Paardrijden, Rocky Mountains en Denver

Dag allemaal,

Tijd voor alweer de laatste blog vanuit Amerika van deze reis.. Een reis die veel indruk heeft gemaakt! Op het moment van schrijven, zitten we op het vliegveld, te wachten op onze vlucht terug naar huis. De laatste dagen waren intensief, mooi en indrukwekkend met letterlijk het hoogtepunt van de reis in zich! Laat ik niet te ver afdwalen en beginnen bij het vertrek van de camping vlakbij de Rocky Mountains.

Het beloofde een rustige ochtend te worden. We hoefden voor de middagactiviteit namelijk alleen maar de pas over te steken tussen Granby en Estes Park. Rustig ontwaakten we dan ook op een later tijdstip dan normaal. Een verkwikkend ontbijt verder, gingen we op weg richting de Rockies. Bij het ranger hokje wachtte ons een nare verrassing. Door sneeuw en ijzel op de weg konden we de pas niet over. Dit betekende een omweg van ruim 2,5 uur! Dit hadden we niet ingecalculeerd. Stress in de tent want gingen we nu het paardrijden wel redden? Pa was overtuigt van wel terwijl Laurens er geen hoop meer op had. Het enige wat ons nog restte was omkeren en als een speer op weg richting Denver. En zoals het altijd gaat met momenten waarop je geen vertraging kunt hebben… De ene wegversperring, omleiding en zelfs een ongeluk na de ander. De in eerste instantie geplande aankomsttijd kwam met grote snelheid dichterbij terwijl onze plaats van bestemming, de Glacier Creek Stables, steeds verder van ons vandaan leek te geraken. Het hielp ook niet mee dat we een stuk door de Rocky Mountains zelf reden waardoor je grote hoogtes hebt, diepe afdalingen en de geëiste snelheden het inhalen van de verloren tijd niet leek te bevorderen. Hetgeen deze stress wat compenseerde was de prachtige omgeving waar we doorreden met plaatsnamen die zo uit een Western stripboek hadden kunnen komen zoals bijv. Black Hawn en Central City. Net op het nippertje, 2 minuten voor de officiële vertrektijd van de rit, kwamen we de parkeerplaats van de stallen oprijden. Ik sprong snel uit de auto om ons te verontschuldigen voor de late aankomst en ons in te checken voor de rit. Grappig detail is dat we eigenlijk helemaal niet met onze camper tot de stal hadden mogen rijden. We hadden hem op een parkeerplek een stukje terug moeten parkeren en met een shuttle naar boven moeten gaan. Achja, het zij ons vergeven. Toen de rest van de groep ook gearriveerd was, werden onze paarden erbij gehaald en waren we klaar voor vertrek. Onze gids van de dag was een alleraardigste 22-jarige jongeman uit Ohio die dit werk deed als zomerbaantje. Het was even wennen om pa en ma op een paard te zien! ;-) Het leuke was dat we alleen met ons groepje waren. De twee uur durende tocht leidde ons over smalle bergpassen, door stromende beekjes en door dichte bossen. Het uitzicht op de bergen met gletsjers en zelfs een ree zorgden ervoor dat we volledig konden ontstressen. Terwijl we door de Rockies reden, kregen we ook nog uitleg over het een en ander wat we zagen en leerden we onze gids een beetje beter kennen. We konden, ondanks een licht gevoelig achterwerk, bovenbenen en voor sommige heupen, terugkijken op een geslaagde activiteit! Op naar de camping die aan de rand van het park lag. Onderweg konden we niet anders dan stoppen voor een grote groep Wapiti’s met gigantische geweien. Wat een indrukwekkend gezicht. Bij de camping aangekomen, checkte ik ons snel in terwijl de rest de omgeving in zich opnam en de waarschuwingen voor de aanwezigheid van beren. De alleraardigste ranger wist me te vertellen dat er onlangs nog een beer was gespot en we uit voorzorg alles goed moesten opbergen en ’s avonds ook onze camper goed af moesten sluiten. Beren weten tegenwoordig namelijk ook al hoe ze deuren open moeten krijgen, de ranger en een collega hadden beide al een keer een beer in hun auto gehad. Op de plek aangekomen, bleken we recht tegenover het toiletgebouw te staan en lekker de ruimte te hebben. Terwijl de aardappels stonden te garen, liepen Laurens en ik even naar boven om nog wat meer te weten te komen over de omgeving. Bleken er opeens midden op de camping drie Wapiti’s te lopen. Op zo’n moment besef je dat je echt midden in de natuur zit. Twee van de Wapiti’s hadden enorme geweien, een dier dus waar je absoluut geen ruzie mee wil krijgen! Na de dieren een tijd bewonderd te hebben, liepen we weer terug naar de plek om te eten. Hoe verder wij waren met het avondeten, hoe dichter de Wapiti’s bij onze plek kwamen. Heb je opeens drie wilde dieren in je ‘tuin’. Gelukkig liepen ze na een tijdje verder zodat wij onze maaltijd rustig af konden sluiten. Het werd nog een rustige avond met een camper die volledig op slot was! ;-)

De volgende ochtend wilden we eerst de pas,die de vorige dag afgesloten was, proberen te berijden. De snelweg die erdoor heen loopt is namelijk de hoogste van de Verenigde Staten en staan bekend om zijn fabelachtige vergezichten. Natuurlijk hoopten we ook nog een paar wilde dieren te spotten. Hoe hoger we kwamen, hoe stiller papa werd. Hij wist de Wapiti’s nog te spotten maar verder trok hij de hoogte helaas echt niet en hij moest besluiten om op bed te liggen om zo de misselijkheid proberen baas te worden. Op het hoogste punt, ruim 3500 meter hoogte, was het uitzicht inderdaad echt fantastisch. Nog deels besneeuwde bergen, bomen en toppen zover het oog reikte. Na een korte stop in het visitor center (bezoekerscentrum) begonnen we aan de terugtocht. Ik verbaas me er nog elke keer weer over hoe die stroompjes op de bergen ontstaan die door een goot langs de weg een pad naar beneden vinden. We zochten het tijdens de middag maar wat lager op. In Estes Park wandelden we lekker door de, ietwat toeristische, straatjes om nog een paar leuke souvenirs te scoren. Laurens wist nog een paar nummerplaten aan zijn collectie toe te voegen terwijl pa en ma iets leuks voor de kleinkinderen wisten te vinden. Via het tankstation en de Safeway reden we terug naar de camping. Een rustige avond bij het kampvuur was de planning dit keer met als tussendoortje een ranger talk over klimaatverandering en de effecten daarvan op het Rocky Mountains National Park. Tijdens het avondeten werden we verrast door een nieuwe bezoeker; een mule deer, oftewel een langoor. Ook vereerde meneer eekhoorn ons nog met een bezoekje. Na de afwas was en even lezen was het zover om het kampvuur aan te steken. Rond 9en vertrokken Laurens en ik richting het amfitheater terwijl pa en ma lekker mijmerden bij het vuur. Een interessant verhaal en een paar leuke gesprekken verder vergezelden we pa en ma bij het kampvuur om terug te blikken op de geweldige vakantie onder het genot van een drankje en een kraakheldere sterrenhemel. Moe maar voldaan zochten we voor de een na laatste keer ons camperbed op.

Op donderdagochtend was het vroeger dag. Om 8 uur vertrokken we richting Denver. Hier brachten we eerst een bezoek aan de Denny’s voor een must-have ontbijt van super luchtige pannenkoeken, hasbrowns, worstjes, ei en spek. Met goed gevulde buiken zetten we koers naar het State Capitol Building, het gebouw van wat we in Nederland de Provinciale Staten zouden noemen. Hier kregen we een rondleiding door een super enthousiaste dame die ons veel wist te vertellen over de geschiedenis van Colorado en het Capitool. We mochten zelfs tot in de dom komen waar we werden getrakteerd op een prachtig uitzicht over de stad. Eenmaal weer beneden was het de vraag wat we als volgende activiteit gingen doen. Laurens en ik besloten naar het Molly Brown Museum te gaan, de vrouw die onder enkele van jullie wellicht bekend is onder ‘The Unsinkable Molly Brown’, een van de overlevenden van de Titanic. Dit was ook hetgeen waarom ik naar het museum wilde. Er was echter veel meer te vertellen over deze vrouw. Door een georganiseerde wandeling door het huis leerden we veel meer over niet alleen Margaret Brown (zoals ze echt heette) maar ook over de tijd waarin ze leefde. Een interessante besteding van onze middag. Terug bij de camper bleken bij pa en ma al op een stoeltje in de schaduw te zitten. Ze waren al snel klaar geweest met hun stadswandeling, mede doordat het ruim 35 graden was.. Op naar de laatste camping van onze roadtrip. De plek bleek bijna aan het meer te zijn wat voor een lekker briesje zorgde die ons een iets behaaglijker gevoel gaf. Tijdens een kort overleg besloten we om eerst te gaan eten en ons daarna te douchen en de laatste was weg te werken. Op naar een lokaal Mexicaans restaurant voor een goede afsluiter van de vakantie. Dit bleek een schot in de roos. Niet alleen was het eten lekker, ook de sfeer was optimaal. Dit werd mede mogelijk gemaakt door onze top ober Juan en door de muzikanten die aanwezig waren. Wat is er heerlijker dan een prettig Mexicaans deuntje tijdens je diner..? Met goed gevulde buiken reden we een kleine twee uur later weer richting de camping. Snel onder de douche en daarna de was wegwerken. Vervolgens genoten we van de laatste avond in dit immense en prachtige land.

Vanmorgen was het moment daar.. We moesten alles weer inpakken zodat ‘t klaar is voor vertrek. De koffers waren snel gepakt, toen was het de beurt de camper zelf. Even het doekje door het sopje halen en door de camper. Bezempje erdoor en klaar! Op naar Denver voor nog een laatste ‘brunch’ en de camperverhuur. Hier nog even onderhandelen voor een lekkagevergoeding en dan met de taxi naar het vliegveld voor de terugreis. We vliegen eerst op Frankfurt A/M waar we een overstap van 1,5 uur zullen hebben. Hierna nog een vlucht van ruim een uurtje naar Schiphol, een treinreis en dan zullen we morgen aan het eind van de middag weer in Rijssen zijn.

Wat hebben we een reis achter de rug. Veel dingen gezien, gedaan en veel mensen ontmoet. We kijken terug op veel ontmoetingen met super lieve mensen, een enorme diversiteit aan natuur en ook de uitgestrektheid heeft een grote indruk op ons gemaakt. In totaal hebben we ruim 6700 kilometer gereden door 2 provincies (Alberta en British Columbia) en 6 verschillende staten (Colorado, Nebraska, South Dakota, Wyoming, Montana en Idaho). Tijdens die 28 dagen dat we hier zijn geweest hebben we 17 verschillende campings aangedaan, in 4 verschillende AirBnB’s en hotels overnacht en in 5 vliegtuigen gezeten.

Het is zeker geen vaarwel maar een tot ziens! Terwijl we aan de terugreis beginnen weten we namelijk 1 ding zeker: we komen terug en we laten hier een stukje van ons hart achter! Wat een prachtige landen waar we (hopelijk) nog veel meer van gaan zien in de toekomst.

