Howdy,

Nou, maandag ochtend was het dan eindelijk zover. Om half 5 stond de wekker en dat was gewoon echt TE vroeg.! Gevalletje van snel de kleren aan en in de auto proberen wat slaap te pakken.

Na Laurens opgehaald te hebben begon de rit richting Schiphol, die eigenlijk niet veel bijzonders omhanden had, behalve dat we een prachtige zonsopgang zagen (waarvan ik er hier nog heeeel veel hoop te gaan zien J ). Op Schiphol de auto geparkeerd en toen begon het lange wachten. Eerst onze bagage ingecheckt, en daarna ontbeten met bolletjes. We waren net op tijd want nog geen 15 m/30m nadat wij hadden ingecheckt begon de drukte te komen.

Na afscheid te hebben genomen van de ouders was het tijd om richting de gate te gaan. Natuurlijk kon dit niet gebeuren zonder gefouilleerd te moeten worden bij de douane (iets waar Laurens onderuit kwam), wat niet op een zachtaardige manier gebeurde. Oorspronkelijk zouden we eigenlijk om 9:55 vertrekken, maar aangezien de inkomende vlucht vanuit Zürich uiteindelijk een half uur vertraging had, vertrokken we uiteindelijk pas rond half 10. Dit zorgde alweer voor veel stress bij mij omdat ik bang was dat we hierdoor onze volgende vlucht (die vanuit Zürich naar San Francisco) zouden missen. Zoals gewoonlijk vertelden Sabine en Laurens mij dat ik niet zo paniekerig moest doen en dat het allemaal wel goed zou komen. In Zürich aangekomen was het tijd voor de 1^e paspoort controle. Na deze ongeschonden door te zijn gekomen, bracht een metro (ja een metro op het vliegveld) ons naar het gedeelte waar we moesten zijn. Als je denkt dat we toen al gelijk naar onze gate konden heb je het mis, want er was daar nog een paspoort controle met een rij waar je u tegen kon zeggen. Hier werd Laurens eruit gepikt om gefouilleerd te worden. De beste douanebeambte was verwonderd dat we o.a. een stekkerdoos mee hadden, maar na een duidelijke uitleg van Laurens waren we good to go. Het was nog maar een paar meter naar onze gate, waar ze vroegen of wij op San Francisco vlogen. Na dit te hebben bevestigd bleek dat ze speciaal op ons hadden moeten wachten aangezien de vlucht op het punt stond om te vertrekken (oops ^^). Mijn angst was dus niet geheel ongegrond. Ook wel weer een grappig gevoel dat een vliegtuig op ons heeft moeten wachten ;-) Waar ik tijdens de 1^e vlucht nog redelijk enthousiast was, vervloog dat enthousiasme snel op deze vlucht aangezien we het vooruitzicht hadden op een 12 uur durende vlucht (zucht..).

Hoe moest ik dit door zien te komen? Snel maar even het ‘on board’ entertainment pakket raadplegen. Hier bleek niet bijzonder veel leuks aanwezig te zijn. Al snel kregen we de eerste ronde eten. I have to say, ik ben geen fan en zal nooit een fan worden van vliegtuig eten, al was deze eerste ronde met een zakje chips wel te doen. Maar throughout the flight, konden we niet klagen over het eten. Vanwege de hoge status van vermoeidheid van mijn lichaam lukte het echter niet om iets te doen op de vlucht. Zowel film kijken, een boek lezen of slapen wilden niet gelukken, op een paar kleine hazenslaapjes na. Op het laatste gedeelte van de vlucht maar Titanic gaan kijken om zodoende zoveel mogelijk tijd te doden (deze film duurt namelijk bijna 3 uur voor de mensen die het niet weten ^^). Doordat je niets kunt doen, duurt de vlucht ook lang en kwam herhaaldelijk de opmerking: “Hoe lang nog…? ZO LANG NOG?”. Toen de captain zei dat we bijna gingen landen begon het toch wel te kriebelen, al kwam dit er nog niet helemaal uit doordat ik zo moe was. Vanuit het vliegtuig begonnen we de contouren van San Francisco te zien. Zodra het vliegtuig landde begon er een daverend applaus voor de (co-)piloten als dank dat ze ons na zo’n lange vlucht veilig op vaste grond waren aangekomen.

En toen kwam het moment waar je in de films en series altijd veel heisa over ziet: customs oftewel douane. Hoe dichter we bij kwamen, hoe duidelijker het wel werd dat die beste mensen niet voor een grapje in zijn. Ze zitten met een strak gezicht in een hokje en draaien hun vaste riedeltje af. Na alle drie onze vingerafdrukken af te hebben gegeven en onze foto’s laten maken waren we dan toch echt officieel toegelaten tot de USA. Al moesten we nog 1x langs de federal inspection voordat we de koffers konden pakken die al op de band lagen. Al met al ging het een stuk sneller dan ik van tevoren had verwacht dat het zou gaan.

Snel alle 3 wat geld gepind en toen was het tijd om de autoverhuur te vinden. Even aan een Amerikaanse man gevraagd hoe we daar moesten komen. Papieren pakken en naar de balie van Budget om ons prachtige motorische voertuig op te halen. Waar we dachten dat alles lekker liep moest er natuurlijk iets zijn wat tegen zou vallen. Na een kwartier te hebben gewacht op de medewerker van de autoverhuur, kwam hij terug met het bericht dat onze gereserveerde GPS niet aanwezig was. Oeps, hoe kunnen we veilig door de USA rijden als we geen GPS hebben, aangezien we aardig wat KM willen gaan maken en alles via de kaart doen ook niet echt een optie is..?! Laurens z’n onderhandeling skills kwamen hier goed van pas. Korting hier, korting daar, uiteindelijk toch nog een mooie deal weten te krijgen met een andere GPS die ook nog WIFI heeft waardoor we gewoon (yaaay) kunnen appen etc in de auto. Na het GPS debacle bleek het ook nog weer dat Laurens eigenlijk een creditcard moest hebben om te mogen rijden. Handig, iets wat niet aanwezig is. Dus Sabine wordt de bestuurder tijdens onze trip. Finally alles getekend, konden we onze mooie FORD ESCAPE gaan bewonderen. Omdat het een automaat is en Sabine niet echt wist hoe ze moest rijden met zo’n auto, kwam iemand van de rental service er gauw aangerend om de nodige instructies te geven. Met Laurens als navigator, Sabine als bestuurder rest mij niets anders om gewoon lekker te genieten. Oakland (SF): here we comeeeee! :)

Liefs,

Irmgard