Hi cowboys,

We raken echt niet uitgekeken hier en we maken zoveel mee. Hier weer een blog die vanaf het parkeerterrein van de lokale supermarkt in Powell is gepost! ;-) Geniet weer van het volgende deel van onze reis.

Zaterdagmorgen ging ons avontuur verder, ditmaal door Spearfish Canyon, richting Keyhole State Park met als tussenstop Devils Tower. Een bijzondere datum vandaag (15 juni) omdat Laurens en ik een jaar getrouwd waren! Het was een ochtend die relatief vroeg begon, dit omdat we een beste rit voor de boeg hadden: 282 kilometer. Toen we het ontbijt achter de kiezen hadden en het water weer was bijgevuld en we klaar waren voor vertrek (Laurens wilde al wegrijden), bleek de elektriciteitskabel nog aangesloten te zijn… Oeps! Snel de auto uit en toen bleek er ook al een Amerikaanse buurman onderweg te zijn naar de elektriciteitspaal, voordat deze er helemaal uit zou worden getrokken. Na dit “probleem” op te hebben gelost, was het op naar onze nieuwe bestemming. Spearfish Canyon was al snel gevonden. We hadden hier al veel verhalen over gehoord en die waren 100% waar, de Amerikanen hadden niet overdreven. Mooie rotspartijen, beekjes met vliegvissers en watervallen. Laurens, pa en ik besloten een korte hike van 2 mijl te doen naar een waterval; wat een prachtige tocht! Door de vallei kronkelde een sterk stromende rivier en met op de achtergrond de bergen en het geluid van de waterval maakte het vakantiegevoel compleet. Bij de waterval aangekomen bleek er een alleraardigst Amerikaans stel een foto van ons te willen maken en toen was een gesprek al snel geboren. De locals ontmoeten is tot nu toe echt een highlight geweest van onze vakantie. Niet alleen krijg je goede tips over waar heen te gaan maar ook leer je zo de echte Amerikaan kennen met wat hij wil, denkt en doet, een absolute toevoeging! Via de hoofdweg kwamen we al snel weer terug bij mama en gingen weer verder op weg. Er zijn zoveel uitzichtpunten dat je echt keuzes moet maken waar je wel en niet gaat stoppen, dit in verband met de tijd en verdere planning. Met een uurtje staken we de staatsgrens van Wyoming over. Hier reden we door veel dorpjes met maar 10 tot maximaal 300 inwoners en genoten we van de laatste restjes van de Black HIlls met daarin vele herten, het wordt ondertussen bijna een onderlinge sport wie het eerste een wild dier spot! ;-) Rond etenstijd arriveerden we in het plaatsje Alladin, een plek wat nog niet eens een gehucht genoemd mag worden met maar liefst 15 inwoners op ruim 3000 voet hoogte. Laurens spaart van elke staat waar we zijn geweest een nummerplaat die je alleen in antique shops kunt kopen, we stopten dus even om de winkel binnen te gaan. Hier bleken helaas niet de juiste nummerplaten te liggen maar wat een prullaria kon je daar kopen he!! Niet te zuinig. Naast de shop was een feestje aan de gang en zo nieuwsgierig als ik ben vroeg ik aan (wat ik dacht dat) de eigenaar of er iets aan de hand was. Bleek hij de hele toko over te hebben gekocht en een soort welkomstfeestje te hebben georganiseerd met gebak, hamburgers en hotdogs voor iedereen die langskwam. Nadat Laurens zei dat we helaas geen regelmatige klanten zouden worden zei hij dat het niets uitmaakte en nodigde hij ons uit om mee te delen in de feestvreugde. Laurens haalde snel even pa en ma op en zo zaten we dan op een zaterdag in juni met een stel locals hamburgers, hotdogs en chips te eten. Wetern optima forma met mannen met cowboyhoeden, laarzen en riemen! Het valt me sowieso op dat we nu echt in Western Country zijn! Yiihaaa! Hoe leuk is dat?! Na de host bedankt te hebben gingen we snel weer op weg naar Devils Tower waar we rond 2 uur aankwamen. Devils Tower (of Bear Lodge zoals de Natives hem noemen) is een interessante geologische rotsformatie die heilig is voor de Natives. De maand juni blijkt voor deze bijzondere mensen een heilige maand te zijn. Er hangen daarom allemaal prayer bundles in de bomen en ook worden klimmers vriendelijk toch dringend verzocht om uit respect voor de heilige maand de ultieme klimmersdroom niet te betreden. Het bezoekerscentrum en een korte wandeling bij de toren verder, stapten we de auto weer in voor de kampeerplek: Keyhole State Park waar we rond een uur of 4 aankwamen. Onderweg kwamen we weer een natuurwonder tegen: de Bold Eagle! Hij zat rustig op een paaltje om zich heen te kijken! Wat een majestueus beest! Bij de camping aangekomen bleken we (in onze optiek) een van de beste plek bovenop de heuvel te hebben met tussen de bomen door uitzicht op het meer. De park ranger had ons al gewaarschuwd dat er niet proper eetgelegenheden waren op minstens een kwartier afstand, dat zou dus even een afstandje rijden worden voor een lekker jubileummaal. Laurens en ik besloten de omgeving een beetje te gaan verkennen. Hij had als cadeautje eigenlijk iets van een watersport willen doen maar helaas was er bij onze camping geen verhuurmogelijkheid. Terwijl ik dacht dat zijn verassing dus niet doorging kwam hij een paar minuten later (hij besloot even de camera’s op te halen) terug met een cadeau: een nieuw horloge! <3 Op naar Moorcroft voor een paar boodschappen, tanken en een hapje eten. De lokale supermarktmedewerkster raadde ons Donna’s Diner aan en we besloten dan ook daar maar heen te gaan in de hoop even geen hamburger te hoeven eten.. (verwend? Nee hoor! :-P) Bij de diner bleken de locals een kampioenschap lasso werpen op hanen te hebben, dit hebben we maar kort aanschouwd want we vonden het toch wat zielig.. De menukaart van de diner, wat overigens echt een lokaal restaurant bleek te zijn dat lekker gedateerd was, bleek wat gevarieerder dus we konden ons hart ophalen. Met gevulde magen keerden we terug naar de camping waar we genoten van en prachtige zonsondergang, een kampvuur en een lekker warme douche in het shower house aan de weg. Moe maar voldaan besloten we naar bed te gaan!

