Hi cowboys!

We zitten nu echt in western country! In de laatste blog vertelde ik jullie al dat we naar Cody zouden gaan en hier hebben we ook echt de cowboys en cowgirls gezien! Maar laten we even verder gaan vanaf de parkeerplaats van de supermarkt, waar ik de laatste blog ben geëindigd. Zodra alle boodschappen weer ingeslagen waren, konden we onze weg vervolgen richting Cody, waar we rond 12 uur aankwamen op de parkeerplaats van de LDS kerk (Church of Latter Day Saints: de Kerk van Jesus Christus van de Heilige der Laatste Dagen). Wij dachten dat dit HET Cody museum was. Het bleek een museum te zijn over de LDS (Mormonen) en hun bijdrage aan de agrarische ontwikkeling van de omgeving van Cody. Hier hoorden we veel dingen over de geschiedenis van de kerk. Niet waar we voor waren gekomen, maar zeker niet minder interessant! Niet alleen leer je hierdoor een andere kerk kennen (ik had reeds een aantal docu’s over dit onderwerp gelezen en YouTubers gevolgd die Mormonen waren), toch leer je weer nieuwe leefregels kennen. Een klein anderhalf uur later stapten we weer naar buiten met een verwijzing naar de plek waar het echte Buffalo Bill Cody museum ter vinden was. We besloten echter onze camper achter de hoofdstraat te parkeren en de stad te gaan verkennen. Deze bleek een stuk groter dan wij hadden gedacht! Eerst was het tijd voor een antiekwinkel, waar Laurens weer een paar nummerplaten wist te scoren voor zijn collectie ‘USA kentekenplaten’. Vervolgens op weg naar een westernwinkel, waar we een hoed voor Laurens wilden scoren. Dit was een succesvolle onderneming: Laurens liep met een echte cowboyhoed op zijn hoofd naar buiten. Toen we buiten waren begon het iets te regenen en hadden we de keus of we nog iets in Cody gingen doen of dat we eerst naar de camping zouden rijden. Het werd, via een kort bezoek aan de ‘Old Trail Town’ (het oude stadje Cody), de route naar onze volgende camperplaats. Dit was een eindje buiten Cody midden in de natuur. Onderweg begon het hard te regenen en na een tussenstop bij een klein ‘visitor center’ (informatiecentrum) bleek dat we al dichtbij de camping waren. Het weer was al vanaf 3 uur ’s middags onstuimig was en de vele lichtflitsen en donderslagen stemden ons niet vrolijk. Op de camping aangekomen bleken we midden in een berengebied te zitten (yihoee!!). Laurens en ik traceerden tijdens een korte wandeling zelfs verse berensporen.. Onder het genot van een bord lekkere pennepasta met tomatensaus werden daar een paar slechte berengrappen over gemaakt. Gaandeweg kwamen we daardoor ook al in de stemming voor de rodeo die ‘s avonds op de planning stond. Het was dus afwassen en hup weer in de auto, terug naar Cody. Onderweg hebben we snel al onze ‘wc zooi en afwastroep’ gedumpt en het water bijgevuld. Toen we bij de rodeo aankwamen werden ons door een clown een paar mooie plekken aangewezen in de arena. Om exact 20:00 uur begon het programma. Wat een geweldige ervaring: bidden aan het begin van de rodeo, het zingen van het Amerikaanse volkslied (staande en met de pet/hoed af), behendigheidsraces voor cowgirls en cowboys, het berijden van wilde paarden en stieren door mannen en jongens van alle leeftijden, van alles kwam voorbij! Al met al een avond om niet snel te vergeten. Moe maar zeer voldaan gingen we weer ‘huiswaarts’. Onderweg kwamen we een bord tegen dat er komende 30 mijl wilde dieren de weg konden oversteken te vinden, dus we besloten rustig aan te doen, terwijl het weer begon te miezeren. We hebben gelukkig, op een hert direct naast de weg na, geen wild meer gezien. Thuisgekomen nog even wat gedronken en vervolgens snel het bed in, omdat het inmiddels al tegen twaalven was.

