Hey there,

Het waren weer twee dagen vol avonturen en met indrukwekkende natuur. Van back to basic kamperen tot een ware ghosttown. Ik zal een poging doen om te verwoorden wat ik gezien heb maar foto’s en woorden zeggen eigenlijk te weinig, sommige dingen vallen gewoon niet te beschrijven. Veel leesplezier J Het is echt super om al die reacties te lezen en te weten dat mensen mij (ons) volgen. Dank daarvoor !

Na vanuit Lake Tahoe weg te zijn gereden stond er 3 uur rijden op de tomtom. Dat is goed te doen dacht ik nog, al was het wel weer een beste zet. Die 3 uur is uiteindelijk veeeeel meer geworden. Allereerst wil ik gewoon zeggen dat je als je een natuur liefhebber bent, gewoon echt een keer naar Amerika moet gaan.! Zoveel verschillende types natuur, dat moet je gewoon een keer gezien hebben. ;-) In plaats van de standaard route via Sacramento te rijden, besloten wij de toeristische te rijden die ons langs de ‘scenic’ drives leidde. Dit houd in dat je er misschien langer over doet, maar dat je wel de prachtige uitzichten hebt. En die hadden we zeker. Men o men, wat een pracht is de natuur. Zelfs de dorste en doodste bomen hebben nog een pracht over zich. En de rotsformaties zijn ook iets waar je gewoon niet genoeg over kan zeggen om het recht aan te doen. Ik weet niet of enkele van jullie de films van WInnetou kennen, maar ik voelde bij sommige rotsformaties en velden net alsof ik in een scene van deze filmserie was gestapt waarbij Winnetou en Old Shatterhand er zo aan zouden kunnen komen rijden om de Forrester bende weer op te doeken. Of de scéne waar Ribanna zich met haar volk verschuilt in de grot hoog in de bergen om aan de bende te ontsnappen. Dit zijn een paar vergelijkingen die je wellicht kunnen helpen om een beeld te vormen. Op een bepaald punt konden we kiezen of we de grote weg weer op zouden rijden of dat we gewoon door zouden gaan via deze route en je kunt natuurlijk al raden wat we hebben gedaan: de prachtige natuurroute natuurlijk. Soms kom je is een keer door een dorpje dat ook zo uit een western film kan komen, alleen dan iets moderner natuurlijk. Of je ziet in de middle of nowhere gewoon 1 schuur staan en meer niets met af en toe een kudde koeien.

