Hi there folks,

Vanuit de besneeuwde heuvels van Wyoming en Colorado groeten wij jullie. Op vrijdag hebben we binnen een dag maar liefst 3 staten aangedaan: Montana, Idaho en Wyoming. Jaja, je maakt wat mee op een roadtrip! :-D Bijgaand het verslag van ons afgelopen weekend. Enjoy! :-D

De vrijdagochtend in West Yellowstone waren we er mooi op tijd bij. Mama en ik moesten om 8 uur in de lokale huisartsenpraktijk zijn. Dit omdat mama, zoals ik al eerder heb verteld, niet genoeg tabletten voor haar diabetes heeft meegenomen en we wilden gelijk even vragen of de dokter naar haar vinger wilde kijken. Voordat we hier waren moest er echter eerst ontbeten worden en alle kabels losgekoppeld. Mensen wat bleek het koud te zijn buiten, de ruitenwissers waren zelfs bevroren..! :-O Bij de vraag in het kantoor van onze RV camping of dit weer normaal was voor deze tijd van het jaar zei de vrouw het volgende: “Ik ben hier nog maar net maar alles is mogelijk hier in Yellowstone.” Hmm, geruststellend.. (niet dus!) Iets na 8-en kwamen we even later aan bij de huisartsenpraktijk waar we na een aantal formulieren in te hebben gevuld al snel aan de beurt waren. Hoewel we dus eigenlijk alleen maar een nieuw recept voor de tabletten nodig hadden (een apotheek mag deze niet zomaar verschaffen) werd mama door de hele keuring gehaald. Haar bloeddruk werd gemeten, ze moest op de weegschaal, haar longen werden gecheckt en ook naar het hart werd even geluisterd. Alles bleek perfect in orde en na een uitleg over het hoe en wat werd er een volgende dokter bij gehaald die hierover ging. Na kort het zojuist getypte gezondheidsverslag door te hebben gelezen en nog een aantal aanvullende vragen werd het recept naar de lokale apotheek gestuurd. De dokter bleek in een wondencentrum te hebben gewerkt waardoor ze ons helemaal uit kon leggen hoe mama d’r wond zou gaan genezen en hoe ik het beter kon verzorgen, ik bleek er namelijk teveel zalf op te doen waardoor de huid te nat werd gehouden en wat ervoor zorgde dat het genezingsproces vertraging opliep. Nadat de wond door een andere assistent weer werd schoongemaakt en ingepakt konden we afrekenen en richting de apotheek. Hier aangekomen bleek (1) het recept nog niet doorgestuurd te zijn en (2) er nogal een ‘vrijdagmorgendrukte’ te zijn zoals de vrouw van de apotheek het noemde. We moesten drie kwartier later maar terugkomen omdat ze het dan wel een keertje klaar zou hebben. Dus maar weer terug naar de camper om hier een bakje koffie te drinken en wat te relaxen. Op het genoemde tijdstip liepen we op ons dooie gemakje wederom richting de apotheek waar het recept gelukkig al vrij snel klaar was. Afrekenen en rijden maar! Op naar Grand Teton National Park. We hadden thuis al berekend dat deze route sneller door Idaho te rijden was dan door Yellowstone. De route leidde ons door dorpjes met filmachtige namen en langs, door mij thuis al online gevonden, watervallen; De Messa Falls. Wat een indrukwekkende watervallen. Ze waren opgedeeld in de Upper (hoge) en Lower (lage) Falls. Tussen de buien door wisten we eerst de Upper Falls te bereiken waar we het geluk hadden een regenboog boven het water te zien. Bij de Lower Falls hadden we minder geluk, hier kregen we een hagelbui over ons hoofd. Na een lunch van hotdogs op de parkeerplaats van de Lower Falls, reden we een prachtige route door de bergen met bossen aan de ene kant en valleien aan de andere kant en langs super kleine dorpjes. Onderweg zagen we zelfs weer een Bald Eagle (Amerikaanse Adelaar). Even snel een tankstop in een klein dorpje met een heuse Coca Cola truck naast ons en de Tetons op de achtergrond en op naar onze eindbestemming: De Tetons! De rit ernaartoe, met een pitstop bij twee supermarkten (de eerste bleek meer een Makro te zijn) en een paar flinke hoogtes, was magisch! We hadden hier geen camping geboekt omdat alles op een ‘first come – First serve’ basis is, plat gezegd in het NL: wie het eerst komt wie het eerst maalt! We hadden echter wel een camping op het oog en deze had gelukkig plek, zelfs met uitzicht op de bergen! <3 Een bord met aardappels, bonen en Italiaanse gehaktballetjes verder was het tijd om het park zelf in te rijden, op naar het wild! Dat spotten van wild bleek helaas wat tegen te vallen, maar dat mocht de pret niet drukken. De zonsondergang was in één woord PRACHTIG achter de bergen! We hebben Jackson en Jenny lake (= meer) bezocht en zagen onderweg een eland en een pelikaan. We zagen ook een rij auto’s stoppen op een bepaald moment, helaas bleek het (waar wij vanuit gaan dat ze voor stopten) dier al gevlogen te zijn toen wij er langsreden. Weer terug op de camping heerlijk genoten van een drankje bij het kampvuur terwijl de eerste sterren aan de hemel verschenen. Moe maar voldaan gingen we richting ons bed.