Liefs,

Irmgard

Lange Ritten, Watervallen en Bergen

Hi there folks,

Vanuit de besneeuwde heuvels van Wyoming en Colorado groeten wij jullie. Op vrijdag hebben we binnen een dag maar liefst 3 staten aangedaan: Montana, Idaho en Wyoming. Jaja, je maakt wat mee op een roadtrip! :-D Bijgaand het verslag van ons afgelopen weekend. Enjoy! :-D

De vrijdagochtend in West Yellowstone waren we er mooi op tijd bij. Mama en ik moesten om 8 uur in de lokale huisartsenpraktijk zijn. Dit omdat mama, zoals ik al eerder heb verteld, niet genoeg tabletten voor haar diabetes heeft meegenomen en we wilden gelijk even vragen of de dokter naar haar vinger wilde kijken. Voordat we hier waren moest er echter eerst ontbeten worden en alle kabels losgekoppeld. Mensen wat bleek het koud te zijn buiten, de ruitenwissers waren zelfs bevroren..! :-O Bij de vraag in het kantoor van onze RV camping of dit weer normaal was voor deze tijd van het jaar zei de vrouw het volgende: “Ik ben hier nog maar net maar alles is mogelijk hier in Yellowstone.” Hmm, geruststellend.. (niet dus!) Iets na 8-en kwamen we even later aan bij de huisartsenpraktijk waar we na een aantal formulieren in te hebben gevuld al snel aan de beurt waren. Hoewel we dus eigenlijk alleen maar een nieuw recept voor de tabletten nodig hadden (een apotheek mag deze niet zomaar verschaffen) werd mama door de hele keuring gehaald. Haar bloeddruk werd gemeten, ze moest op de weegschaal, haar longen werden gecheckt en ook naar het hart werd even geluisterd. Alles bleek perfect in orde en na een uitleg over het hoe en wat werd er een volgende dokter bij gehaald die hierover ging. Na kort het zojuist getypte gezondheidsverslag door te hebben gelezen en nog een aantal aanvullende vragen werd het recept naar de lokale apotheek gestuurd. De dokter bleek in een wondencentrum te hebben gewerkt waardoor ze ons helemaal uit kon leggen hoe mama d’r wond zou gaan genezen en hoe ik het beter kon verzorgen, ik bleek er namelijk teveel zalf op te doen waardoor de huid te nat werd gehouden en wat ervoor zorgde dat het genezingsproces vertraging opliep. Nadat de wond door een andere assistent weer werd schoongemaakt en ingepakt konden we afrekenen en richting de apotheek. Hier aangekomen bleek (1) het recept nog niet doorgestuurd te zijn en (2) er nogal een ‘vrijdagmorgendrukte’ te zijn zoals de vrouw van de apotheek het noemde. We moesten drie kwartier later maar terugkomen omdat ze het dan wel een keertje klaar zou hebben. Dus maar weer terug naar de camper om hier een bakje koffie te drinken en wat te relaxen. Op het genoemde tijdstip liepen we op ons dooie gemakje wederom richting de apotheek waar het recept gelukkig al vrij snel klaar was. Afrekenen en rijden maar! Op naar Grand Teton National Park. We hadden thuis al berekend dat deze route sneller door Idaho te rijden was dan door Yellowstone. De route leidde ons door dorpjes met filmachtige namen en langs, door mij thuis al online gevonden, watervallen; De Messa Falls. Wat een indrukwekkende watervallen. Ze waren opgedeeld in de Upper (hoge) en Lower (lage) Falls. Tussen de buien door wisten we eerst de Upper Falls te bereiken waar we het geluk hadden een regenboog boven het water te zien. Bij de Lower Falls hadden we minder geluk, hier kregen we een hagelbui over ons hoofd. Na een lunch van hotdogs op de parkeerplaats van de Lower Falls, reden we een prachtige route door de bergen met bossen aan de ene kant en valleien aan de andere kant en langs super kleine dorpjes. Onderweg zagen we zelfs weer een Bald Eagle (Amerikaanse Adelaar). Even snel een tankstop in een klein dorpje met een heuse Coca Cola truck naast ons en de Tetons op de achtergrond en op naar onze eindbestemming: De Tetons! De rit ernaartoe, met een pitstop bij twee supermarkten (de eerste bleek meer een Makro te zijn) en een paar flinke hoogtes, was magisch! We hadden hier geen camping geboekt omdat alles op een ‘first come – First serve’ basis is, plat gezegd in het NL: wie het eerst komt wie het eerst maalt! We hadden echter wel een camping op het oog en deze had gelukkig plek, zelfs met uitzicht op de bergen! <3 Een bord met aardappels, bonen en Italiaanse gehaktballetjes verder was het tijd om het park zelf in te rijden, op naar het wild! Dat spotten van wild bleek helaas wat tegen te vallen, maar dat mocht de pret niet drukken. De zonsondergang was in één woord PRACHTIG achter de bergen! We hebben Jackson en Jenny lake (= meer) bezocht en zagen onderweg een eland en een pelikaan. We zagen ook een rij auto’s stoppen op een bepaald moment, helaas bleek het (waar wij vanuit gaan dat ze voor stopten) dier al gevlogen te zijn toen wij er langsreden. Weer terug op de camping heerlijk genoten van een drankje bij het kampvuur terwijl de eerste sterren aan de hemel verschenen. Moe maar voldaan gingen we richting ons bed.

Zaterdag stond er een activiteit op de planning waar een droom voor mij uit zou komen: we gingen op bezoek bij een heuse powwow. Dit is een samenkomst van allerlei Indianen stammen waar in vol ornaat (dus in traditionele kledij) wordt gedanst, spelletjes worden gedaan en oude bekenden elkaar weer ontmoeten. Om hier te komen was een route door het Wind River Indian Reservation nodig, we moesten zelfs het Chief Washaki trail (= pad/route) volgen. Eerst moesten we echter ons water bijvullen en ons vieze water dumpen. Daarna was het nog een klein stukje door Grand Teton National Park waar we nog een huisje bezochten van één van de eerste inwoners van het park. Bizar om te zien in wat voor plek en onder welke omstandigheden ze daar woonden. Toen was het op naar het reservaat. Een gebied met afwisselend rode rotsen, de brede Wind River (rivier), uitgestrekte prairie en zandrotsen vlogen langs ons heen voordat we in Fort Washaki aankwamen. De muziek kwam ons al tegemoet en we waren precies op tijd voor de Grand Entry (= de grote binnenkomst). Ik wist niet wat ik zag … Opperhoofden met hoofdtooien, een staf met bovenop de poot van een adelaar en kleding zoals ik als klein meisje al zag in Winnetou.. Ik moest mezelf inhouden om niet te gaan gillen.. Bijzonder was ook dat elke stam zijn eigen stijl kleding aanhad met tooien en al. De powwow ging uit van de Eastern Shoshone, de stam die oorspronkelijk in dit gebied woonde en waar Chief Washaki het opperhoofd van was tijdens de vredesonderhandelingen met de blanke bezetters. Ieder muziekstuk vereiste weer een andere dans. Onze lunch bestond vandaag uit een ‘Indian Taco’. Een paar uur verder besloten we verder te gaan, mede omdat je als buitenstaander niet volledig volgt wat er aan de gang is en wat het allemaal betekent. Het voelde voor mij erg dubbel om door het reservaat en Fort Washaki te rijden, mede doordat ik weet wat voor rijke cultuur deze oorspronkelijke inwoners van Amerika hebben en hadden. Om dan die troosteloze huizen te zien en te beseffen dat die cultuur nu grotendeels weg is en wat de mensen is misdaan.. Ik heb er geen woorden voor.. Op naar Lander wat nog maar een kleine 10 à 15 minuten rijden was en waar zich een Pioniers Museum bevind wat een beetje vergelijkbaar is qua opzet met het Openlucht Museum. Verschillende gebouwen uit de omgeving van Lander zijn hiernaartoe verhuisd om zo de moderne mens een inzicht te geven in hoe het leven toen was. Dit leuke museum is een dikke aanrader! Het is zeer overzichtelijk opgezet (het is best kleinschalig), gratis toegankelijk en educatief! Bij elk gebouw wordt er een filmpje afgespeeld waar de oorspronkelijke bewoner vertelt waar het huis voor diende. Enkele huizen die er stonden waren een marchantile (een soort van warenhuis), het huis van de sheriff, de kerk en het schoolgebouw. Het was net alsof ik door de set van Dr Quinn liep en Loren Bray zo achter de toonbank vandaan kon stappen om een snoepje aan te bieden. Er bleek tegelijk met ons bezoek een bruiloft aan de gang te zijn, we konden het natuurlijk niet laten om even te kijken hoe het bruidspaar eruit zag. Het was een echte western bruiloft met cowboyhoeden en een schuur als decor voor het feest. Om de bruiloft niet echt te verstoren, dit werd gewoon echt in het ‘openluchtmuseum’ gehouden, besloten we verder te gaan. De camping was weer een ‘first come – First serve’ en het was dus hopen op een plek. We hadden geluk en stonden op pak en beet 10 meter van de rivier die door Sinks Canyon State Park loopt. Deze rivier is best bijzonder omdat hij door een grot loopt en er twee uur over doet om aan de ander kant als een soort van gootsteen naar boven weer uit te komen. Terwijl mama de rijst, kipfilet en groente kookte, liepen Laurens en ik nog een kleine hike van ruim 2 kilometer waar we beekjes moesten oversteken en beste heuvels moesten beklimmen. In de verte spotten we nog een tweetal herten! :-D Terug op onze geweldige kampeerplek had mama het eten klaar en konden we zo aanschuiven. Hoewel papa even later het kampvuur al snel aan had gekregen, hebben we hier niet lang van genoten. Het vuur rookte zo erg dat we er stik benauwd van werden. Laurens vond dat hij vies was en dat hij zich in de rivier moest wassen. Het water was ijskoud maar hier liet hij zichzelf niet door tegenhouden. Hup, zwembroek aan en gaan. Na een tweetal wasmomenten was het racen naar de camper om zichzelf snel op te warmen! ;-) Tikkeltje gek als je het mij vraagt maarja.. Omdat het vuur al uit was en het buiten al aardig was afgekoeld werd het dus een avond lezen en potjes pesten in de camper.

Op zondagochtend was het de planning om een Hervormde Kerk te bezoeken in Lander. Helaas lukte dit niet omdat we, na een uur zoeken, de kerk nog niet hadden gevonden en we al een dik half uur te laat waren.. Jammer, maar omdat we best een lange rit voor de boeg hadden, gingen we maar op weg naar onze volgende bestemming: Centennial in Wyoming. Het landschap had veel afwisseling met rode rotsen, prairies, kleine stadjes en woeste rivieren die bijna buiten zijn oevers trad. We zagen ook nog een paar Amish/Hutterite dames langs de kant van de weg lopen en een flink aantal herten en antilopen. Lunchen deden we langs de kant van de weg in dit uitgestrekte landschap. Toen we langs een visitor center kwamen, wilde Laurens even naar binnen om een kaart van de omgeving te vragen en om te kijken wat de status van de campings was. We zagen om het bezoekerscentrum al resten van sneeuw. En ja hoor, de plek waar we hadden willen staan, was nog niet bereikbaar omdat het daar nog volledig bedekt was met sneeuw. Er was wel een camping voor de pas die we konden proberen maar er was geen garantie. Gelukkig bleek er bij aankomst nog ruimte te zijn en hadden we zo een plek voor slechts $10 midden in de natuur. Een installatiemoment verder (er was daar helemaal geen voorziening dus in principe hoefden we alleen de plek maar te betalen en de camper goed neer te zetten) konden we genieten van de rust hier. Na de preek van de belijdenisdienst te hebben geluisterd, was het tijd om nog even van de omgeving te genieten terwijl het eten werd bereid. Tijdens deze wandeling kwamen we 4 herten tegen, best wel gaaf om ze van zo dichtbij in hun natuurlijke habitat te aanschouwen. Er bleek hier een POW kamp te hebben gestaan (POW = Prisoners of War / Gevangenen van de Oorlog – Krijgsgevangenen) en een aantal kleine elementen hiervan zijn nog bewaard gebleven. Al snel hoorden we de roep van vaders met de boodschap dat het eten klaar was. Na een heerlijk avondmaal was het nog een rustige avond in Medicine Bow National Forest, waar we op de achtergrond genoten van het kabbelen van de naastgelegen rivier.

Vanochtend deden we het rustig aan. Laurens was er al vroeg uit in de hoop wild te spotten. De rest bleef wat langer in bed liggen. Bij terugkomst bleek hij alleen de herten die we gisteren hadden gezien, weer te hebben gezien. Een beetje een domper voor hem, maarja, je kunt ook niet altijd geluk hebben. Al moet ik zeggen dat we de laatste dagen wel vaak “pech” hebben. Constant wordt ons gezegd dat er wild is gespot of dat er wild op de weg loopt (denk hierbij aan elanden, beren, etc.) en we zien uiteindelijk weinig tot niks. Vandaag staat de terugtocht naar Colorado waar we de laatste dagen van onze vakantie zullen verblijven. Een rit van ongeveer 5,5 uur. Onderweg kwamen er weer wisselende landschappen voorbij. Van een dikke laag sneeuw sneeuw in de Snowy Range Mountains tot droog maar nog groen heuvellandschap en weer terug de bergen in. Een bezoekje aan de Safeway (supermarkt) en een lunch in het Medicine Bow National Forest (een nationaal bos) – het bos is zo groot dat we er zo weer door reden na al 2,5 uur onderweg te zijn geweest - braken de tocht een beetje doormidden. We staan nu aan een meer aan de voet van de Rocky Mountains. Een douche met een ijskoude vloer later waren we klaar voor een bord pasta en een rustige avond met wandelingen over het strandje, lezen en spelletjes doen. Op naar de Rockies en indrukwekkende laatste dagen.