Toen we eenmaal een aardig eind op weg waren kwamen we opeens langs een bordje Bodie. Ik had het in eerste instantie niet door maar Laurens wees me erop. Bodie.. BODIE?? Dat is de ghosttown waarover ik veel gelezen heb toen ik de reis aan het voorbereiden was. Ik flipte dus lichtelijk en was ietwat gepikeerd dat Sabine gewoon doorgereden was. Na door te zeuren en ze te overtuigen dat het echt het spookstadje was, besloot Sabine om te draaien en het stuk terug te rijden. Als je dacht dat we er toen al waren, heb je het mis. Het was nog een kleine 13 mijl die aan het begin nog over verharde weg ging maar al snel overging op onverharde grindpaden. De stofwolken gierden achter de auto aan wat best wel een gaaf gezicht was. Net op het moment dat je denkt dat je kats verkeerd zit (ook al heb je een aantal auto’s zien rijden) zie je daar in de verte opeens een klein stadje liggen met huizen verspreid over de hele bergwand. Bodie was eind jaren 1800 een florerende stad waar goud werd gemijnd. Het stuk wat wij nog hebben gezien was slechts 5% van de oorspronkelijke stad, we kunnen ons dus alleen maar indenken hoe groot het vroeger moet zijn geweest met ong 8000 inwoners. Vanaf het moment dat ik de auto uitstapte, was het alsof ik terug ging in de geschiedenis. Het park wordt onderhouden door de staat maar het enige wat die echt doen is het bijhouden dat de gebouwen niet helemaal uit elkaar vallen, voor de rest zijn ze eigenlijk puur conservators. Met een map bij de hand gingen we op pad. Het ene huis was nog interessanter dan de ander en het lijkt net alsof de mensen zo weg zijn gevlucht. Bedden waarvan je de vering helemaal verroest ziet. Hoe vet is het dat je zomaar een huisje binnen kan stappen waar mensen meer dan 100 jaar geleden in hebben gewoond en waarvan je het gevoel hebt dat je elk moment zo door de vloer kan zakken? Ik kan niet veel beters bedenken dan dat. Afgescheurd behang, krakende vloeren, foto’s/schilderijen aan de muur en de oude kachel nog in de hoek. Als ik mijn ogen dicht deed was het net alsof ik het gezin hier aan tafel kon zien zitten en de mensen zien lopen door ChinaTown. In het museum kon je echt nog veel kleding, de lijkwagen (lees: lijkrijtuig) en zelfs een krant waarin ze al praten over een opkomende Eerste Wereldoorlog. De kerk was precies zoals je het in Dr Quinn en Little House on the Prairie ziet, een klein gebouw met een paar banken en een verhoging voorin voor de dominee. Het schoolgebouwtje was helemaal prachtig. Dat was nog meer alsof je miss Beadle voorin het lokaal zag staan met Laura en Nelly in de banken. Het was zo’n klein gebouw maar in dat kleine gebouw zaten in de hoogtijdagen wel 600 leerlingen. De letters stonden nog op het bord, de kaarten hingen nog aan de muur (zelfs een kaart van Europa) en de schoolbankjes hadden de boekjes er nog op liggen. Het hotel/casino had zelfs de chips nog op de tafel liggen en ik kon me gewoon inbeelden dat de mannen na een dag werken hier aan de bar gingen zitten met een glas whisky.

Na hier ongeveer 1,5 uur gelopen te hebben was ik (en Laurens en Sabine eigenlijk ook wel) de hitte echt zat en besloten we maar weer richting de auto te lopen, maar mensen wat een ervaring. Je stapt gewoon het leven binnen van vroeger. Op naar Yosemite J

Omdat het al ietwat later op de middag was en we bijna geen eten meer hadden (I know we hadden zaterdag boodschappen moeten doen ^^) besloten we om effe snel een restaurantje in te duiken en hier een ouderwetse burger te eten (ik althans..;) ). Dit was onze lunch/avondeten. Vanuit hier (Lee Vining) was het nog maar half uurtje naar het park zelf en onderweg zagen we op de vlakke velden al 3 wilde herten. Je kunt je afvragen wat er bijzonder is aan een hert, maar de context maakt dat het spotten van een hert best tof is. De route naar Yosemite was er ook weer een van de prachtige vergezichten. Diepe dalen, hoge bergen en veel bos. Ons doel was om een camping te vinden maar in het park was dit helaas niet mogelijk, alles was vol. Omdat het al later begon te worden en we geen zin hadden om uren te rijden, besloten we om net van de weg af een hele back-to-basic camping op te zoeken. Enige wat we hadden: een bearbox (een metalen bak waar je alles in moet doen om het van de beren te beschermen), onze tentjes, een picknicktafel, een kampvuurplek en verderop een wc gebouw met alleen een gat eigenlijk waar je je behoefte kon doen. Dan maar toiletteren in moeder natuur zelf. Klinkt allemaal heel tof, maar de aanwezigheid van de vele muggen maakten de ervaring een stuk minder grappig. Onze lichamen zijn momenteel een slagveld wat betreft muggenbulten. L Laurens en ik waren snel de auto ingestapt om paar inkopen nog te doen en te kijken of er ergens een motel beschikbaar zou zijn voor de volgende avond, omdat dit gewoon niet meer leuk was, vooral dus vanwege die muggen. Helaas was het meeste vol maar bij 1 motel kwamen we een super aardig Amerikaans stel tegen die bereid waren om hun adressen waar ze weleens verbleven hadden in de regio via AirBnB te contacteren om te kijken of we daar konden verblijven. Helaas zonder succes maar ze raadden ons aan om nadat we gehiket hadden maar richting Mammoth te rijden omdat daar wel genoeg plek zou zijn. Na hun vriendelijk bedankt te hebben was het tijd om weer op Sabine aan te gaan, omdat het ook al ietwat donker begon te worden. Op de ‘camping’ was het aan Laurens om het kampvuur aan te steken. De rest van de avond was er eentje gevuld met ontspanning. Beetje lezen, liederen zingen, overdenken wat we allemaal al meegemaakt hebben en genieten van de prachtige sterrenhemel die met de minuten steeds mooier werd.

