Hi Canadians,

Goedemorgen voor jullie, goedenavond voor mij! Wat hebben we al veel beleefd in die twee volle dagen die we hier nog maar zijn. Voordat ik hierover ga vertellen even een korte terugblik op de heenreis die uiteindelijk 27 uur heeft geduurd van deur tot deur.

Na vrijdag nog een laatste dag gewerkt te hebben, koffers te hebben gepakt en van iedereen afscheid te hebben genomen was het zaterdagochtend toch echt zo ver! Half 6 ging de wekker voor vertrek. Na ons snel aangekleed te hebben, stapten we in de auto van Joop richting Schiphol. Hier aangekomen, bleek Joop nog een kleine verrassing voor ons te hebben: Gysieneke en Evy kwamen nog langs om gezellig een bakje koffie mee te drinken en ons uit te zwaaien. Gezelligheid kent geen tijd, maar we hadden wel een boarding tijd waar we rekening mee moesten houden. Het was dus nog wel even aanmaken om door de douane te komen maar we hadden het nog ruim gehaald. Ons vliegtuig bleek vertraging te hebben wat ons de gelegenheid gaf om rustig ons ontbijt weg te werken, telefoons nog even op te laden en te kletsen met onze Amerikaanse overbuurvrouw aan tafel. Zij bleek stewardess te zijn en op bezoek bij een 'zus' in Nederland, leuk om een blik achter de schermen te krijgen via haar in het vliegtuigleven. Op zo'n manier gaat de tijd lekker snel en voor we het wisten konden we boarden en kon de reis dus echt beginnen. De vlucht van 10 uur naar Houston kwamen we door met films, eten, slapen, muziek luisteren en kletsen met onze buurvrouw die stage ging lopen bij de NASA. Omdat ons systeem helemaal van slag was en we voor ons gevoel 's avonds laat aankwamen (ook al was het lokale tijd nog maar half 3), besloten we dat we, zodra we door de douane waren, snel maar even moesten eten.

De douane was nog wel een leuk verhaal. We dachten de lange Border Security achtige rij te kunnen skippen door ons via een soort paal aan te melden met vingerafdrukken, criminele foto's en paspoort info. Dit ging helaas blijkbaar alleen goed voor Laurens dus we moesten ons toch maar aansluiten in de lange wachtrij. Na een half uur schuifelen, mochten we ons melden bij een alleraardigste douanier die geïnteresseerd vroeg wat we wilden gaan doen, waarom we maar zo kort in Calgary zouden zijn en of we al vaker in Amerika waren geweest. Na nogmaals onze vingerafdrukken en foto af te hebben gegeven, werden we goedgekeurd voor Amerikaans grondgebied. Pfuw, dat hadden we maar even gehad.

Na onze magen te hebben gevuld in een typische diner met hamburgers, patat en te grote glazen drinken, stapten we in de metro naar onze gate om daar te wachten op onze volgende vlucht naar Calgary. Deze vlucht duurde ook nog eens ruim 4 uur, die we doorkwamen met kletsen met een super aardige buurvrouw, een beetje zappen in het entertainment scherm en vooral SLAPEN! Om 10 uur lokale tijd kwamen we aan en toen waren we er helaas nog niet. We moesten ons wederom aanmelden via een paal, langs de douane (wat gelukkig super snel ging) en wachten op de koffers. Hierna konden we onze auto ophalen wat ook nog wat voeten in de aarde had. Wat wel leuk was, is dat we een upgrade van de auto uit mochten zoeken. We rijden nu in een dikke Mitsubishi Outlander rond. Gelukkig was de AirBnB maar 10 minuten van het vliegveld en konden we dus om half 1 eindelijk slapen na een lange dag.

De nacht was helaas best kort aangezien we allemaal vroeg wakker waren. Na een ontbijt reden we richting de kerk waar we hadden afgesproken met Alex en Meagan. Voor de mensen die het niet weten: ik heb 6 jaar geleden stage gelopen in Canada en een tijdje bij Alex en z'n familie ingewoond. Hij is inmiddels getrouwd, heeft een uber schattig dochtertje en woont nu in Calgary. Het was bijzonder om de dienst mee te maken bij hun omdat de kerk erg kleinschalig is en er een fijne ons-kent-ons cultuur heerst. Iedereen stelde zich voor en ook na de dienst bleef iedereen met elkaar kletsen. Bleek ik nu naar de kerk te zijn gegaan met de broer van de directeur van Calvin Christian, de school waar ik destijds heb stage gelopen. Hoe leuk is dat? We gingen voor de lunch met Alex en z'n gezin mee om bij te kletsen en ook hun huis te zien. Het was net alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien, zo leuk en gezellig was het! Na een paar uur met elkaar te hebben doorgebracht en nog een laatste foto te hebben gemaakt, scheidden onze wegen helaas weer. Wat bijzonder om zo de draad weer op te kunnen pakken en iemand waar je zoveel mee hebt gedeeld na 6 jaar weer te zien.