We spreken jullie snel weer, nog een kleine week en we zijn weer in Nederland.

Liefs,
Irmgard

Rodeo, Wilde Dieren & Geisers

Hi cowboys!

We zitten nu echt in western country! In de laatste blog vertelde ik jullie al dat we naar Cody zouden gaan en hier hebben we ook echt de cowboys en cowgirls gezien! Maar laten we even verder gaan vanaf de parkeerplaats van de supermarkt, waar ik de laatste blog ben geëindigd. Zodra alle boodschappen weer ingeslagen waren, konden we onze weg vervolgen richting Cody, waar we rond 12 uur aankwamen op de parkeerplaats van de LDS kerk (Church of Latter Day Saints: de Kerk van Jesus Christus van de Heilige der Laatste Dagen). Wij dachten dat dit HET Cody museum was. Het bleek een museum te zijn over de LDS (Mormonen) en hun bijdrage aan de agrarische ontwikkeling van de omgeving van Cody. Hier hoorden we veel dingen over de geschiedenis van de kerk. Niet waar we voor waren gekomen, maar zeker niet minder interessant! Niet alleen leer je hierdoor een andere kerk kennen (ik had reeds een aantal docu’s over dit onderwerp gelezen en YouTubers gevolgd die Mormonen waren), toch leer je weer nieuwe leefregels kennen. Een klein anderhalf uur later stapten we weer naar buiten met een verwijzing naar de plek waar het echte Buffalo Bill Cody museum ter vinden was. We besloten echter onze camper achter de hoofdstraat te parkeren en de stad te gaan verkennen. Deze bleek een stuk groter dan wij hadden gedacht! Eerst was het tijd voor een antiekwinkel, waar Laurens weer een paar nummerplaten wist te scoren voor zijn collectie ‘USA kentekenplaten’. Vervolgens op weg naar een westernwinkel, waar we een hoed voor Laurens wilden scoren. Dit was een succesvolle onderneming: Laurens liep met een echte cowboyhoed op zijn hoofd naar buiten. Toen we buiten waren begon het iets te regenen en hadden we de keus of we nog iets in Cody gingen doen of dat we eerst naar de camping zouden rijden. Het werd, via een kort bezoek aan de ‘Old Trail Town’ (het oude stadje Cody), de route naar onze volgende camperplaats. Dit was een eindje buiten Cody midden in de natuur. Onderweg begon het hard te regenen en na een tussenstop bij een klein ‘visitor center’ (informatiecentrum) bleek dat we al dichtbij de camping waren. Het weer was al vanaf 3 uur ’s middags onstuimig was en de vele lichtflitsen en donderslagen stemden ons niet vrolijk. Op de camping aangekomen bleken we midden in een berengebied te zitten (yihoee!!). Laurens en ik traceerden tijdens een korte wandeling zelfs verse berensporen.. Onder het genot van een bord lekkere pennepasta met tomatensaus werden daar een paar slechte berengrappen over gemaakt. Gaandeweg kwamen we daardoor ook al in de stemming voor de rodeo die ‘s avonds op de planning stond. Het was dus afwassen en hup weer in de auto, terug naar Cody. Onderweg hebben we snel al onze ‘wc zooi en afwastroep’ gedumpt en het water bijgevuld. Toen we bij de rodeo aankwamen werden ons door een clown een paar mooie plekken aangewezen in de arena. Om exact 20:00 uur begon het programma. Wat een geweldige ervaring: bidden aan het begin van de rodeo, het zingen van het Amerikaanse volkslied (staande en met de pet/hoed af), behendigheidsraces voor cowgirls en cowboys, het berijden van wilde paarden en stieren door mannen en jongens van alle leeftijden, van alles kwam voorbij! Al met al een avond om niet snel te vergeten. Moe maar zeer voldaan gingen we weer ‘huiswaarts’. Onderweg kwamen we een bord tegen dat er komende 30 mijl wilde dieren de weg konden oversteken te vinden, dus we besloten rustig aan te doen, terwijl het weer begon te miezeren. We hebben gelukkig, op een hert direct naast de weg na, geen wild meer gezien. Thuisgekomen nog even wat gedronken en vervolgens snel het bed in, omdat het inmiddels al tegen twaalven was.

Dinsdagochtend was het tijd voor de trip naar het bekendste park van Amerika: Yellowstone National Park. Het park wat bekend staat om de geisers en de bizons. Maar er is zoveel meer! Bij binnenkomst zagen we gelijk een paar bizons (ook al klinkt het alsof we er gewend aan zijn geraakt, het blijven bijzondere beesten). Terwijl we hoger in de bergen kwamen, zagen we opeens een rij auto’s stilstaan. Er bleken een aantal ‘bighorn sheep’ (groothoorn schapen) op de rotsen te staan, heel bijzonder om te zien. Vervolgens kwamen we langs de mooiste meren (deels nog omrand door sneeuw), waar we het niet konden laten om even een sneeuwballengevecht te doen, vader versus dochter. Genietend van de fenomenale uitzichten stopten er opeens weer een aantal auto’s: er bleek verderop de heuvel een beer gespot te zijn (door de afstand was het moeilijk te zien of het een grizzly of en zwarte beer was). Heel indrukwekkend, al was het wel fijn om het van veraf te mogen bekijken. Er waren een paar Aziaten die hier blijkbaar anders over dachten en aan een klim begonnen richting de beer. De afloop hebben wij niet gezien….! Al snel merkten we dat we echt in Yellowstone waren: de eerste geisers kwamen in zicht en dat was goed te ruiken. Het rook als de lucht van rotte eieren, echt heel vies! De mensen die me hiervoor hadden gewaarschuwd, hadden niet overdreven. Vervolgens op weg naar de Grand Canyon met de beroemde watervallen. Na een gevaarlijke weg naar boven, kwamen we op een parkeerplaats waar we eerst onze lunch nuttigden. Vervolgens aanschouwden we de wonderlijke kracht van het water: wat is zo’n waterval magisch om te zien! Laurens en ik wilden ook nog een andere waterval bekijken en we besloten de uitdaging aan te gaan om. Al snel ging ik door mijn enkel: auw! Met een flinke schaafwond op m’n knie klommen we verder richting de Upper Falls (bovenste watervallen). Pa en ma besloten deze wandeling niet te doen vanwege de hoogteverschillen. We snapten gelijk waarom dit de Grand Canyon van Yellowstone wordt genoemd. We vonden het misschien nog wel indrukwekkender dan de echte Grand Canyon. Bij Artist Point aangekomen, waar we eigenlijk niet eens helemaal heen wilden hiken (wandelen in de bergen), hadden we een majestueus uitzicht over de canyon en de Upper Falls. Toen hadden we alleen een probleem. We waren best een eind afgedwaald waren al meer dan een uur onderweg. Als we dit ook moesten teruglopen, via het pad of via de weg, waren we nog wel even onderweg. We besloten dat liften de beste optie was. Al snel vonden we een groep mannen bereid om ons naar de parkeerplaats terug te brengen. We sprongen in de laadbak van de truck en genoten van een winderige maar snelle terugrit: moet je ook een keer meegemaakt hebben, zullen we maar zeggen. Na ons weer bij pa en ma gevoegd te hebben, reden we weer verder. Al snel zagen we opnieuw een hele stoet auto’s stilstaan: eerst voor een grijze wolf (niet te geloven, maar echt waar!!), een paar honderd meter verderop voor een jonge grijze vos en daarna nog een keer voor een zwart berenjong. Aaaah, zoooo gaaf!! Vlak voordat we bij de Mammoth Springs (qua samenstelling van de rotsen een klein beetje te vergelijken met Pamukele in Turkije) waren, kwam er weer een hoogtepunt: een grizzly beer in de berm! Zo’n enerverende ervaring om al die grote dieren zo in het wild te zien rondlopen en zo relatief dichtbij! De Mammoth Hot Springs waren, na een indrukwekkende inparkeermanoeuvre van Laurens, bijzonder om te zien, maar een beetje onsmakelijk om te ruiken! Alle respect voor mama die een flink aantal trappen wist te bedwingen. Ik word trouwens ook best bedreven in het vervangen van mama d’r verband om haar vinger. De wond is nog steeds best heftig om te zien, maar de pijn is wel een stuk minder! Voor de mensen die niet weten waar ik het over heb, lees dan even de blog over ons bezoekje aan de Eerste Hulp in Rapid City. Na nog een grote groep Wapiti’s te hebben gadegeslagen, was het flink afdalen en vervolgens Montana in te rijden richting onze camping. Ondertussen vroeg ik mij af, waarom ik ook alweer wilde gaan ‘raften’ (varen met een rubberboot) bij het zien van de woeste Yellowstone Rivier. Op onze overnachtingsplek aangekomen bleken we, na een korte ontmoeting met de ietwat norse campingbeheerder, zelf een plek uit te mogen zoeken op de redelijk verlating camperplaats aan de rivier. Nadat we ons avondmaal van aardappels, kipfilet en bruine bonen lekker buiten verorberd te hadden, besloten we al snel naar binnen te gaan. Het begon plots hevig te onweren en te regenen. Dit had als resultaat dat het dak boven de slaapplek van Laurens en mij nu echt lek bleek te zijn. Ons dekbed, de slaapzakken en de kussens waren (deels) doorweekt. Gevolg: Laurens en ik sliepen allebei aan een andere kant met twee pannetjes tussen ons in om het water op te vangen.. Hopelijk morgen wat beter weer!

Woensdagochtend begon met Facetimen met Nederland. Lynn (ons nichtje/kleindochter) werd namelijk 5 jaar en daar moet je die grote meid natuurlijk even mee feliciteren. Ondertussen zochten we ook contact met onze reisorganisatie over het lekkageprobleem. Na snel onze traditionele boterham met pindakaas te hebben weggewerkt, gingen Laurens en ik snel richting het bedrijf waar we zouden gaan raften. Na ons in een benauwde wetsuit (soort zwemuitrusting die je warm houd) te hebben gehesen en krappe waterschoentjes te hebben aangetrokken, waren we klaar om richting de raft te lopen. Hier moesten we nog een zwemvest en een speciale jas aan om vervolgens de ietwat angstaanjagende veiligheidsinstructies aan te horen. Ik begon mezelf steeds meer af te vragen waarom ik dit ook al weer wilde gaan doen. Dit viel echter al snel van me af toen we eenmaal op het water zaten, wat geeft dat raften een kick! Tussen het bestrijden van de golven door leerden we onze medepassagiers beter kennen. Zo bleken we met een verhuislustig stel uit San Francisco te varen en een gezin uit Saskatchewan (provincie in Canada). Onze begeleiders bleken uit de Oostkust te komen en dit als zomerbaantje te hebben. Best vette baan als je het mij vraagt. Op deze manier leerden we steeds meer over de omgeving en we kregen een goede work-out (training). Helemaal uitgelaten kwamen we terug bij de camper, waar pa en ma ons natte slaapgoed hadden laten drogen in de zon. Op naar Yellowstone, zou je denken.. In Mammoth moesten we even langs de huisartsenpraktijk, omdat mama te weinig suikerziektemedicatie bij zich heeft. Hier bleken we helaas niet zomaar terecht te kunnen dus we kregen de gegevens van een huisartsenpost op onze eindbestemming van de dag. We waren goed en wel weer 10 minuten onderweg toen mama opeens aan papa vroeg waar zijn portemonnee was. Die bleek spoorloos te zijn. Tijdens deze zoektocht kwamen we erachter dat Laurens de cameraoplader nog bij het rafting bedrijf had laten liggen. Dat betekende dus dat we weer terug moesten naar (1) het rafting bedrijf en (2) de plekken waar de portemonnee van pa zou kunnen liggen. Ik besloot om voor de portemonnee te gaan zoeken bij de kliniek, terwijl de rest naar het dorpje net buiten Yellowstone zou rijden voor de oplader. Gelukkig bleek de portemonnee nog bij de huisartsenpraktijk te liggen en dus kon ik met een gerust hart wachten op de terugkeer van de rest van de groep. Toen we weer verenigd waren was het na een korte lunch tijd om Yellowstone weer verder te ontdekken. Dit deden we vandaag door een aantal geisers (specifiek de Norris Geysers) te bezoeken. Super apart om te zien, maar ook afschuwelijk vies om te ruiken. Na hier een korte tijd te zijn geweest vertrokken naar onze volgende overnachtingsplek net buiten de West Ingang van het park (het stadje West Yellowstone in de staat Montana). Onderweg stonden we echter een paar keer in de file. De eerste keer vanwege een aantal bizons met jongen die op een grasveld langs de weg stonden te grazen met een prachtige besneeuwde bergketen als achtergrond. Na dit bekeken te hebben (we konden niet snel rijden in verband met de langzaam rijdende auto’s voor ons) konden we een beetje tempo maken. Onderweg konden we genieten van een aantal wapiti’s (soort kleine eland), prachtige meren en een waterval. Toen kwamen we echter al weer in een file terecht. Dit keer was het niet voor iets wat langs de weg stond, maar iets heel groots wat op de weg stond: er kwam een complete bizonkudde op de andere weghelft naar ons toe lopen. Het is te bizar om onder woorden te brengen. We konden ze bijna aanraken. Nou hadden we al veel bizons gezien, maar dit maakte toch echt veel indruk kan ik je vertellen. Gelukkig konden we al relatief snel weer doorrijden, terwijl we ondertussen medelijden hadden met al de mensen die ons van de andere kant tegemoet kwamen rijden: zij zouden namelijk nog wel een tijdje in de file moeten rijden zonder te weten waarom. Een paar kleine boodschappen gehaald en een pizzaatje later, kwamen we op ons RV park (camperpark) aan, waar we gelijk bezig konden met het wegwassen van alle vuile was. Toen snel onder de douche en genieten van een rustige avond, waar we hopelijk geen problemen zullen krijgen met de regen! Fingers crossed..