Dinsdagochtend was het tijd voor de trip naar het bekendste park van Amerika: Yellowstone National Park. Het park wat bekend staat om de geisers en de bizons. Maar er is zoveel meer! Bij binnenkomst zagen we gelijk een paar bizons (ook al klinkt het alsof we er gewend aan zijn geraakt, het blijven bijzondere beesten). Terwijl we hoger in de bergen kwamen, zagen we opeens een rij auto’s stilstaan. Er bleken een aantal ‘bighorn sheep’ (groothoorn schapen) op de rotsen te staan, heel bijzonder om te zien. Vervolgens kwamen we langs de mooiste meren (deels nog omrand door sneeuw), waar we het niet konden laten om even een sneeuwballengevecht te doen, vader versus dochter. Genietend van de fenomenale uitzichten stopten er opeens weer een aantal auto’s: er bleek verderop de heuvel een beer gespot te zijn (door de afstand was het moeilijk te zien of het een grizzly of en zwarte beer was). Heel indrukwekkend, al was het wel fijn om het van veraf te mogen bekijken. Er waren een paar Aziaten die hier blijkbaar anders over dachten en aan een klim begonnen richting de beer. De afloop hebben wij niet gezien….! Al snel merkten we dat we echt in Yellowstone waren: de eerste geisers kwamen in zicht en dat was goed te ruiken. Het rook als de lucht van rotte eieren, echt heel vies! De mensen die me hiervoor hadden gewaarschuwd, hadden niet overdreven. Vervolgens op weg naar de Grand Canyon met de beroemde watervallen. Na een gevaarlijke weg naar boven, kwamen we op een parkeerplaats waar we eerst onze lunch nuttigden. Vervolgens aanschouwden we de wonderlijke kracht van het water: wat is zo’n waterval magisch om te zien! Laurens en ik wilden ook nog een andere waterval bekijken en we besloten de uitdaging aan te gaan om. Al snel ging ik door mijn enkel: auw! Met een flinke schaafwond op m’n knie klommen we verder richting de Upper Falls (bovenste watervallen). Pa en ma besloten deze wandeling niet te doen vanwege de hoogteverschillen. We snapten gelijk waarom dit de Grand Canyon van Yellowstone wordt genoemd. We vonden het misschien nog wel indrukwekkender dan de echte Grand Canyon. Bij Artist Point aangekomen, waar we eigenlijk niet eens helemaal heen wilden hiken (wandelen in de bergen), hadden we een majestueus uitzicht over de canyon en de Upper Falls. Toen hadden we alleen een probleem. We waren best een eind afgedwaald waren al meer dan een uur onderweg. Als we dit ook moesten teruglopen, via het pad of via de weg, waren we nog wel even onderweg. We besloten dat liften de beste optie was. Al snel vonden we een groep mannen bereid om ons naar de parkeerplaats terug te brengen. We sprongen in de laadbak van de truck en genoten van een winderige maar snelle terugrit: moet je ook een keer meegemaakt hebben, zullen we maar zeggen. Na ons weer bij pa en ma gevoegd te hebben, reden we weer verder. Al snel zagen we opnieuw een hele stoet auto’s stilstaan: eerst voor een grijze wolf (niet te geloven, maar echt waar!!), een paar honderd meter verderop voor een jonge grijze vos en daarna nog een keer voor een zwart berenjong. Aaaah, zoooo gaaf!! Vlak voordat we bij de Mammoth Springs (qua samenstelling van de rotsen een klein beetje te vergelijken met Pamukele in Turkije) waren, kwam er weer een hoogtepunt: een grizzly beer in de berm! Zo’n enerverende ervaring om al die grote dieren zo in het wild te zien rondlopen en zo relatief dichtbij! De Mammoth Hot Springs waren, na een indrukwekkende inparkeermanoeuvre van Laurens, bijzonder om te zien, maar een beetje onsmakelijk om te ruiken! Alle respect voor mama die een flink aantal trappen wist te bedwingen. Ik word trouwens ook best bedreven in het vervangen van mama d’r verband om haar vinger. De wond is nog steeds best heftig om te zien, maar de pijn is wel een stuk minder! Voor de mensen die niet weten waar ik het over heb, lees dan even de blog over ons bezoekje aan de Eerste Hulp in Rapid City. Na nog een grote groep Wapiti’s te hebben gadegeslagen, was het flink afdalen en vervolgens Montana in te rijden richting onze camping. Ondertussen vroeg ik mij af, waarom ik ook alweer wilde gaan ‘raften’ (varen met een rubberboot) bij het zien van de woeste Yellowstone Rivier. Op onze overnachtingsplek aangekomen bleken we, na een korte ontmoeting met de ietwat norse campingbeheerder, zelf een plek uit te mogen zoeken op de redelijk verlating camperplaats aan de rivier. Nadat we ons avondmaal van aardappels, kipfilet en bruine bonen lekker buiten verorberd te hadden, besloten we al snel naar binnen te gaan. Het begon plots hevig te onweren en te regenen. Dit had als resultaat dat het dak boven de slaapplek van Laurens en mij nu echt lek bleek te zijn. Ons dekbed, de slaapzakken en de kussens waren (deels) doorweekt. Gevolg: Laurens en ik sliepen allebei aan een andere kant met twee pannetjes tussen ons in om het water op te vangen.. Hopelijk morgen wat beter weer!