De weg ging voor ons naar Banff NP! Op Alex z'n advies besloten we niet de standaard Highway 1 te nemen maar het zusje ervan, Highway 1A. Deze weg is veel natuurrijker en heeft prachtige vergezichten en dit hebben we ook geweten. Binnen een uur zagen we een coyote langs de weg lopen die aan het zoeken was voor een prooi. Wat ontzettend gaaf om zo'n dier in het wild zo rond te zien lopen en ook nog eens van heel dichtbij. Na van dit schouwspel te hebben genoten was het snel richting Banff. Na ingecheckt te hebben bij ons hotel besloten we om nog even een hapje te eten in het dorpje Banff, waar we overigens twee herten zagen, en door te rijden naar Lake Louise, een van de MUST SEE plekken in Banff NP. Wat een bijzonder schouwspel van bergen, gletsjers, zelfs nog wat sneeuw en kraakhelder blauw water met nog een paar bevroren stukken! Een super afsluiter van onze eerste volle dag in Banff.

Vandaag hadden we een drukken planning. Je wilt natuurlijk altijd te veel doen in die te korte tijd dat je in zo'n majestueus park bent. Ons hoofddoel vandaag was Takkakaw Falls en Johnston Canyon en voor de rest alles meepakken wat we konden. De planning werd al snel anders omdat we de afslag mistten en bij het Tourist Centre te horen kregen dat de weg nog niet toegankelijk was door de sneeuw. Op advies van de beste vrouw besloten we als eerste naar de Natural Bridges en Emerald Lake te gaan. WAUWW!! Een echte must visit met het prachtige blauwe water, de woeste stromen, de bergen op de achtergrond en de relatieve rust. Ik kan gewoon niet in woorden uitdrukken wat je daar ziet. Het liefst wilde ik hier gaan kanoën maar de tijd liet het niet toe, er was nog zoveel moois te zien en te doen. Dus hup de auto weer in, wat overigens geen straf is met de vergezichten, de prachtige beekjes en de eindeloze wegen, en richting Bow Lake. Dit meer licht aan de wereldberoemde Icefield Parkway. De route was wederom fantastisch: super rustig, wederom prachtige vergezichten en ook het meer stelde niet teleur. Er waren nog grote stukken bevroren waardoor je een mooie wisseling zag in kleur met een prachtige gletsjer op de achtergrond. Er ligt hier en daar nog best wat sneeuw. In de auto besloten we de kans te wagen bij Moraine Lake. Dit wederom kraakhelder blauwe meer was gelukkig helemaal ontdooit en is zo ontzettend fotogeniek! Laurens en ik hebben een kleine heuvel beklommen waardoor je nog meer inzicht krijgt in de grootte van het meer en de gletsjers. Na hiervan te hebben genoten was het weer in de auto en richting Johnston Canyon. In eerste instantie leek dit niet te lukken omdat we op de heenweg naar Lake Louise de dag eerder een wegversperring zagen. De lieve vrouw van de Tourist Center wist ons echter een route te vertellen waardoor we hier wel heen konden. We besloten alleen het Lower Falls trail te lopen. Dit vanwege tijdsdruk, we hadden vanavond nog een fotoshoot. Maar deze Lower Fall stelde ons absoluut niet teleur! De foto's spreken boekdelen! Enige minpuntje: ik bleek bij aankomst bij de Natural Bridges mijn camera tas te zijn vergeten, van vandaag zijn er dus alleen iPhone foto's... (I know, hoe kan ik die toch vergeten..!!) Het was inmiddels al 5 uur en we moesten snel naar het hotel om ons om te kleden voor de shoot, een super leuk aandenken van onze vakantie! Een verloren zonnebril en twee wilde herten later hebben we de avond afgesloten met een rondje restaurant en supermarkt.

Het is inmiddels alweer na twaalven! Het is al een best verhaal en ik houd er maar mee op! Lekker naar bed en morgen richting British Columbia.. Ik kan niet wachten wat we allemaal nog gaan beleven! Wat we allemaal al hebben gezien en gedaan in die 2 dagen.. :-)

Tot de volgende keer,

Irmgard