Deze ochtend begon grauw en fris. Het warme bed moesten we verlaten voor een koud aanvoelende camper. Tijdens het ontbijt werd de dagplanning besproken. Er stonden voor vandaag veel (bleek achteraf) geisers op het programma. Ook al hadden we besloten eerst helemaal door te rijden naar het verste punt, het werd echter een stop halverwege in verband met een noodzakelijk tankmoment. We maakten van een nood een deugd en besloten gelijk Old Faithful (een geiser die ongeveer elk 1,5 uur uitbarst. Bij aankomst hoefden we nog maar 20 minuten te wachten tot de verwachte eruptie. Laurens en ik wisten een mooi plaatsje te bemachtigen in de kou, terwijl pa en ma veilig achter het warme glas hadden plaatsgenomen. Een bijzonder moment om mee te maken! Na een aantal leftover (overgebleven) pizzapunten van ons diner van gisteravond te hebben gegeten als lunch vertrokken we richting West Thumb, een bijzondere plek omdat een aantal geisers en warmwaterbronnen zich in Yellowstone Lake (het meer van Yellowstone) bevinden en andere in de rivier of het meer stromen. We konden bij een paar van deze bronnen gewoon ‘naar binnen’ kijken, iets wat echt voor een adembenemend gezicht zorgde. Wat wel fijn was is dat deze bronnen, in tegenstelling tot andere geisers die we tot nu toe hebben gezien, een keer niet naar verrotte eieren roken. Hup in de auto om naar de ‘Prismatic Hot Springs’ te rijden, een korte route die ons leidde naar een warmwaterbron met een prisma aan kleuren. De damp van de bronnen kwam ons op een afstand al tegemoet. Pa en ma hadden er genoeg van, dus toen we een parkeerplaats hadden bemachtigd (nog best een strijd soms), gingen Laurens en ik richting de bronnen. Een bijzonder benauwende tocht soms, dit niet vanwege de hoogte, alles is hier met vlonders aangelegd, maar vanwege de damp die uit de bronnen kwam. Je kon soms niet eens zien waar je liep! Een poosje later besloten we de camper weer op te zoeken om richting de wasmachines te vertrekken. Onderweg nog even een snelle pitstop om mama d’r verband even te verwisselen en om te genieten van de prachtige omgeving. Afgezien van een paar Wapiti’s en hier een daar een verdwaalde bizon hebben we niet echt wild gezien vandaag. Het kan ook niet altijd feest zijn. Hoewel de lucht eerst leek op te klaren, werd het steeds donkerder naarmate we dichter bij West Yellowstone kwamen. De temperatuur daalde flink! We stonden goed en wel weer op onze plek of het begon te hagelen. Gelukkig staan we recht naast de wasserette dus we hoefden niet ver te lopen. Snel alles in de machine en terug in de camper op zoek naar een leuke plek om te eten. Vandaag was het namelijk het 39 jarig huwelijksjubileum van pa & ma dus we wilden wel iets bijzonderder dan weer een pizza of een standaard hamburger. Tussendoor kwamen de foto’s van de shoot in Canada en de foto’s van ons rafting avontuur binnen en wat zijn we er blij mee! :-D Vlug met mama de was in de droger gedaan en in de wasserette kwamen we dezelfde mensen als gisteren tegen (en we kwamen ze nog bij de Prismatic Hot Springs tegen) dus het was even bijkletsen over onze ervaringen in Yellowstone.
Met een dubbele laag vesten aan vertrokken we even later richting het restaurant. Dubbele laag vesten omdat het serieus begon te sneeuwen! Brrrrrr… In het restaurant genoten van een heerlijk driegangen diner waarbij als afsluiter onze serveerster kaarsjes in het dessert had gedaan van papa en mama. Een kleine feestelijke touch aan deze dag. :-D Door de kou weer terug naar ‘huis’ om nog even te relaxen en zo meteen ons bed op te zoeken.

Morgen eerst langs de dokter voor de medicijnen van mama en dan richting Grand Teton National Park. Wat hebben we hier een zin in, al hadden we nog wel even in Yellowstone kunnen blijven! ;-)

Liefs,
Irmgard

Elanden, Lokale Ontmoetingen & Bergen

Hi cowboys,

We raken echt niet uitgekeken hier en we maken zoveel mee. Hier weer een blog die vanaf het parkeerterrein van de lokale supermarkt in Powell is gepost! ;-) Geniet weer van het volgende deel van onze reis.

Zaterdagmorgen ging ons avontuur verder, ditmaal door Spearfish Canyon, richting Keyhole State Park met als tussenstop Devils Tower. Een bijzondere datum vandaag (15 juni) omdat Laurens en ik een jaar getrouwd waren! Het was een ochtend die relatief vroeg begon, dit omdat we een beste rit voor de boeg hadden: 282 kilometer. Toen we het ontbijt achter de kiezen hadden en het water weer was bijgevuld en we klaar waren voor vertrek (Laurens wilde al wegrijden), bleek de elektriciteitskabel nog aangesloten te zijn… Oeps! Snel de auto uit en toen bleek er ook al een Amerikaanse buurman onderweg te zijn naar de elektriciteitspaal, voordat deze er helemaal uit zou worden getrokken. Na dit “probleem” op te hebben gelost, was het op naar onze nieuwe bestemming. Spearfish Canyon was al snel gevonden. We hadden hier al veel verhalen over gehoord en die waren 100% waar, de Amerikanen hadden niet overdreven. Mooie rotspartijen, beekjes met vliegvissers en watervallen. Laurens, pa en ik besloten een korte hike van 2 mijl te doen naar een waterval; wat een prachtige tocht! Door de vallei kronkelde een sterk stromende rivier en met op de achtergrond de bergen en het geluid van de waterval maakte het vakantiegevoel compleet. Bij de waterval aangekomen bleek er een alleraardigst Amerikaans stel een foto van ons te willen maken en toen was een gesprek al snel geboren. De locals ontmoeten is tot nu toe echt een highlight geweest van onze vakantie. Niet alleen krijg je goede tips over waar heen te gaan maar ook leer je zo de echte Amerikaan kennen met wat hij wil, denkt en doet, een absolute toevoeging! Via de hoofdweg kwamen we al snel weer terug bij mama en gingen weer verder op weg. Er zijn zoveel uitzichtpunten dat je echt keuzes moet maken waar je wel en niet gaat stoppen, dit in verband met de tijd en verdere planning. Met een uurtje staken we de staatsgrens van Wyoming over. Hier reden we door veel dorpjes met maar 10 tot maximaal 300 inwoners en genoten we van de laatste restjes van de Black HIlls met daarin vele herten, het wordt ondertussen bijna een onderlinge sport wie het eerste een wild dier spot! ;-) Rond etenstijd arriveerden we in het plaatsje Alladin, een plek wat nog niet eens een gehucht genoemd mag worden met maar liefst 15 inwoners op ruim 3000 voet hoogte. Laurens spaart van elke staat waar we zijn geweest een nummerplaat die je alleen in antique shops kunt kopen, we stopten dus even om de winkel binnen te gaan. Hier bleken helaas niet de juiste nummerplaten te liggen maar wat een prullaria kon je daar kopen he!! Niet te zuinig. Naast de shop was een feestje aan de gang en zo nieuwsgierig als ik ben vroeg ik aan (wat ik dacht dat) de eigenaar of er iets aan de hand was. Bleek hij de hele toko over te hebben gekocht en een soort welkomstfeestje te hebben georganiseerd met gebak, hamburgers en hotdogs voor iedereen die langskwam. Nadat Laurens zei dat we helaas geen regelmatige klanten zouden worden zei hij dat het niets uitmaakte en nodigde hij ons uit om mee te delen in de feestvreugde. Laurens haalde snel even pa en ma op en zo zaten we dan op een zaterdag in juni met een stel locals hamburgers, hotdogs en chips te eten. Wetern optima forma met mannen met cowboyhoeden, laarzen en riemen! Het valt me sowieso op dat we nu echt in Western Country zijn! Yiihaaa! Hoe leuk is dat?! Na de host bedankt te hebben gingen we snel weer op weg naar Devils Tower waar we rond 2 uur aankwamen. Devils Tower (of Bear Lodge zoals de Natives hem noemen) is een interessante geologische rotsformatie die heilig is voor de Natives. De maand juni blijkt voor deze bijzondere mensen een heilige maand te zijn. Er hangen daarom allemaal prayer bundles in de bomen en ook worden klimmers vriendelijk toch dringend verzocht om uit respect voor de heilige maand de ultieme klimmersdroom niet te betreden. Het bezoekerscentrum en een korte wandeling bij de toren verder, stapten we de auto weer in voor de kampeerplek: Keyhole State Park waar we rond een uur of 4 aankwamen. Onderweg kwamen we weer een natuurwonder tegen: de Bold Eagle! Hij zat rustig op een paaltje om zich heen te kijken! Wat een majestueus beest! Bij de camping aangekomen bleken we (in onze optiek) een van de beste plek bovenop de heuvel te hebben met tussen de bomen door uitzicht op het meer. De park ranger had ons al gewaarschuwd dat er niet proper eetgelegenheden waren op minstens een kwartier afstand, dat zou dus even een afstandje rijden worden voor een lekker jubileummaal. Laurens en ik besloten de omgeving een beetje te gaan verkennen. Hij had als cadeautje eigenlijk iets van een watersport willen doen maar helaas was er bij onze camping geen verhuurmogelijkheid. Terwijl ik dacht dat zijn verassing dus niet doorging kwam hij een paar minuten later (hij besloot even de camera’s op te halen) terug met een cadeau: een nieuw horloge! <3 Op naar Moorcroft voor een paar boodschappen, tanken en een hapje eten. De lokale supermarktmedewerkster raadde ons Donna’s Diner aan en we besloten dan ook daar maar heen te gaan in de hoop even geen hamburger te hoeven eten.. (verwend? Nee hoor! :-P) Bij de diner bleken de locals een kampioenschap lasso werpen op hanen te hebben, dit hebben we maar kort aanschouwd want we vonden het toch wat zielig.. De menukaart van de diner, wat overigens echt een lokaal restaurant bleek te zijn dat lekker gedateerd was, bleek wat gevarieerder dus we konden ons hart ophalen. Met gevulde magen keerden we terug naar de camping waar we genoten van en prachtige zonsondergang, een kampvuur en een lekker warme douche in het shower house aan de weg. Moe maar voldaan besloten we naar bed te gaan!