Zaterdag stond er een activiteit op de planning waar een droom voor mij uit zou komen: we gingen op bezoek bij een heuse powwow. Dit is een samenkomst van allerlei Indianen stammen waar in vol ornaat (dus in traditionele kledij) wordt gedanst, spelletjes worden gedaan en oude bekenden elkaar weer ontmoeten. Om hier te komen was een route door het Wind River Indian Reservation nodig, we moesten zelfs het Chief Washaki trail (= pad/route) volgen. Eerst moesten we echter ons water bijvullen en ons vieze water dumpen. Daarna was het nog een klein stukje door Grand Teton National Park waar we nog een huisje bezochten van één van de eerste inwoners van het park. Bizar om te zien in wat voor plek en onder welke omstandigheden ze daar woonden. Toen was het op naar het reservaat. Een gebied met afwisselend rode rotsen, de brede Wind River (rivier), uitgestrekte prairie en zandrotsen vlogen langs ons heen voordat we in Fort Washaki aankwamen. De muziek kwam ons al tegemoet en we waren precies op tijd voor de Grand Entry (= de grote binnenkomst). Ik wist niet wat ik zag … Opperhoofden met hoofdtooien, een staf met bovenop de poot van een adelaar en kleding zoals ik als klein meisje al zag in Winnetou.. Ik moest mezelf inhouden om niet te gaan gillen.. Bijzonder was ook dat elke stam zijn eigen stijl kleding aanhad met tooien en al. De powwow ging uit van de Eastern Shoshone, de stam die oorspronkelijk in dit gebied woonde en waar Chief Washaki het opperhoofd van was tijdens de vredesonderhandelingen met de blanke bezetters. Ieder muziekstuk vereiste weer een andere dans. Onze lunch bestond vandaag uit een ‘Indian Taco’. Een paar uur verder besloten we verder te gaan, mede omdat je als buitenstaander niet volledig volgt wat er aan de gang is en wat het allemaal betekent. Het voelde voor mij erg dubbel om door het reservaat en Fort Washaki te rijden, mede doordat ik weet wat voor rijke cultuur deze oorspronkelijke inwoners van Amerika hebben en hadden. Om dan die troosteloze huizen te zien en te beseffen dat die cultuur nu grotendeels weg is en wat de mensen is misdaan.. Ik heb er geen woorden voor.. Op naar Lander wat nog maar een kleine 10 à 15 minuten rijden was en waar zich een Pioniers Museum bevind wat een beetje vergelijkbaar is qua opzet met het Openlucht Museum. Verschillende gebouwen uit de omgeving van Lander zijn hiernaartoe verhuisd om zo de moderne mens een inzicht te geven in hoe het leven toen was. Dit leuke museum is een dikke aanrader! Het is zeer overzichtelijk opgezet (het is best kleinschalig), gratis toegankelijk en educatief! Bij elk gebouw wordt er een filmpje afgespeeld waar de oorspronkelijke bewoner vertelt waar het huis voor diende. Enkele huizen die er stonden waren een marchantile (een soort van warenhuis), het huis van de sheriff, de kerk en het schoolgebouw. Het was net alsof ik door de set van Dr Quinn liep en Loren Bray zo achter de toonbank vandaan kon stappen om een snoepje aan te bieden. Er bleek tegelijk met ons bezoek een bruiloft aan de gang te zijn, we konden het natuurlijk niet laten om even te kijken hoe het bruidspaar eruit zag. Het was een echte western bruiloft met cowboyhoeden en een schuur als decor voor het feest. Om de bruiloft niet echt te verstoren, dit werd gewoon echt in het ‘openluchtmuseum’ gehouden, besloten we verder te gaan. De camping was weer een ‘first come – First serve’ en het was dus hopen op een plek. We hadden geluk en stonden op pak en beet 10 meter van de rivier die door Sinks Canyon State Park loopt. Deze rivier is best bijzonder omdat hij door een grot loopt en er twee uur over doet om aan de ander kant als een soort van gootsteen naar boven weer uit te komen. Terwijl mama de rijst, kipfilet en groente kookte, liepen Laurens en ik nog een kleine hike van ruim 2 kilometer waar we beekjes moesten oversteken en beste heuvels moesten beklimmen. In de verte spotten we nog een tweetal herten! :-D Terug op onze geweldige kampeerplek had mama het eten klaar en konden we zo aanschuiven. Hoewel papa even later het kampvuur al snel aan had gekregen, hebben we hier niet lang van genoten. Het vuur rookte zo erg dat we er stik benauwd van werden. Laurens vond dat hij vies was en dat hij zich in de rivier moest wassen. Het water was ijskoud maar hier liet hij zichzelf niet door tegenhouden. Hup, zwembroek aan en gaan. Na een tweetal wasmomenten was het racen naar de camper om zichzelf snel op te warmen! ;-) Tikkeltje gek als je het mij vraagt maarja.. Omdat het vuur al uit was en het buiten al aardig was afgekoeld werd het dus een avond lezen en potjes pesten in de camper.