De volgende dag was ik (voor mijn gevoel) al vroeg wakker (je verliest echt je tijdsbesef hiero) en omdat ik geritsel meende te horen, ging ik eruit om te kijken of er dan echt een beer achter de tent liep. Dit bleek niet zo te zijn, helaas maar ook wel weer gelukkig ! Boekje gepakt en maar even gaan lezen. Nadat ook de andere twee eruit waren, was het tijd voor een voedzaam ontbijt wat we wel nodig hadden omdat we van plan waren om een dag te gaan hiken in het park. Ei it was ;) Na onze magen goed gevuld te hebben, tentjes af te hebben gebroken en alles weer in te hebben gepakt in de auto (die op de een of andere manier steeds leger lijkt, maar ik denk dat we gewoon beter worden in inpakken ^^) was het tijd om het park weer in te rijden. Na overlegd te hebben welke route we zouden nemen alles in de tas gepakt (water, brood, noten en meergranen repen) begon het avontuur. In totaal zou blijken dat we wel ruim 10 km zouden gaan lopen, iets wat niet veel lijkt maar wel veel en zwaar is als je berg op en af gaat. ;) Ik zal proberen te beschrijven wat ik gezien heb. Ik moet erbij vertellen dat ik niet echt de meest getrainde persoon ben en mijn conditie ook niet de allerbeste is dus het maakte eigenlijk niet uit hoever we zouden gaan lopen, ik wist van tevoren al dat ik aan het eind kapot zou zijn. Je loopt echt in de woest natuur en je wandelpad is niets meer dan of een klein zandpaadje of een met rotsen bedekt pad. Klimmen en klouteren voor gevorderden dus ;) Na ongeveer een kwartiertje wandelen door de bossen kregen we de eerste mooie uitzichten. Hoge rotswanden en een klein dal gevuld met keien met op de achtergrond nog meer bergen met bomen. Na nog geen uurtje/1,5 kwamen we bij het eerste meertje aan, wat het meer was waar we heen wilden lopen. Mission accomplished. Omdat het wel heer kort was en het eigenlijk nog te vroeg was om door te lopen besloten we om door te lopen en op een gegeven moment kwamen we uit bij een ‘kruispunt’ met bordjes waar andere routes op aan stonden gegeven. M’n camera draaide ondertussen al lichtelijk overuren, al moet je uitkijken dat het niet de ene na de andere rots foto word. Mijn ogen werden ook erg aangetrokken door alle kleine veldbloemetjes aan de kanten van het pad.