Zondagmorgen was het nog vroeger dag: om 9 uur moesten we bij de kerk zijn wat nog (achteraf gezien) een uur rijden bleek te zijn. Dus de wekkers op 7 uur, wassen, snel wat eten en op weg! We hadden de “pech” dat de dominee net terug was van een reis naar Europa waar hij plekken van John en Charles Wesley, Maarten Luther en D-Day (75 jarige herdenkingsceremonie) had bezocht, de preek van deze ochtend ging dan ook meer als godsdienstles over het leven van de Wesley broers na aanleiding van foto’s die op het scherm werden geprojecteerd. Nou ja, hebben we ook weer meegemaakt en de boodschap was wel duidelijk: zouden wij ons leven ook zo opofferen voor ons geloof?! In de auto probeerden we live de kerk van Nederland mee te luisteren maar dit ging helaas als snel mis omdat we de verbinding verloren. Op een parkeerplaats in een verlaten prairiegebied besloten we te stoppen voor de lunch pauze terwijl het buiten met bakken uit de hemel viel. De route naar de campoing duurde nog een paar uur en ondertussen begonnen we de bergen in te rijden en, zonder dat we het doorhadden, begonnen we aardig wat hoogte te maken. Ik probeerde wat te slapen maar werd al snel misselijk van de hoogte en de scherpe bochten. Bij een viewpoint besloten we even te stoppen en te genieten van de hoogte (allemaal op papa na, want die heeft een klein beetje hoogtevrees ^^). De route richting de camping vereiste nog meer klimmen en we kwamen op steeds meer plekken rotsen, af en toe een ree en zelfs sneeuw tegen! Mama spotte zelfs weer een bold eagle! We bleken bij een heus bergmeer te staan op een plek zonder elektriciteit, stromend water en met een WC pot met gat in de grond! De berglucht was helaas niet helemaal goed voor mama d’r astma en zij bleef dan ook in de camper achter terwijl Laurens, pa en ik de wandeling naar het meer maakten, wat een adembenemende plek met reflecties in het water, eekhoorntjes in de bomen en de wetenschap dat er zwarte beren rondlopen! Overal op de camping stonden bear boxes, speciale metalen dozen waar je alle geurige objecten qua etenswaren in bewaard moeten worden om zo te voorkomen dat de beren eropaf komen. Een fijne wetenschap om mee te gaan slapen ’s avonds! ;-) Pa ging al snel weer terug naar mama en Laurens en ik besloten richting de vissers te lopen. Dit bleken super aardige kerels te zijn die voor Vaderdag hadden besloten even te gaan vissen in de bergen. Onder het genot van een biertje (voor Laurens, niet voor mij) genoten we van de gesprekken met deze drie mannen over jagen, vissen en het algemene leven in Amerika en de tegenstellingen tussen dit land en het onze. Één van de mannen liet mij zelfs een vis binnen halen, super tof! Bracht me even weer terug naar de Klimberg waar ik als klein meisje regelmatig stond te vissen bij de visvijver. Plots begon het te regenen en na een bedankje besloten we snel terug te gaan naar de camper om zo te voorkomen dat we zeiknat zouden worden. Hier aangekomen lekker even op bed gaan liggen. Ik merkte al snel op dat Laurens z’n slaapzak weer nat aan het worden was (dit hadden we al 1x eerder meegemaakt) en ik was er ook al net zo snel achter waar dit door kwam: de rand van ons luik boven het bed is niet helemaal meer waterdicht afgekit! Met de hevige regenbuien van deze dag had de rand moeite om het water buiten te houden. Met een pannetje hadden we een deel van de oplossing te pakken en voor de rest van de vakantie wordt het tijdens regen gewoon creatief zijn! Na wat te hebben gelezen en gedronken, begon mama alvast aan het eten. Dit hadden we mooi op tijd op en dit gaf Laurens en mij de kans om nog een wandeling te maken voordat we kerk wilden luisteren. Tijdens deze wandeling kwamen we tot op zeer korte afstand een aantal eekhoorntjes tegen (ze zijn zoooo schattig) en een bever! Het meer bleek een historische achtergrond te hebben; luitenant Sibley (SIbley Lake is de plek waar we aan stonden) was hier op een dag eind 1800 (ik weet zo even de exacte data niet meer) aangevallen door Sioux en Cheyenne terwijl hij met zijn 2nd Cavalerie Regiment door de bergen trok. Tijdens dit gevecht is één van de opperhoofden (White Antelope) gedood. Het regiment heeft zich onder barre omstandigheden staande weten te houden en zonder voedsel weten terug te keren richting het tentenkamp. Super leuk om zo weer even iets over de lokale historie te lezen. Weer terug in de camper probeerden we weer kerk te luisteren, ik meende de complete belijdenisdienst te hebben gedownload, maar dit lukte niet omdat ik schijnbaar tijdens de periode dat we bereik hadden alleen de eerste 3 minuten had gedownload. Jammer maar helaas! Dan maar, onder het genot van een hapje, drankje en slechte beren grappen, twee potjes Triominos spelen wat in de eerste ronde werd gewonnen door papa en de tweede door mij. Het was alweer laat en we besloten dan ook rond 11u naar bed te gaan

Maandag ochtend stond de wekker op half 8, dit zodat we de route van ruim 200 kilometer op ons dooie gemakje konden rijden. Zodra de eerste een voet buiten de slaapzak zette wisten we gelijk dat we in de bergen zaten: wat was het KOUD! Snel maar iets warms aantrekken en opwarmen met een bak koffie. Nadat iedereen vertrekklaar was, gingen we op weg richting Cody, onze tussenstop van vandaag en Wapiti, onze camping midden in het Shoshone National Forest waar we de camping aan een rivier ligt... De vissers hadden ons verteld dat in een weiland iets verderop bij een kruising grote grasvelden waren waar we grote kans hadden om Elk en Moose te zien. Hier hoopten we dan maar op! We dachten dat we bij onze kampeerplek al bijna het hoogste punt hadden bereikt maar dit bleek niet het geval! Wat een immens gave (en steile!) rit! Het hoogste punt wat we wisten te bereiken was 9430 voet! Onderweg zagen we, terwijl we de hoop al hadden opgegeven, opeens een hele groep elanden (Moose) in een weiland in de verte zitten! Wat een immense beesten, zelfs al zaten ze wat verder weg, we konden nog steeds de enorme proporties zien en dan te bedenken dat ze nog niet eens op hun grootste waren nu! Hier konden we wel uren naar kijken maar na 10 minuten stapten we weer in de auto omdat we nog meer wilden doen deze dag. Bij het hoogste punt zagen we een volgende verrassing: enorm veel sneeuw! We konden het niet laten en moesten een aantal sneeuwballen maken en gooien! ;-) Door de hoogte reden we zelfs door een grote groep wolken wat ervoor zorgde dat we super voorzichtig moesten rijden! We zagen zowel links als rechts even helemaal niks meer! :-O Langzaam maar zeker kwamen er onder de enorme wolkendekken super diepe valleien zichtbaar. Ondertussen zagen we langs de weg prachtige rode rotsen, bevers en een afdaling van 16 mijl van in eerste instantie 10% en later 8%! In de verte glooiende bergen met een afwisseling van rood en grijsbruin, woeste graslanden met verschillende Pronghorn Antelope erin en een brug over een meer waar we een tijdje later ook zelf over moesten rijden met prachtige reflecties in het water, hier en daar een verdwaalde gans en ranches met verroeste auto´s en vervallen schuren. Jullie kunnen wel begrijpen dat ik dit nooit allemaal in woorden kan bevatten en dat de ´oohs, aahs, prachtig en wat mooi´ regelmatig vallen in de auto. We worden elke keer weer overvallen door de pracht en de weidsheid van dit land.

Op naar western stadje Cody met z’n rodeo en cowboy geschiedenis en onze camping midden in de natuur! We kwamen net zelfs een bordje tegen dat we in actief grizzly beer gebied zitten.. Het wordt steeds spannender.. :-D Het internet is vaak afwezig of slecht dus het kan zijn dat blogs wat langer op zich laten wachten en tekstueel ook wat langer zijn. Hopelijk geen probleem! :-D De volgende spannende momenten zullen in Yellowstone plaatsvinden waar we actieve geisers hopen te zien, watervallen, bizons, waar we zullen gaan raften en nog veel meer…

Tot de volgende keer!

x Irmgard

Safari, Goud Zoeken & Eerste Hulp

Hi settlers,

Daar ben ik weer met een nieuwe blog! We beleven elke dag zoveel dat het moeilijk is om al die indrukken te verwerken maar de blog helpt hier wel een handje bij, dat jullie hierdoor van onze reis kunnen meegenieten is mooi meegenomen.. :-) Het laatste reisverslag sloot ik af met het feit dat we op de parkeerplaats stonden te wachten op de buffalo jeep safari. Daar zal ik dan ook maar verder gaan om het overzicht te bewaren! ;-) Terugkijken op warme herinneringen terwijl het buiten hevig onweert en regent.

Om half 5 was het zover: de langverwachte Jeep Safari kon beginnen, helemaal in stijl met een cowboyhoed en bandana. Leuk was dat we uiteindelijk alleen met ons vieren in de jeep zat met voorin de gids/driver. Wat wist deze man ons enorm veel te vertellen over de geschiedenis en de natuur. We trokken al gauw ons dekentje over ons heen omdat het al flink koeler was en met een jeep die op een lekkere snelheid tokkelt, komt er natuurlijk ook nog eens flink wat wind om je oren waaien! We waren nog maar net op weg toen we al white tail deer zagen. PRACHTIG! Het leuke van de tour was dat we ook off road gingen, plekken waar wij zelf met de camper (in ons geval) niet zo zouden komen. Terwijl onze gids het een en ander uitlegde over de natuur en de meest recente bosbrand (2017, verbrandde 35,000 are) genoten wij van het uitzicht en gaven we onze ogen goed de kost of we nog wild spotten. Dit was regelmatig het geval! J Prairie dogs, antelopes en zelfs wilde kalkoenen waren een regelmatig gezicht! Voor een prachtig uitzicht over het park gingen we een hobbelachtige weg op, onze chauffeur (een Texaan) waarschuwde ons dat we aan het eind het gevoel zouden hebben dat we een echte Texaanse rodeo hadden overleefd. En toen kwamen we op de plek waar het ons natuurlijk grotendeels om te doen was: een grasland vol met bizons! Terwijl de volwassenen rustig grazend aan het vervellen waren, dartelden de kalfjes in het rond. Het leek haast of ze tikkertje speelden, zo leuk om te zien! Er lag ook een antilope jong in het veld bij de bizons waar ze graag mee speelden! Aangezien bizons leven van water en gras (3% van hun gewicht dagelijks! -> gemiddeld 30 kilo), schuilde er voor het jong geen gevaar! Intussen was het begonnen te regenen, dus terwijl we warm tegen elkaar aankropen aanschouwden we dit majestueuze natuurschoon. Ze staken zelfs in grote getale voor onze jeep het grasveld over, wat een bijzonder gezicht! We hadden inmiddels al aardige honger gekregen en dus zetten we koers richting een plek in het park waar we met alle andere safari gangers zouden gaan eten. Hier stonden twee muzikanten gereed om ons tijdens onze cowboy maaltijd te verblijden met echte western muziek! Wat een genot en optimaal gevoel van vakantie! Alles leek zo ver weg op dat moment, puur genieten… J Na nog wat als groep gedanst te hebben, was het weer tijd om koers te zetten richting de Lodge waar vandaan we waren vertrokken. Onderweg spotten we nog verschillende herten en eerst een drietal en later een alleen lopende verdwaalde bizon(s), kwamen we langs een prachtig meer en hoorden we de meer over het levensverhaal van generaal Custer, een van de bekendste anti Indianen legercommandanten (en dat terwijl hij met zowel een Indiaanse als Engelse vrouw getrouwd was). Hier aangekomen nog even nagepraat met de chauffeur en toen was het hop in de camper en op naar de nieuwe camping. Hier kwamen we in het donker aan, net een half uur voor sluitingstijd (oeeps), zochten we snel onze plek op en daarna ons bed want we wat waren we moe na deze dag!