Woensdagochtend begon met Facetimen met Nederland. Lynn (ons nichtje/kleindochter) werd namelijk 5 jaar en daar moet je die grote meid natuurlijk even mee feliciteren. Ondertussen zochten we ook contact met onze reisorganisatie over het lekkageprobleem. Na snel onze traditionele boterham met pindakaas te hebben weggewerkt, gingen Laurens en ik snel richting het bedrijf waar we zouden gaan raften. Na ons in een benauwde wetsuit (soort zwemuitrusting die je warm houd) te hebben gehesen en krappe waterschoentjes te hebben aangetrokken, waren we klaar om richting de raft te lopen. Hier moesten we nog een zwemvest en een speciale jas aan om vervolgens de ietwat angstaanjagende veiligheidsinstructies aan te horen. Ik begon mezelf steeds meer af te vragen waarom ik dit ook al weer wilde gaan doen. Dit viel echter al snel van me af toen we eenmaal op het water zaten, wat geeft dat raften een kick! Tussen het bestrijden van de golven door leerden we onze medepassagiers beter kennen. Zo bleken we met een verhuislustig stel uit San Francisco te varen en een gezin uit Saskatchewan (provincie in Canada). Onze begeleiders bleken uit de Oostkust te komen en dit als zomerbaantje te hebben. Best vette baan als je het mij vraagt. Op deze manier leerden we steeds meer over de omgeving en we kregen een goede work-out (training). Helemaal uitgelaten kwamen we terug bij de camper, waar pa en ma ons natte slaapgoed hadden laten drogen in de zon. Op naar Yellowstone, zou je denken.. In Mammoth moesten we even langs de huisartsenpraktijk, omdat mama te weinig suikerziektemedicatie bij zich heeft. Hier bleken we helaas niet zomaar terecht te kunnen dus we kregen de gegevens van een huisartsenpost op onze eindbestemming van de dag. We waren goed en wel weer 10 minuten onderweg toen mama opeens aan papa vroeg waar zijn portemonnee was. Die bleek spoorloos te zijn. Tijdens deze zoektocht kwamen we erachter dat Laurens de cameraoplader nog bij het rafting bedrijf had laten liggen. Dat betekende dus dat we weer terug moesten naar (1) het rafting bedrijf en (2) de plekken waar de portemonnee van pa zou kunnen liggen. Ik besloot om voor de portemonnee te gaan zoeken bij de kliniek, terwijl de rest naar het dorpje net buiten Yellowstone zou rijden voor de oplader. Gelukkig bleek de portemonnee nog bij de huisartsenpraktijk te liggen en dus kon ik met een gerust hart wachten op de terugkeer van de rest van de groep. Toen we weer verenigd waren was het na een korte lunch tijd om Yellowstone weer verder te ontdekken. Dit deden we vandaag door een aantal geisers (specifiek de Norris Geysers) te bezoeken. Super apart om te zien, maar ook afschuwelijk vies om te ruiken. Na hier een korte tijd te zijn geweest vertrokken naar onze volgende overnachtingsplek net buiten de West Ingang van het park (het stadje West Yellowstone in de staat Montana). Onderweg stonden we echter een paar keer in de file. De eerste keer vanwege een aantal bizons met jongen die op een grasveld langs de weg stonden te grazen met een prachtige besneeuwde bergketen als achtergrond. Na dit bekeken te hebben (we konden niet snel rijden in verband met de langzaam rijdende auto’s voor ons) konden we een beetje tempo maken. Onderweg konden we genieten van een aantal wapiti’s (soort kleine eland), prachtige meren en een waterval. Toen kwamen we echter al weer in een file terecht. Dit keer was het niet voor iets wat langs de weg stond, maar iets heel groots wat op de weg stond: er kwam een complete bizonkudde op de andere weghelft naar ons toe lopen. Het is te bizar om onder woorden te brengen. We konden ze bijna aanraken. Nou hadden we al veel bizons gezien, maar dit maakte toch echt veel indruk kan ik je vertellen. Gelukkig konden we al relatief snel weer doorrijden, terwijl we ondertussen medelijden hadden met al de mensen die ons van de andere kant tegemoet kwamen rijden: zij zouden namelijk nog wel een tijdje in de file moeten rijden zonder te weten waarom. Een paar kleine boodschappen gehaald en een pizzaatje later, kwamen we op ons RV park (camperpark) aan, waar we gelijk bezig konden met het wegwassen van alle vuile was. Toen snel onder de douche en genieten van een rustige avond, waar we hopelijk geen problemen zullen krijgen met de regen! Fingers crossed..