Het meest bizarre van het park, en wat we tijdens onze route veel zagen, was dat je stukken van dorre rotsvlaktes hebt die zomaar opeens overgaan in een oase van groen en bebossing. De tweede route zou maar iets van 3,6 mijl zijn alleen wat we niet hadden verwacht was dat het zoveel klimmen zou zijn. Via smalle rotsachtige paadjes gingen we steeds verder omhoog en wanneer je dacht dat je bovenaan was, kwam je er na om het hoekje gelopen te zijn erachter dat de weg nog veel langer en steiler was en dat je bij lange na nog niet op het hoogste punt van de berg was. Ook al was ik erg aan het afzien en kapot aan het gaan, moest ik toegeven dat de uitzichten het wel echt meer dan waard waren. Diepe dalen vol met bos maar ook met grote ‘grasvelden’ gevuld met rots of bomen. Wat ook een aparte ervaring was, was dat je soms een uur kon lopen en niemand tegen komen en dan opeens uit de middle of nowhere (voor je gevoel dan) kwam een groepje mensen op je af lopen die vanaf de andere kant kwamen. Na de standaard begroeting hello, how are you liep je dan weer door. Op een gegeven moment kwam je meerdere keren dezelfde mensen tegen die je weer inhaalde of die ons weer inhaalden als wij even schuilden op een plekje in de schaduw voor een powerstop. Af en toe zagen we ook nog wel eens poep liggen waardoor het kon zijn dat er beesten dichtbij waren, maar na een tijdje goed rond te hebben gekeken bleek er niets te zien te zijn. Zo dubbel, je bent in een nationaal park en je weet dat er herten/bergleeuwen en beren (en wat al niet meer) lopen en je hoop ze zeker te zien maar ondertussen lijkt het je ook wel eng om ze van heeel dichtbij te bekijken. Tijdens onze wandeltocht gebeurde dit dan ook niet. Wat was ik blij toen ik het bordje zag dat het nog maar 0,2 mijl was naar het bergmeer. Ik slaakte dan ook even een vreugdekreetje en een Amerikaan keek me verbaast aan omdat dit kreetje in het NL was, niet begrijpende wat ik zei. Bij het desbetreffende meer (waar je met de route heenloopt) aangekomen te zijn, even opgefrist en opgemaakt voor de laatste ronde. Wat was ik blij toen we van mensen hoorden dat de parkeerplaats dichtbij was.

Eenmaal hier aangekomen bleek het echter niet de parkeerplaats te zijn waar wij de auto hadden staan en op de kaart kijkende bleek het ook nog wel een stuk lopen te zijn. Hmmm, oops.! We besloten dat we maar richting de hoofdweg zouden gaan lopen en al liftend naar de parkeerplaats hopen te geraken. Toen gebeurde echter iets wat we niet meer hadden verwacht. We zagen een stel heel stil in de auto zitten, strak kijkend naar het bos rechts van ons. Wat bleek: daar liep een heuse beer! Jaja, we hebben toch nog een beer gespot J Na even van dit uitzicht genoten te hebben in stilte, zag ik en auto aankomen waar maar 1 iemand in zat, ideaal dus om met ons 3tjes nog bij in te kunnen zitten. Voorzichtig op de auto afgestapt en gevraagd of we met haar mee konden rijden. Dit was geen probleem dus Laurens en Sabine gewenkt dat ze konden komen. Nadat ik haar had gewezen op de beer in het bos gingen we op weg. Het bleek een meisje van (wat wij gokken) achterin de 20 te zijn die alleen aan het rondreizen was vanuit NZ. Ze bleek wel een leuke kletskous wat het leuk maakte om bij haar in de auto te zitten. Genietend van de uitzichten bleek dat we eigenlijk best ver uit de buurt van onze parkeerplaats waren, en ze kon daar maar niet over uit. Na haar bedankt te hebben was het tijd om in de auto te stappen, bij te tanken met water en op pad te gaan richting Mammoth. Ik was zoooo kapot dat ik maar weinig hiervan heb meegekregen. Hier aangekomen was het uiteindelijk nog weer een strijd om een plek te vinden maar na een lodge gevonden te hebben die eigenlijk nog steeds wel prijzig was, heerlijk even opgefrist. Snel wat eten, wat had ik daar zin in. Op het menu: kip met rijst voor Sabine en Laurens en een pizza voor mij. Daarna konden we aan niets anders meer denken dan relaxen. Full House marathon it was J Na een nacht waarin ik alweer niet helemaal fijn heb geslapen was het tijd om rustig aan weer op te starten. Sabine en Laurens op boodschappentocht gestuurd terwijl ik rustig de blog zit te typen.

Vandaag op de planning: de rit naar Sequoia National Park. Het park wat bij de meeste wellicht bekend is als het park met de immens grote bomen. Plan is om daar 2 nachten te verblijven maar zoals met zoveel dingen deze reis zeg ik maar: we gaan zien waar we uitkomen.!

liefs,

irmgard