Op woensdagochtend deden we het qua opstarten lekker rustig aan. Terwijl pa en Laurens een praatje maakten met de buurman die uitlegde hoe alles aangesloten moest worden, werden ma en ik langzaam wakker. Na een voedzaam ontbijt besloten we dat we eerst richting Mt Rushmore zouden gaan, de plek waar de hoofden van vier presidenten van de VS in een rots zijn gehouwen. Terwijl we aan kwamen rijden, konden we al snel de hoofden ontdekken. Na eerst een afslag te vroeg te zijn gegaan, wisten we onze weg naar de parkeerplaats te vinden. De man bij het loket had ons de bocht zien maken en vertelde ons dat, als de politie dit had gezien, een boete van tot wel $250 had kunnen opleveren.. Beetje beter opletten dus de volgende keer. We hadden het hier al relatief snel gezien dus we gingen verder richting Keystone, een van origine goudmijnstadje waar een rijke geschiedenis nog levend wordt gehouden. Voor we hier rond konden lopen, moest de inwendige mens eerst gevoed worden. Toen we daarmee klaar waren besloten we richting het Keystone Historical Museum te gaan, een museum wat overigens gratis toegankelijk bleek te zijn. Het is gevestigd in het oude schoolgebouw van de stad en het huisvest onder andere een tentoonstelling over Carrie Ingalls (Kleine Huis Op De Prairie, IA) een foto tentoonstelling over de stad hoe hij vroeger was aan de hand van voorwerpen en veel foto’s en een tweetal ‘levende klaslokalen’. Ma en ik konden het niet laten om even zo’n “bonnet” op te zetten en een prairie jurk voor te doen en ook Laurens waagde zich aan een ouderwetse pet. Wauw, we waanden ons echt even in de tijd van Het Kleine Huis.. Een aanrader als je op een rustige manier iets meer wilt weten over de geschiedenis van zo’n stadje. Na weer terug te zijn gekeerd op onze ‘lunchparkeerplaats’ besloten we eerst het stadje zelf door te lopen en daarna verder te kijken. Laurens en ik hadden ons oog laten vallen op een goudmijn waar je in kon.. J Het stadje had een leuke ‘western’ sfeer, de winkels verkochten alleen wel allemaal hetzelfde qua toeristische souvenirs. Beetje jammer.. ;-) We waren het al relatief snel zat en besloten dat pa & ma even gingen chillen bij de camper terwijl Laurens en ik op weg gingen richting de goudmijn. De tour was vet interessant en gaf ons inzicht in wat voor werk er allemaal moest worden verzet voor een soms minimale opbrengst. De mijn waar wij in waren, had na 30 jaar slechts $200 opgeleverd, net genoeg om de lening te vereffenen. De levensverwachting van deze mensen was niet superhoog! Voor de ‘topbaan’ binnen de mijn gold een levensverwachting van hooguit 4 (!!) maanden, dit in verband met de hoge concentratie arseen die ze inademden. Aansluitend op de tour konden we zelf goud gaan zeven en we toen kregen we nog meer respect voor het beroep van goud mijnen, wat een geduld moet je hiervoor hebben. Het enthousiasme was daarom ook extra toen we vier gouden vlokjes vonden! J Leuk souvenirtje waar we zelf voor hebben gewerkt! J Op naar de camping waar ma en ik snel de was naar de machine brachten terwijl Laurens de spaghetti zover klaarmaakte, een kostelijk maaltje! Dit moesten we nog best snel opeten want de machine was bijna klaar en dus was het snel naar boven om de was in de droger te doen. Tijdens het wachtten hierop snel even onder de douche en de tijd is zo voorbij! ;-) Op de terugweg raakten we in gesprek met onze ‘bovenbuurvrouw’ waar we constant langsliepen voor het toiletgebouw en de wasserette. De mensen die we tot nu toe tegen zijn gekomen zijn stuk voor stuk super geïnteresseerd, open en enthousiast, leuk om mee te maken. Het was inmiddels alweer wat later geworden en na nog even wat te hebben gedronken en lezen, zochten we het hoger op! ;-)

Op donderdagochtend stond ons een 2,5 uur durende rit te wachtten richting Bandlands NP. Tussendoor moest er nog een kleine boodschap gedaan worden en we besloten ook te stoppen bij een absolute toeristische attractie: Wall Drug! Een groot ‘winkelcentrum’ wat helemaal is ingericht in western style. Hier kun je dan ook allerlei souvenirs kopen wat met de cowboys en indianen te maken heeft. Ik besloot een Mt Rushmore & Black Hills petje te kopen zodat mijn hoofd een beetje beter beschermd is tegen de zon. Hierna was het nog maar een klein stukje richting de Badlands, een bijzonder gebied met zandbergen in verschillende kleuren en hoogtes. Toen we het park binnenreden kwamen we al snel een aantal bizons en groothoorn schapen tegen, de laatste stonden op de rand van de afgrond en heel bijzonder om te zien. Op deze bijzondere plek, vlak bij een afgrond hapten we even een bammetje weg! J Van zulk vergezicht moet je natuurlijk een uitdagende foto hebben, iets wat een hartverzakking verzorgde bij vaders! :-P De route die we vervolgens reden, leidde ons door het park met afwisselend groen en veelkleurige zandrotsen. Hier en daar besloten we even te stoppen om van deze prachtige uitzichten te genieten. We waren lekker op tijd op de camping wat ervoor zorgde dat we ruim de tijd hadden om te ontspannen en te genieten van de rust. Heel bizar dat er ondanks de aanwezige mensen zo’n stilte door de wind werd meegedreven. Om even actief te zijn besloten Laurens en ik richting het visitor centre te lopen om te kijken wat het avondprogramma van de rangers was en om meer te leren over het park, een wandeling van een kleine 20 minuten. Doordat we geen stroom hadden was het lekker back to basic. In het visitor centre kwamen we erachter dat er om 9 uur een avondvertelling zou worden gehouden door een ranger over de bizon met aansluitend een sterrenkijk moment, perfect! Na nog een informatieve film te hebben gekeken over de Badlands vertrokken we weer richting de camper. Een oer Hollands potje van aardappels met worteltjes, bonen en worst later, konden we genieten van een langzaam beginnende zonsondergang om vervolgens richting het amfitheater te vertrekken voor de ranger talk. Afgezien van de tienduizenden jaren (die namen we met een korreltje zout) was het een interessant verhaal dat toch nog best wat vragen opriepen. Na de maan van dichtbij te hebben bekeken door een enorme telescoop (wat een gaaf moment) en uitgebreid het gesprek aan te zijn gegaan met de ranger was het tijd om nog even te ontspannen en vervolgens het hogerop te zoeken.

Vanochtend was het vroeg dag, om half 8 stonden we op zodat we ruim de tijd hadden voor de planning van vandaag. Na een snel ontbijtje met pindakaas, jam en chocopasta was het moment daar om nog een keer door de Badlands te rijden en vervolgens richting Deadwood te vertrekken. Dat ‘even nog een keer door de Badlands kreeg nog een staartje. Hoewel de rit leuk begon met de veelkleurige zandbergen, een aantal bizons en een dorp vol prairie honden werd het al snel een minder leuke aangelegenheid. De route die ons was aangeraden bleek namelijk een 30 mijl lange stoffige zand/grindweg te zijn waar we hobbeldebobbel met maar 5 mijl per uur overheen konden. Je kunt je wel indenken dat het geen plezierige rit was met zo’n grote camper. De anticlimax was dat pa plotseling remde, mama de magnetron wilde redden en daarmee volledig haar vinger open haalde. Dan te bedenken dat dit nog maar iets van 10 mijl in de route was.. De rest van de rit was dus een lange, tijdrovende en pijnlijke aangelegenheid.. We hadden namelijk verwacht dat de weg al snel in de snelweg over zou gaan, wat dus helaas niet het geval was. Op de route kwamen we een boerderij tegen waar ik een kansje probeerde te wagen of de mensen een First aid kid hadden. Het leek net een verlaten plek uit een film waar zo een dronken man met een geweer naar buiten kon lopen omdat we ongevraagd op zijn land stonden! Een beetje blij was ik dus wel dat er niemand thuis was, al moest mama nu langer wachten op een verband om de vinger. Toen we eindelijk op de snelweg waren en getankt hadden, was het vol snelheid richting de grote stad Rapid City om hier een huisartsenpost te vinden. Via het ziekenhuis kwamen we bij een Urgent Care centrum terecht waar ma en ik een uur later naar buiten kwamen met een gespalkte rechter ringvinger voor mama en een zak met spullen zodat we alles elke dag kunnen vervangen.. Het bleek een flinke snee te zijn die voorzichtig moet helen, ik zal de verdere details maar achterwege laten.

Op naar Deadwood waar we een ouderwets geweerduel mee wilden maken. Dit bleek helaas vanwege het ‘Wild Bill’ festival en de regen te zijn afgelast, wel stond het stadje helemaal vol met feestgangers die hier en daar al iets te veel bier achter de lippen hadden… ;-) Hier wilden we niet graag eten en we besloten, na ons in te hebben gecheckt bij de camping, een klein dorpje verderop te bezoeken in de hoop hier een eetgelegenheid te vinden. Al snel vonden we de bar die Laurens al op Google had gevonden en we besloten hier onze avondhap te halen. Na een dubbele cheeseburger met friet te hebben verorberd (het was inmiddels al half 8 geweest en na alle avonturen hadden we enorme trek ;-) ), leek het Laurens en mij wel leuk om nog een paar potjes te snookeren terwijl het buiten regende dat het goot met een regelmatige bliksemschicht. Het leek wederom net een filmscene waar de hoofdrolspelers in een klein dorpje in de middle of nowhere in een aftands restaurantje zichzelf vermaakten terwijl er buiten een storm woedde. GEWELDIG! Nog leuker dat ik Laurens met 2-1 heb verslagen! J Op een leuke manier hebben we zo een aantal uur lekker gekeuveld, beter dan op onze camping te staan met dit weer. We staan namelijk echt letterlijk naast elkaar en de camping zelf is ook niet denderend.. Maarja, we staan hier maar voor één nacht en morgen is het op naar nieuwe avonturen! J

Alvast goedemorgen voor jullie, hier gaan we zo lekker naar bed.

Liefs,
Irmgard

Kamperen, Indianen en Bizons!

Hi Americans,

We zijn in het land aangekomen van ‘The American Dream’ en wat hebben we al veel beleefd. Onze reis naar dit land begon al vroeg op zaterdagochtend, de wekker stond namelijk om half 4 zodat we om half 5 op het vliegveld konden zijn. Wat had ik toch een zin om die wekker uit te zetten en lekker nog even door te slapen, maarja het vliegtuig wacht niet op ons.. ;-) Na ons snel aan te hebben gekleed en de laatste dingen in te hebben gepakt, was het tijd om naar het vliegveld te gaan. De auto afleveren ging lekker snel en ook over het tempo van inchecken en door de douane gaan was niets op aan te merken. Het enige wat een beetje tegenviel is dat pa de chocopasta in de handbagage had laten zitten, deze waren we dus al snel kwijt bij de bagage check! Maarja, als ze dat in Canada hebben, hebben ze dat vast ook wel in Amerika.

Om 7 uur konden we boarden en we vertrokken mooi op tijd richting Denver. De vlucht verliep voorspoedig en rond kwart voor 10 lokale tijd kwamen we al aan op het vliegveld. Grappig was dat we onze bagage het vliegtuig al uit zagen gaan terwijl wij nog zaten te wachten tot de mensen voor ons waren uitgestapt, we wisten dus in ieder geval zeker dat die goed over waren gekomen.
Wat ons verbaasde was dat we niet eens nog een keer door de douane moesten.. Het was de koffers van de band halen, een berichtje sturen naar de taxi en we konden op weg naar het camper verhuur bedrijf. Na een rit van een kleine drie kwartier kwamen we hier aan.. Wat een hoop campers in verschillende formaten. Het aanmelden ging voorspoedig en ook de uitleg van hoe de camper helemaal werkt was zo voorbij. Om jullie een beeld te geven van de camper: als je binnenstapt slapen Laurens en ik boven het bestuurdersgedeelte, dan is er een zithoek met een koelkast en diepvries ernaast en een keukentje tegenover en vervolgens het bed van pa en ma met de douche en wastafel. Gelukkig is er een Nederlands gedeelte aanwezig in het handboek zodat we het op ons dooie gemakje telkens na kunnen lezen! ;-) Na een tussenstop bij de Safeway voor boodschappen en de T-Mobile shop voor een internet kaart was het op naar onze eerste Amerikaanse bestemming: Boyd Lake State Park! De route was vrij gemakkelijk en na een rit van een kleine drie kwartier kwamen we aan! De office medewerkers waren aller aardigst (ze wisten zich in eerste instantie geen raad met Laurens z’n Nederlandse rijbewijs) en een korte uitleg en een parkenpas voor dit park verder, konden we richting onze kampeerplek vertrekken die 5 minuten verderop was. Installeren was vrij makkelijk en het enige wat ons nog restte was genieten van de omgeving en onze plek! We kwamen al snel in gesprek met onze buurman die benieuwd was waar we vandaan kwamen. Hij waarschuwde ons voor het weer, er was schijnbaar een storm onderweg! Gelukkig bleef onze camping gespaard en konden we na een lekkere maaltijd van moeders en een warme douche genieten van het onweer aan de overkant van het meer. We waren allemaal best moe en dus zochten we al snel onze bedden op.