Deze ochtend begon grauw en fris. Het warme bed moesten we verlaten voor een koud aanvoelende camper. Tijdens het ontbijt werd de dagplanning besproken. Er stonden voor vandaag veel (bleek achteraf) geisers op het programma. Ook al hadden we besloten eerst helemaal door te rijden naar het verste punt, het werd echter een stop halverwege in verband met een noodzakelijk tankmoment. We maakten van een nood een deugd en besloten gelijk Old Faithful (een geiser die ongeveer elk 1,5 uur uitbarst. Bij aankomst hoefden we nog maar 20 minuten te wachten tot de verwachte eruptie. Laurens en ik wisten een mooi plaatsje te bemachtigen in de kou, terwijl pa en ma veilig achter het warme glas hadden plaatsgenomen. Een bijzonder moment om mee te maken! Na een aantal leftover (overgebleven) pizzapunten van ons diner van gisteravond te hebben gegeten als lunch vertrokken we richting West Thumb, een bijzondere plek omdat een aantal geisers en warmwaterbronnen zich in Yellowstone Lake (het meer van Yellowstone) bevinden en andere in de rivier of het meer stromen. We konden bij een paar van deze bronnen gewoon ‘naar binnen’ kijken, iets wat echt voor een adembenemend gezicht zorgde. Wat wel fijn was is dat deze bronnen, in tegenstelling tot andere geisers die we tot nu toe hebben gezien, een keer niet naar verrotte eieren roken. Hup in de auto om naar de ‘Prismatic Hot Springs’ te rijden, een korte route die ons leidde naar een warmwaterbron met een prisma aan kleuren. De damp van de bronnen kwam ons op een afstand al tegemoet. Pa en ma hadden er genoeg van, dus toen we een parkeerplaats hadden bemachtigd (nog best een strijd soms), gingen Laurens en ik richting de bronnen. Een bijzonder benauwende tocht soms, dit niet vanwege de hoogte, alles is hier met vlonders aangelegd, maar vanwege de damp die uit de bronnen kwam. Je kon soms niet eens zien waar je liep! Een poosje later besloten we de camper weer op te zoeken om richting de wasmachines te vertrekken. Onderweg nog even een snelle pitstop om mama d’r verband even te verwisselen en om te genieten van de prachtige omgeving. Afgezien van een paar Wapiti’s en hier een daar een verdwaalde bizon hebben we niet echt wild gezien vandaag. Het kan ook niet altijd feest zijn. Hoewel de lucht eerst leek op te klaren, werd het steeds donkerder naarmate we dichter bij West Yellowstone kwamen. De temperatuur daalde flink! We stonden goed en wel weer op onze plek of het begon te hagelen. Gelukkig staan we recht naast de wasserette dus we hoefden niet ver te lopen. Snel alles in de machine en terug in de camper op zoek naar een leuke plek om te eten. Vandaag was het namelijk het 39 jarig huwelijksjubileum van pa & ma dus we wilden wel iets bijzonderder dan weer een pizza of een standaard hamburger. Tussendoor kwamen de foto’s van de shoot in Canada en de foto’s van ons rafting avontuur binnen en wat zijn we er blij mee! :-D Vlug met mama de was in de droger gedaan en in de wasserette kwamen we dezelfde mensen als gisteren tegen (en we kwamen ze nog bij de Prismatic Hot Springs tegen) dus het was even bijkletsen over onze ervaringen in Yellowstone.
Met een dubbele laag vesten aan vertrokken we even later richting het restaurant. Dubbele laag vesten omdat het serieus begon te sneeuwen! Brrrrrr… In het restaurant genoten van een heerlijk driegangen diner waarbij als afsluiter onze serveerster kaarsjes in het dessert had gedaan van papa en mama. Een kleine feestelijke touch aan deze dag. :-D Door de kou weer terug naar ‘huis’ om nog even te relaxen en zo meteen ons bed op te zoeken.

Morgen eerst langs de dokter voor de medicijnen van mama en dan richting Grand Teton National Park. Wat hebben we hier een zin in, al hadden we nog wel even in Yellowstone kunnen blijven! ;-)

Liefs,
Irmgard