Hey there,

Arches National Park. De route alleen al was prachtig. Waar je in het begin nog verlaten prairiegrond had met bergen op de achtergrond, kwam je hoe verder hoe meer in de rotsachtige grond terecht. Meerdere keren hebben we onze oehs en ahs laten klinken vanwege al het natuurschoon. Waar anders dan hier krijg je bordjes te zien met ‘pas op overstekende koeien’, en dat ze dan ook daadwerkelijk voor je neus oversteken. De countrymuziek op de achtergrond hielp veel moet ik zeggen om het plaatje compleet te maken. Kleine dorpjes met misschien nog geen 100 inwoners, allemaal uitgestrekt over het landschap. We kwamen ook langs de ranch waar we in eerste instantie zouden verblijven. De tocht duurde uiteindelijk 4 uur maar met onze tussenstops voor prachtige uitzichtpunten zorgde dat we er langer over deden. We wilden wat gaan eten maar zoals gewoonlijk kom je dan niets anders tegen dan weg,weg,weg en nog eens weg. Uiteindelijk uitgekomen bij Arby’s waar we onder het genot van een persconferentie van Obama, ons tegoed deden aan een kipburger met patat. De camping voor Arches was al besproken dus dat was gewoon een gevalletje melden en de plek gewezen krijgen. Na de tentjes op te hebben gezet, was het weer tijd om een paar boodschappen in te slaan, hiervoor gingen we Moab in. In de supermarkt tips gevraagd over tot hoe laat je het park het beste in kan gaan. Dit bleek nog prima tot 9 uur ’s avonds te kunnen, ideaal! Eenmaal buiten kwam ik opeens met het leuke idee dat we ook wel worstjes als ontbijt konden doen de volgende ochtend, dus toen mochten we nog een keer de winkel in. Na alles ingeslagen te hebben weer richting de camping gegaan waar je een prachtig uitzicht hebt. Omgeven door rotsen aan de ene kant van de weg en prairie aan de andere kant van de weg, wat wil een mens nog meer. De camping beschikte ook over een oude wagon (zo’n ding waar pioniers meer reisden) en een western kerkgebouw. Ideaal voor het maken van foto’s wat ik de volgende dag wilde gaan doen.

We besloten gelijk richting Arches te gaan rijden om zo nog zoveel mogelijk te zien bij daglicht. Eenmaal in het park aangekomen was het tijd om met onze eigen auto een route te gaan rijden waar je een aantal bogen zou gaan zien. Na eerst een aantal prachtige rotsformaties te hebben bekeken wilden we toch echt wel eens zo’n boog zien. Na een kleine wandeltocht kwamen we bij een boog aan die in een soort van binnenplaats was. Hier een aantal foto’s gemaakt. Terwijl wij dat aan het doen waren, zaten een drietal jongens capriolen aan het uithalen op een paar heuvels. Laurens dacht: dit kan ik ook. Voor de foto van een rots afspringen. Op de rots komen ging wel snel en gemakkelijk maar er vanaf komen was iets pijnlijker en moeizamer (en hoger ^^) dan hij had gedacht. Achja, alles voor de foto laten we maar zeggen. Na nog een beetje te hebben rondgespookt weer richting de auto gegaan en verder gereden. Na een groot stuk te hebben gereden kwamen we erachter dat de hikes naar de grotere bogen hem niet meer gingen worden gezien het tijdstip op de avond. Halverwege maar naar een andere boog gehiket. Hier kwam een stel aangewandeld waar we leuk mee aan de praat raakten. Na een tijdje te hebben gepraat en ondertussen richting de auto te zijn gelopen afscheid genomen. Het begon ondertussen ook al wel iets donkerder te worden. Het was aardig bewolkt dus ik dacht eigenlijk geen mooie sunset te zien maar mensen mina, ik keek naar rechts en de lucht was zo mooi gekleurd. Snel de camera gepakt en een aantal prachtige plaatjes geschoten.

Terug op de camping wilden we gaan ontspannen maar er kwam een man aan op een quad, iets waar ik best fan van ben. Laurens wilde voor mij vragen of ik er een rondje op mocht rijden. Dit mocht en terwijl ik erop reed, raakten Sabine en Laurens aan de praat met Hector. Hij nodigde ons uit om bij zijn plek te komen en gezellig te zitten. Nouja, waarom niet? Campinggevoel 2.0 J Ze bleken nog eten te hebben staan en Hector nodigde gelijk uit om burritos voor ons te maken. Mexicaans eten krijgen van een Mexicaan, dat kan niet beter toch? Hier tot in de late uurtjes gezeten en gepraat over allerlei dingen, van politiek tot scholing tot vakanties. Na een korte nacht de spullen weer gepakt, na eerst te hebben genoten van een heerlijk broodje worst op de vroege ochtend.

Alles weer in de auto geladen en toen was het op weg naar Monument Valley. Wellicht interessant om te weten is dat Monument Valley geen nationaal park is maar een Tribal Park. Dit houd in dat het volledig gerund wordt door de originele bewoners: de Navajo indianen. Dit zie je overigens ook helemaal terug in het park zelf, maar daarover later meer.