Zondagmorgen was het nog vroeger dag: om 9 uur moesten we bij de kerk zijn wat nog (achteraf gezien) een uur rijden bleek te zijn. Dus de wekkers op 7 uur, wassen, snel wat eten en op weg! We hadden de “pech” dat de dominee net terug was van een reis naar Europa waar hij plekken van John en Charles Wesley, Maarten Luther en D-Day (75 jarige herdenkingsceremonie) had bezocht, de preek van deze ochtend ging dan ook meer als godsdienstles over het leven van de Wesley broers na aanleiding van foto’s die op het scherm werden geprojecteerd. Nou ja, hebben we ook weer meegemaakt en de boodschap was wel duidelijk: zouden wij ons leven ook zo opofferen voor ons geloof?! In de auto probeerden we live de kerk van Nederland mee te luisteren maar dit ging helaas als snel mis omdat we de verbinding verloren. Op een parkeerplaats in een verlaten prairiegebied besloten we te stoppen voor de lunch pauze terwijl het buiten met bakken uit de hemel viel. De route naar de campoing duurde nog een paar uur en ondertussen begonnen we de bergen in te rijden en, zonder dat we het doorhadden, begonnen we aardig wat hoogte te maken. Ik probeerde wat te slapen maar werd al snel misselijk van de hoogte en de scherpe bochten. Bij een viewpoint besloten we even te stoppen en te genieten van de hoogte (allemaal op papa na, want die heeft een klein beetje hoogtevrees ^^). De route richting de camping vereiste nog meer klimmen en we kwamen op steeds meer plekken rotsen, af en toe een ree en zelfs sneeuw tegen! Mama spotte zelfs weer een bold eagle! We bleken bij een heus bergmeer te staan op een plek zonder elektriciteit, stromend water en met een WC pot met gat in de grond! De berglucht was helaas niet helemaal goed voor mama d’r astma en zij bleef dan ook in de camper achter terwijl Laurens, pa en ik de wandeling naar het meer maakten, wat een adembenemende plek met reflecties in het water, eekhoorntjes in de bomen en de wetenschap dat er zwarte beren rondlopen! Overal op de camping stonden bear boxes, speciale metalen dozen waar je alle geurige objecten qua etenswaren in bewaard moeten worden om zo te voorkomen dat de beren eropaf komen. Een fijne wetenschap om mee te gaan slapen ’s avonds! ;-) Pa ging al snel weer terug naar mama en Laurens en ik besloten richting de vissers te lopen. Dit bleken super aardige kerels te zijn die voor Vaderdag hadden besloten even te gaan vissen in de bergen. Onder het genot van een biertje (voor Laurens, niet voor mij) genoten we van de gesprekken met deze drie mannen over jagen, vissen en het algemene leven in Amerika en de tegenstellingen tussen dit land en het onze. Één van de mannen liet mij zelfs een vis binnen halen, super tof! Bracht me even weer terug naar de Klimberg waar ik als klein meisje regelmatig stond te vissen bij de visvijver. Plots begon het te regenen en na een bedankje besloten we snel terug te gaan naar de camper om zo te voorkomen dat we zeiknat zouden worden. Hier aangekomen lekker even op bed gaan liggen. Ik merkte al snel op dat Laurens z’n slaapzak weer nat aan het worden was (dit hadden we al 1x eerder meegemaakt) en ik was er ook al net zo snel achter waar dit door kwam: de rand van ons luik boven het bed is niet helemaal meer waterdicht afgekit! Met de hevige regenbuien van deze dag had de rand moeite om het water buiten te houden. Met een pannetje hadden we een deel van de oplossing te pakken en voor de rest van de vakantie wordt het tijdens regen gewoon creatief zijn! Na wat te hebben gelezen en gedronken, begon mama alvast aan het eten. Dit hadden we mooi op tijd op en dit gaf Laurens en mij de kans om nog een wandeling te maken voordat we kerk wilden luisteren. Tijdens deze wandeling kwamen we tot op zeer korte afstand een aantal eekhoorntjes tegen (ze zijn zoooo schattig) en een bever! Het meer bleek een historische achtergrond te hebben; luitenant Sibley (SIbley Lake is de plek waar we aan stonden) was hier op een dag eind 1800 (ik weet zo even de exacte data niet meer) aangevallen door Sioux en Cheyenne terwijl hij met zijn 2nd Cavalerie Regiment door de bergen trok. Tijdens dit gevecht is één van de opperhoofden (White Antelope) gedood. Het regiment heeft zich onder barre omstandigheden staande weten te houden en zonder voedsel weten terug te keren richting het tentenkamp. Super leuk om zo weer even iets over de lokale historie te lezen. Weer terug in de camper probeerden we weer kerk te luisteren, ik meende de complete belijdenisdienst te hebben gedownload, maar dit lukte niet omdat ik schijnbaar tijdens de periode dat we bereik hadden alleen de eerste 3 minuten had gedownload. Jammer maar helaas! Dan maar, onder het genot van een hapje, drankje en slechte beren grappen, twee potjes Triominos spelen wat in de eerste ronde werd gewonnen door papa en de tweede door mij. Het was alweer laat en we besloten dan ook rond 11u naar bed te gaan