Zondagmorgen stond een kerkdienst bij Faith Church op het programma. Een kerk die heel anders is dan wat wij in Nederland gewend zijn maar super interessant om mee te maken. De dienst werd door verschillende dominees en een worship band geleid. Wat een hartelijke gemeenschap; we werden zowel voor als na de dienst met open armen ontvangen! Verschillende gesprekken en een bak koffie later was het voor ons tijd om onze weg te vervolgen richting Scotsbluff, een rit van ruim 2 uur. Hier is een Nationaal Monument en een prachtig uitzicht! Onderweg was het een genot om naar de natuur te kijken. Bij het Nationaal Monument aangekomen, besloten we naar boven te rijden om zo van het uitzicht te kunnen genieten. Little did we know dat je met een camper eigenlijk helemaal niet naar boven mag rijden in verband met de hoogte en de smalle tunnels … Oeps! We kwamen gelukkig heelhuids aan en konden vervolgens genieten van prachtige vergezichten en een indrukwekkende historische plek! Deze plotselinge bergvlakte werd gebruikt als herkenningspunt voor de pioniers op het Oregon Trail. Wil je hier meer over weten? Zoek het dan even op want het wordt teveel als ik het hier allemaal moet typen! J Een aantal fotomomenten later vertrokken we richting onze eindbestemming voor die dag: Lake Minatare. Doordat het door Google Maps niet goed werd aangegeven, kwamen we op een grind pad terecht zonder enige vorm van richting. Toen we blij waren dat we eindelijk onze (dachten we) camping hadden gevonden, kwam een politieagent naar ons toe met de vraag of wij toevallig heel nieuw waren in deze omgeving. We moesten dit bevestigend antwoorden en hij legde ons uit dat we ons eerste moesten melden bij het kantor. De route waar we bij het hoofdkantoor van de camping en het State Park werd ons geduldig uitgelegd. De vrouw die daar werkte zou ons ook kunnen vertellen welke campingplek we moesten hebben, er bleken verschillende gedeeltes te zijn van de camping, en waar het dichtstbijzijnde benzinestation was. Onze tank was namelijk behoorlijk leeg en het lampje brandde al. We bedankten hem vriendelijk en gingen op weg volgens de aanwijzingen die hij ons had gegeven. Hierdoor konden we het huisje heel makkelijk vinden waar we moesten zijn. Het goede nieuws was dat we al vlak bij onze campingplek waren, het ‘slechte’ nieuws was dat we de volgende dag nog 20 minuten moesten rijden voor het dichtstbijzijnde benzinestation. Hmm.. We besloten dat we het er op maandag maar op zouden wagen. Onze camperplek bleek letterlijk recht aan het meer te zijn waar we konden genieten van zwemmende ganzen, vogels en bomen in het water. Na een lekkere Hollandse zondagmaaltijd van aardappelrondjes met groente en kip, liepen we nog even een rondje richting de vuurtoren die een prachtig uitzicht gaf over het hele meer. Onder het genot van een geweldige zonsondergang en een spelletje sloten we de zondagavond af.

Maandag hadden we een rit van ruim 300 kilometer voor de boeg met veel natuur en vergezichten. Om 9 uur vertrokken we richting het benzinestation en de supermarkt (na bijna een overstekende kalkoen aangereden te hebben) om vervolgens de uitgestrekte prairie te betreden met de camper. Een rit waarbij we vrijwel geen auto’s tegenkwamen, hier en daar een hert zagen en zelfs een coyote! In de absolute verlatenheid zetten we de auto neer voor een lunch pit stop! Zodra je de camper uitstapte hoorde je niks anders dan absolute stilte. Ons doel voor vandaag was Custer State Park. We zouden hier arriveren door via Wind Cave National Park en de Wildlife Loop te rijden, maar eerste kwamen we door een prachtig pioniers stadje met oude gebouwen en een super toffe vibe! Hier konden we helaas niet stoppen omdat het al wat later was en er nog aardig wat op de planning stond. Zodra we het Wind Cave NP binnenreden kwamen we er gelijk achter waarom we hierheen wilden: WILDLIFE! Eerst konden we genieten van een kleine kolonie ground hogs om vervolgens hele groepen bizons langs de kant van de weg te zien. Eentje stak er zelfs voor ons de weg over!! Zo onwerkelijk om dat wat je in de films en documentaires allemaal te hebben gezien, nu in het echt te zien! De Wildlife Loop viel ietwat tegen, op een paar ezelachtige beesten en een drietal herten na zagen we niet veel terwijl er toch best een groot aantal dieren rondloopt. De camping was zo gevonden en na ons hier geïnstalleerd te hebben, konden we genieten van een echte Hollandse pot: gekookte aardappelen met boontjes en een stuk vlees. Doordat we geen telefoonbereik hebben hier en ik moest contoleren hoe laat we nou bij onze safari moeten zijn op dinsdagmiddag moesten Laurens en ik een stuk terug lopen naar een plek waar wel service was. Onderweg zagen we een eekhoorn en drie herten, zoooo gaaf om die beesten zo de weg over te zien steken als je het niet verwacht..! Op zo’n moment voel je echt dat je te gast bent in hun natuurlijke habitat! Wat voel ik (voelen wij) ons daar dankbaar voor dat we hier mogen zijn…

Het is weer een verassing wat ons elke dag te wachten staat! We kunnen veel plannen maar het gaat vaak toch weer net iets anders! We sloten de maandagavond af met wat lezen en een spelletje!

Vandaag stond Crazy Horse Memorial op de planning. Deze plek wordt geheel door de First Nations gerund, is een eerbetoon aan alle grote helden van verschillende stammen en een tegenhanger van Mount Rushmore. Dit keer geen wekker maar lekker rustig opstarten op ons eigen tempo en tijdstip. Terwijl we genoten van een lekker ontbijt met brood en een gekookt eitje, legden we pa en ma uit wat de bedoeling was voor vandaag. Beetje cru: Crazy Horse Memorial ligt recht naast het stadje Custer, de generaal die zich afzette tegen alles wat Indiaans was en verantwoordelijk was voor veel doden onder de ‘roodhuiden’. Dit keer was er maar een ritje van een klein half uur nodig om bij onze bestemming te komen! Vlak voor de afslag konden we de eerste vormen van Crazy Horse al zien in de verte. Ze zijn al 70 jaar bezig met het beeldhouwen van het monument en het gezicht van Crazy Horse is inmiddels klaar. De rest van zijn lichaam en het paard moeten nog uitgehouwen worden, iets wat nog jaren gaat duren! De beeldhouwer was door een opperhoofd gevraagd om dit kunstwerk te maken om zo de geschiedenis van de First Nations te eren. Er is dan ook een groot museum en een universiteit gevestigd. En wat was er veel te zien in het museum! Het wordt wel het grootste museum genoemd van de Noord Amerikaanse stammen! Van oorlogsmateriaal tot kleding en van speelgoed tot schilderijen van veldslagen, kampementen en grote opperhoofden, allemaal is het hier te vinden! We werden tijdens het bezoek aan het complex ook nog verblijdt met een kort dansoptreden van 4 Native Americans, waarbij ook een korte geschiedenis van hun stammen werd uitgelegd. Super interessant en natuurlijk gaaf om zoiets van zo dichtbij te zien! We hopen in Wyoming nog naar een PowWow te gaan dus dan gaat het nog 100x zo groot! Ik kan niet wachten…
Op de terugweg richting het park kwamen we nog weer een aantal herten tegen, super leuk om zo alert in de auto te zitten en te kijken of je nog wild ziet! J
Inmiddels staan we op een parkeerplaats bij een lodge te wachten tot we vertrekken voor de bizon safari met aansluitend een western cookout ! Ieeeh… Ik ben zooo enthousiast!! Ik zal jullie snel laten weten hoe het was! J

Sorry dat de blog toch weer lang is, maar als je geen internet hebt is er zo veel om te vertellen in één verhaal! .. ;-)

Liefs,
Irmgard

Trips Down Memory Lane & Verrassing

Hi Canadians,

De laatste blog vanuit Canada. Op dit moment zitten we in dezelfde AirBnB als waar we op onze eerste nacht waren om nog even te ontspannen voor onze vlucht van half 8 morgenvroeg. Er is in die drie dagen sinds de laatste blog weer veel gebeurd. Ik zal het proberen kort te houden! ;-)

We waren allemaal op tijd wakker op woensdagochtend. Na ons lekker te hebben opgefrist en ontbeten, waren we rond de klok van 9 onderweg richting Lethbridge. De route van de dag zou ons door de Crowsnest Pass leiden, een pas die het zuiden van Alberta verbindt met British Columbia. We zagen onderweg veel bordjes met waarschuwingen voor overstekende wilde dieren maar helaas hadden we geen geluk al waren de uitzichten vanuit de auto zeker de moeite waard. In de pas zelf ligt ook het dorpje Frank wat bekend staat om zijn landslide. Voor diegene die mij tijdens mijn tijd in Canada hebben gevolgd weten al wat dit inhoudt maar ik zal het nog even uitleggen voor de nieuwere volgers. Op 29 april 1903 om 4:10 in de ochtend stortte een deel van de 'Schildpad Berg' (Turtle Mountain) naar beneden waardoor een gedeelte van het dorpje levend werd begraven. Een indrukkend gezicht en bizar om te bedenken dat je in principe over de resten van het dorp loopt..

Na hier een tussenstop te hebben gemaakt gingen we verder richting Head Smashed In Buffalo Jump. Een plek waar de First Nations (Indianen) eeuwenlang de bizons bij elkaar dreven om ze vervolgens van een klif af te drijven om zo in hun wintervoedselvoorziening te voorzien. Het museum legt niet alleen uit wat het belang is van de plek zelf, maar ook hoe de Blackfoot stammen hier leefden en wat voor impact de komst van de westerlingen op hun leefgewoontes hadden. Leuk was dat ik één van de medewerkers herkende van mijn fieldtrip met Calvin Christian bijna zes jaar geleden. Na een gesprek met hem, werden we uitgenodigd in de Lodge waar een collega van hem die een aantal First Nation muziek zong en speelde en die ons nog meer uitleg gaf over het leven van deze bijzondere mensen. Helaas konden we niet uren praten want er stond nog een avondprogramma op ons te wachten. Na hem te hebben bedankt, gingen we snel op weg richting Lethbridge om onze koffers naar onze AirBnB te brengen. Hierna werd de TomTom ingesteld op Picture Butte, op naar de familie VandeBruinhorst, één van de families waar ik in huis heb gewoond tijdens mijn stage in Canada (de ouders en broertje van Alex).