Op zondagochtend was het de planning om een Hervormde Kerk te bezoeken in Lander. Helaas lukte dit niet omdat we, na een uur zoeken, de kerk nog niet hadden gevonden en we al een dik half uur te laat waren.. Jammer, maar omdat we best een lange rit voor de boeg hadden, gingen we maar op weg naar onze volgende bestemming: Centennial in Wyoming. Het landschap had veel afwisseling met rode rotsen, prairies, kleine stadjes en woeste rivieren die bijna buiten zijn oevers trad. We zagen ook nog een paar Amish/Hutterite dames langs de kant van de weg lopen en een flink aantal herten en antilopen. Lunchen deden we langs de kant van de weg in dit uitgestrekte landschap. Toen we langs een visitor center kwamen, wilde Laurens even naar binnen om een kaart van de omgeving te vragen en om te kijken wat de status van de campings was. We zagen om het bezoekerscentrum al resten van sneeuw. En ja hoor, de plek waar we hadden willen staan, was nog niet bereikbaar omdat het daar nog volledig bedekt was met sneeuw. Er was wel een camping voor de pas die we konden proberen maar er was geen garantie. Gelukkig bleek er bij aankomst nog ruimte te zijn en hadden we zo een plek voor slechts $10 midden in de natuur. Een installatiemoment verder (er was daar helemaal geen voorziening dus in principe hoefden we alleen de plek maar te betalen en de camper goed neer te zetten) konden we genieten van de rust hier. Na de preek van de belijdenisdienst te hebben geluisterd, was het tijd om nog even van de omgeving te genieten terwijl het eten werd bereid. Tijdens deze wandeling kwamen we 4 herten tegen, best wel gaaf om ze van zo dichtbij in hun natuurlijke habitat te aanschouwen. Er bleek hier een POW kamp te hebben gestaan (POW = Prisoners of War / Gevangenen van de Oorlog – Krijgsgevangenen) en een aantal kleine elementen hiervan zijn nog bewaard gebleven. Al snel hoorden we de roep van vaders met de boodschap dat het eten klaar was. Na een heerlijk avondmaal was het nog een rustige avond in Medicine Bow National Forest, waar we op de achtergrond genoten van het kabbelen van de naastgelegen rivier.

Vanochtend deden we het rustig aan. Laurens was er al vroeg uit in de hoop wild te spotten. De rest bleef wat langer in bed liggen. Bij terugkomst bleek hij alleen de herten die we gisteren hadden gezien, weer te hebben gezien. Een beetje een domper voor hem, maarja, je kunt ook niet altijd geluk hebben. Al moet ik zeggen dat we de laatste dagen wel vaak “pech” hebben. Constant wordt ons gezegd dat er wild is gespot of dat er wild op de weg loopt (denk hierbij aan elanden, beren, etc.) en we zien uiteindelijk weinig tot niks. Vandaag staat de terugtocht naar Colorado waar we de laatste dagen van onze vakantie zullen verblijven. Een rit van ongeveer 5,5 uur. Onderweg kwamen er weer wisselende landschappen voorbij. Van een dikke laag sneeuw sneeuw in de Snowy Range Mountains tot droog maar nog groen heuvellandschap en weer terug de bergen in. Een bezoekje aan de Safeway (supermarkt) en een lunch in het Medicine Bow National Forest (een nationaal bos) – het bos is zo groot dat we er zo weer door reden na al 2,5 uur onderweg te zijn geweest - braken de tocht een beetje doormidden. We staan nu aan een meer aan de voet van de Rocky Mountains. Een douche met een ijskoude vloer later waren we klaar voor een bord pasta en een rustige avond met wandelingen over het strandje, lezen en spelletjes doen. Op naar de Rockies en indrukwekkende laatste dagen.

We spreken jullie snel weer, nog een kleine week en we zijn weer in Nederland.

Liefs,
Irmgard