Maandag ochtend stond de wekker op half 8, dit zodat we de route van ruim 200 kilometer op ons dooie gemakje konden rijden. Zodra de eerste een voet buiten de slaapzak zette wisten we gelijk dat we in de bergen zaten: wat was het KOUD! Snel maar iets warms aantrekken en opwarmen met een bak koffie. Nadat iedereen vertrekklaar was, gingen we op weg richting Cody, onze tussenstop van vandaag en Wapiti, onze camping midden in het Shoshone National Forest waar we de camping aan een rivier ligt... De vissers hadden ons verteld dat in een weiland iets verderop bij een kruising grote grasvelden waren waar we grote kans hadden om Elk en Moose te zien. Hier hoopten we dan maar op! We dachten dat we bij onze kampeerplek al bijna het hoogste punt hadden bereikt maar dit bleek niet het geval! Wat een immens gave (en steile!) rit! Het hoogste punt wat we wisten te bereiken was 9430 voet! Onderweg zagen we, terwijl we de hoop al hadden opgegeven, opeens een hele groep elanden (Moose) in een weiland in de verte zitten! Wat een immense beesten, zelfs al zaten ze wat verder weg, we konden nog steeds de enorme proporties zien en dan te bedenken dat ze nog niet eens op hun grootste waren nu! Hier konden we wel uren naar kijken maar na 10 minuten stapten we weer in de auto omdat we nog meer wilden doen deze dag. Bij het hoogste punt zagen we een volgende verrassing: enorm veel sneeuw! We konden het niet laten en moesten een aantal sneeuwballen maken en gooien! ;-) Door de hoogte reden we zelfs door een grote groep wolken wat ervoor zorgde dat we super voorzichtig moesten rijden! We zagen zowel links als rechts even helemaal niks meer! :-O Langzaam maar zeker kwamen er onder de enorme wolkendekken super diepe valleien zichtbaar. Ondertussen zagen we langs de weg prachtige rode rotsen, bevers en een afdaling van 16 mijl van in eerste instantie 10% en later 8%! In de verte glooiende bergen met een afwisseling van rood en grijsbruin, woeste graslanden met verschillende Pronghorn Antelope erin en een brug over een meer waar we een tijdje later ook zelf over moesten rijden met prachtige reflecties in het water, hier en daar een verdwaalde gans en ranches met verroeste auto´s en vervallen schuren. Jullie kunnen wel begrijpen dat ik dit nooit allemaal in woorden kan bevatten en dat de ´oohs, aahs, prachtig en wat mooi´ regelmatig vallen in de auto. We worden elke keer weer overvallen door de pracht en de weidsheid van dit land.

Op naar western stadje Cody met z’n rodeo en cowboy geschiedenis en onze camping midden in de natuur! We kwamen net zelfs een bordje tegen dat we in actief grizzly beer gebied zitten.. Het wordt steeds spannender.. :-D Het internet is vaak afwezig of slecht dus het kan zijn dat blogs wat langer op zich laten wachten en tekstueel ook wat langer zijn. Hopelijk geen probleem! :-D De volgende spannende momenten zullen in Yellowstone plaatsvinden waar we actieve geisers hopen te zien, watervallen, bizons, waar we zullen gaan raften en nog veel meer…

Tot de volgende keer!

x Irmgard