Een bijzonder moment om de voor mij bekende oprijlaan weer op te rijden en Gert uit de shop te zien lopen, het voelde echt als thuiskomen. Na Gert voor te hebben gesteld aan pa, ma en Laurens en buiten even te hebben gekletst, was het tijd om naar binnen te gaan en Dicky weer te ontmoeten. Wat heb je dan veel bij te kletsen eh! Nadat zoon Edric er ook bij werd geroepen was het tijd om aan tafel te gaan, we zouden met de familie mee-eten en vervolgens de avond bij hun doorbrengen.. Wauw, wat was het eten lekker, ik was het even vergeten maar Dicky kan zo lekker koken! Tijdens het eten werden er herinneringen opgehaald en leerde iedereen elkaar weer wat beter kennen. Na het eten ging pa met Gert mee, ma met Dicky en Laurens en ik sloten ons bij Edric aan om iets te doen wat in Nederland niet zomaar kan en dat is gewoon in je eigen tuin schieten! Ja je leest het goed. Ik besloot al snel om me bij ma en Dicky te voegen en hier gezellig te kletsen en te zien wat er allemaal veranderd was aan het huis. Met een beetje behelpen stapten we even later met 6 man in de pickup om nog naar 2 plekken te gaan waar Gert en Dicky ons mee naartoe wilden nemen. De eerste plek was een plek waar de Indianen nog steeds hun offers brengen, een plek met gelijk een fantastisch uitzichtpunt. De weg ernaartoe mochten Laurens en ik in de laadbak staan terwijl Gert de auto tussen de koeien door en de heuvel op manoeuvreerde. De zon begon al een beetje onder te gaan en na hier een tijdje te hebben genoten van de plek en het uitzicht, reed Gert ons nog wat verder naar een andere heuvel waar we een nog mooier uitzicht hadden en waarvandaan we de zonsondergang op z'n best konden zien. Het werd al snel donker en het waaide ook flink dus we stapten snel de auto weer in richting hun huis. Onder het genot van een hapje en drankje kletsten we bij, haalden we herinneringen op en maakten we weer nieuwe! Het was al laat toen we afscheid namen (met gemengde gevoelens) en weer richting onze slaapplek vertrokken.

Na een korte nacht was het voor Laurens en mij vroeg dag, er stond een verrassing op de planning voor Laurens. Volgende week hopen we één jaar getrouwd te zijn en het leek me leuk om iets voor hem te bedenken. Het plan waar ik al een paar maanden mee bezig was, kwam nu eindelijk tot uitvoering: we gingen vliegen met Jeff, een bekende van mij die zijn vliegbrevet heeft. Toen Laurens erachter kwam, flipte hij wel een beetje. En wat was het gaaf! In een klein vier persoonsvliegtuig vlogen we over Lethbridge en de omgeving, leuk is dat we ook over de school waar ik heb gezeten. Er kwamen zelfs nog een aantal schoolbussen aanrijden. De vlucht was ook gelijk een moment om gezellig bij te kletsen met Jeff! ;-) Eenmaal weer op het vliegveld aangekomen was het snel in de auto om pa en ma op te halen want we hadden een afspraak staan met Marc Slingerland op Calvin Christian School. Met een beetje vertraging kwamen we hier aan en kregen we een rondleiding door de school. Super onwerkelijk om rond te lopen op de plek waar je ruim 10 weken stage hebt gelopen. Er was niet veel veranderd en ook een aantal docenten van 'mijn tijd' liepen er nog rond! Hier en daar stonden we dus een beetje langer stil omdat ik oude bekenden zag en ik hier natuurlijk nog even mee moest kletsen. Leuk is dat we nu ook in plekken kwamen waar ook ik nog nooit was geweest, zoals de shop en high school! Super knap wat de leerlingen hier allemaal kunnen maken en ook interessant om te leren hoe iedereen hier gelijke kansen krijgt en gestimuleerd wordt om in ieder geval van elk onderdeel de basis onder de knie te krijgen.

Na een laatste kopje koffie was het weer in de auto en op naar Waterton Lakes National Park. Een park wat twee jaar geleden helaas is getroffen door een enorme brand, hierdoor bleken bij aankomst een aantal routes nog gesloten te zijn. Helaas was één van deze route een weg waar je heel veel wildlife kunt zien. Maar ja, niks aan te doen! Na een gesprek met een parkmedewerker besloten we om een korte hike van 1,5 uur te doen de bergen. Tijdens onze wandeling hadden we een prachtig uitzicht over het meer en konden we ook zien wat een schade die brand heeft aangericht, het duurt waarschijnlijk nog wel jaren voordat alles weer is terug gegroeid. Terwijl pa en ma een powernap deden, besloten Laurens en ik nog een kleine wandeling te doen. Op de terugweg besloten we een hapje te eten in een lokale diner. Een super gezellige plek met een aardige serveerster, die ons bij het opnemen van de bestelling (een nacho's en pizza's om te delen voor Laurens en mij) al waarschuwde: dit ga je waarschijnlijk niet allemaal opeten. We lachten dit weg, totdat we zagen dat ze niet had gelogen over de grootte van de nacho's.. Het was een complete mand!!! We konden hem amper op en toen moesten de pizza's nog komen... (oeps) Er werd al snel besloten dat we deze, met maar vier punten eruit, meenamen als doggy bag. De avond verliep verder chill met bankhangen.

Vanochtend hadden we een bijzonder ontbijt: PIZZA! Tsja, je moet toch wat he? ;-) Ons plan was om, na op de koffie te zijn geweest bij Roliena (de vrouw van Jeff), richting Calgary te gaan. We bleven alleen een beetje hangen waardoor het museum wat we wilden bezoeken niet meer haalbaar was in Calgary. Toen besloten we maar om naar Fort McLeod te gaan, een oud fort van de Royal Canadian Mountain Police, na een lunch bij de Tim Hortons (wanneer je in Canada bent moet je hier echt eens langs, de donuts zijn om je vingers bij af te likken :) ) ! Naast een museum over de geschiedenis van het fort en het ontstaan van dit politiekorps, was er ook een gedeelte gewijd aan de Blackfoot Indianen en werd er een toneelstuk opgevoerd over de komst naar en de ontdekking van het fort. Een paar uur later stapten we in de auto en hadden we nog een 2 uur durende rit richting Calgary voor de boeg. Vanwege de regen en de late aankomst werd al snel besloten dat we Downtown Calgary maar over zouden slaan en bij een Mexicaans Restaurant zouden gaan eten. We zitten nu lekker aan het uitbuiken van de burrito's en genieten nog van de laatste paar uur in Canada, het land wat ons al veel kostbare herinneringen heeft gegeven.

Sorry dat het weer een lange blog is geworden.. We maken gewoon zoveel mee..!

Op naar Amerika en het volgende avontuur!

Tot in de States,

Liefs Irmgard

Vergezichten, Historie en Wildlife

Hi there folks,

Hier weer een nieuwe blog van de rondreizende families! We zijn inmiddels in Cranbrook aanbeland, in een AirBnB waar ik tijdens het typen van dit verhaal uitkijk op de Rockies. Nog maar een dag na de eerste blog hebben we alweer genoeg beleefd om jullie in mee te nemen! Een samenvatting in 3 woorden is: vergezichten, historie en wildlife. Vandaag stond de route van Canmore naar Cranbrook op het programma, een stuk van pak en beet 3,5 uur en ruim 300 kilometer.

De ochtend begon mooi op tijd. Hoewel ik er pas rond half 1 in lag, was ik rond half 7 alweer klaar wakker. Na de socials te hebben gecheckt werd ook Laurens wakker en besloot ik om pa & ma te roepen, De planning was om 9 uur te vertrekken en op deze manier zouden we mooi rustig aan kunnen doen met het ontbijt. Tijdens het eten van de broodjes en yoghurt en het drinken van een bak koffie (jus d'orange voor mij, zoals jullie gewend zijn) even met het thuisfront contact gehad. Na over de laatste zaken te zijn bijgepraat was het tijd om ons klaar te maken voor vertrek. Dit had nog wel wat voeten in de aarde omdat ik er heilig van was overtuigd dat we de iPhone oplader kwijt waren. Een drama moment en stress later kwamen we erachter dat hij in het GPS zakje lag, waar ik hem overigens zelf had neergelegd (oeps). Na alle items te hebben gecheckt op aanwezigheid konden we aan de rit richting British Columbia beginnen. Het eerste stuk tot net na Banff was inmiddels bekend terrein, hier hadden we inmiddels al een aantal keer gereden. Zodra we echter afsloegen richting de Hot Springs en Kootenay begon het genieten van onbekende plekken. Onze zintuigen voor het spotten voor wildlife stonden aan en ondertussen probeerden we van de immens prachtige omgeving te genieten. Prachtige bossen, smalle stroompjes, grote meren en gletsjers op de bergen kwamen allemaal voorbij langs de soms oneindige Canadese weg. Al vrij snel besloten we even af te slaan omdat we een wel heel mooi uitzicht hadden. Na van een kabbelende rivier en de bergen genoten te hebben was het weer tijd om onderweg te gaan, we hadden immers het doel om vanmiddag naar Fort Steele te gaan, waarover later meer.
Al vrij snel begon pa te roepen dat hij een beer zag. Nou hebben we deze grap al vaker gemaakt onderling maar hij bleek echt een beer te hebben gezien, Laurens reed dus snel de vluchtstrook op en zette de auto in z'n achteruit tot het punt waar pa de beer had gespot. En ja hoor, een heuse zwarte beer stond er rustig langs de kant van de weg, tegen de bosrand aan te grazen. Wat een geweldig en ook imponerend gezicht om zo'n dier zomaar in het wild te zien lopen. De wens van mama om een beer te zien ging dus op de derde dag van onze reis in vervulling. Na een aantal foto's te hebben gemaakt, video's te hebben geschoten en te hebben genoten van dit gezicht besloten we weer onderweg te gaan, ook al kwam de beer wat dichter naar de weg toe. Niet heel veel later spotten we op een aantal punten herten. Onze dag kon al niet meer stuk, zoals je wel kunt begrijpen. Op een gegeven moment stak er een hert zelfs vlak voor onze auto over, hij kwam uit het niets uit de berm gevlogen. Dat was wel even schrikken! De bordjes van overstekend wild staan er dus niet voor niets zijn we nu wel achter. De 'oooohs' en 'aaaahs' hebben veelvuldig geklonken tijdens deze autorit vanwege al de imponerende vergezichten. We knijpen onszelf regelmatig en voelen ons enorm gezegend dat we hier zo rond mogen rijden. Tijdens een van de stops bij een uitzichtpunt werd het nog even spannend.. Laurens was namelijk een lens kwijt! Een spannende zoektocht van een paar minuten volgde waarna we opgelucht adem konden halen: Laurens vond z'n lens weer terug... Hier kwamen we ook aan de praat met een Nederlands stel dat met een camper een prachtige reis door Canada aan het maken zijn. We konden even een kijkje nemen in de camper om zo een indruk te krijgen van wat ons in Amerika te wachten staat. Een familie Canadese eenden besloot onderweg ook nog even de weg over te steken wat zorgde voor een leuk tafereel.

Rond half 2 kwamen we dan aan op de eerste bestemming van vandaag: Fort Steele. Dit dorpje kende in zijn hoogtijdagen van de gold rush een populatie van 5.000 mensen. Klinkt voor ons misschien niet als veel maar voor die dagen was het voor een plek in de 'wildernis een groot aantal. We hadden geluk want om 14u zou er een rondleiding plaatsvinden waarbij we door een bewoner rond zouden worden rondgeleid. In het hoogseizoen loopt het hele stadje vol met mensen die in karakter rondlopen. Daar waren we net iets te vroeg voor maar onze 'gids' was helemaal volgens haar rol gekleed en ook waren er een aantal winkels en huizen open waar mensen in hun rol rondliepen. Zo waren er een kleermaakster, een smid, een schooljuffrouw en een bakster die bezig waren met hun dagelijkse bezigheden. Na de laatste roddels van het dorp gehoord te hebben, besloten we zelf nog de huizen te bezoeken en verdere verhalen te lezen en een zelfgemaakte cinnamon roll te nuttigen in de bakkerij. Bizar om te bedenken dat in dit dorp, wat nog zo is als in 1890, mensen hebben gewoond en geleefd. Er liep zelfs een heuse Mountie rond in uniform!! Zo ontzettend gaaf!! We hebben hierdoor mooi een stuk geschiedenis van deze regio mee kunnen pakken. Waar we zondag nog bij een fris lake Louise stonden was het in Fort Steele fiks heet! Na ingecheckt te zijn bij onze AirBnB was het en route naar de Denny's en de Walmart.

Nu lekker ontspannen en dan hopelijk een lekker lange nacht maken, Morgen wacht ons wederom een rit van ruim 3,5 uur. Ditmaal richting Lethbridge via de Crowsnest Pass waar weer allemaal leuke dingen op de planning staan!

Tot de volgende blog.

Liefs,
Irmgard