De rit zou ongeveer 3 uur in beslag nemen. En wat een rit was dit. Waar het in het begin nog lekker aan de temperatuur was, begon het al snel te stormen. Snelheid maar verminderd en rustig op de weg proberen te blijven, chapeau voor Sabine. Het irritante was dat je op een gegeven moment weer uit de regen was maar er ook zo weer inreed. Vanwege de korte nacht een groot gedeelte van de rit liggen slapen. Voor het eten een tussenstop gemaakt in een restaurantje aan de San Juan rivier, best wel sfeer. Het eten bleek echter van mindere kwaliteit te zijn. Ik dacht een goed gevuld Mexicaans gerecht te hebben besteld, bleek ik een lapje bladerdeeg te krijgen met een paar stukjes kip erin, bijgestaan door wat tomaatjes en andere ‘groente’. Achja, zolang je i.i.g. maar wat op de maag hebt laten we maar zeggen.

Hoe dichter we bij Monument Valley kwamen, hoe stiller ik werd. De rotsen werden steeds indrukwekkender. Tijdens een tussenstop raakte ik aan de praat met een Amerikaanse die helemaal geïnteresseerd was in waar ik vandaan kwam (in zowel de zin van nationaliteit als vorige bestemming). Ze moest helemaal lachen dat we duidelijk countrymuziek aanhadden waarop ik reageerde dat je natuurlijk wel in stijl moet reizen ;) Want zeg nou zelf: the wild west without country music doesn’t feel right. En toen kwam daar het uitzicht waar ik op had gehoopt, een stuk weg in aanloop en op de achtergrond de drie rotsen. Het perfecte plaatje wat je ook altijd op de ansichtkaarten ziet, helaas kon Sabine niet stoppen omdat er een hele stoet auto’s achter ons reed. Jammer weer L Alsnog wel een paar mooie foto’s kunnen schieten. We wilden eerst naar de campground rijden om daarna nog naar het park zelf te gaan. De temperatuur was onderhand ook weer mooi opgelopen aangezien het in MV gewoon droog was met hier en daar een wolk en volop zon. Ingecheckt bij de balie en huppattee, de tentjes weer opgezet. Hoe bedreven we daar nu in zijn geworden, niet normaal gewoon. Het was echter te warm om ook nog uitgebreid de luchtbedden op te gaan pompen dus de keuze was snel gemaakt: laten liggen die dingen en op naar het park.

Hier aangekomen eerst door het museum gelopen over een stuk van de Navajo geschiedenis. Hierna wilden we eigenlijk een jeep tour doen door het park om zo meer achtergrond info te krijgen (je word dan gereden door een Navajo) en onze eigen auto niet teveel te testen, maar na wat gepraat te hebben met de beste tour operators besloten we er al snel vanaf te zien. Nog een snelle check bij paardrijden maar ook dit bleek gewoon te prijzig. Wat wel grappig was, is dat de mannen van de jeep tour gelijk met hun prijs omlaag gingen toen we er langs liepen, maar we waren er al snel over uit dat we liever met de eigen auto gingen rijden om zo geld te besparen.

Dit heeft nog voor veel lol gezorgd. De wegen in MV zijn namelijk niet mooi gemaakt, je rijd gewoon over rotsachtige zandwegen. Hobbeltje hier, gat in de weg daar, ideaal (maar niet heus.. ;) ) De rotsen zijn wel erg indrukwekkend om te zien. Om de zoveel meter zag je ook wel een kraampje staan waar prullaria werd verkocht door Navajo vrouwen en mannen. Denk hierbij aan armbandjes, kettinkjes etc. Dit, de tours en de entree van het park zijn de enige bron van inkomsten voor deze mensen. Laurens zei het wel terecht, je voelt je eigenlijk ook wel een beetje een ramptoerist. Je rijd door hun land, wat nog wel enigszins van hun is, maar van de cultuur is weinig tot niks meer over. Na een aantal fotomomentjes met prachtige uitzichten begonnen we merken dat de lucht wel heel donker aan het worden was en voor we het wisten zagen we de eerste lichtflitsen al in de verte, niet veel later gevolgd door de eerste regendruppels. Hoe dichter we bij het einde van de route kwamen, hoe heviger we het onweer zagen worden, maar nog steeds kwamen er nieuwe mensen aangereden. Hoe bizar!! Alles om het park gezien te hebben. Wij verklaarden ze voor gek en reden snel richting de camping.

Laurens zag in een flits toen we van de buitenkant langs onze plek reden dat onze tenten niet meer goed stonden. Sabine en ik dachten dat hij een grapje maakte maar toen we bij onze plek aankwamen zagen we dat het meer dan waar was. Laurens zijn tent lag compleet dichtgeklapt op de grond en onze tent hing half in de lucht. Oeps.. :O Snel maar geprobeerd alle haringen weer in de grond te krijgen en de tenten weer normaal neer te zetten, helaas was Laurens z’n tent aardig nat van binnen. L Na dit debacle te hebben opgelost was het tijd om wat te eten. We hadden nog wat worstjes over dus deze bakte Laurens snel en toen hadden we weer lekker een broodje worst als avondeten. Ondertussen hadden we aan beide kanten buren gekregen. Aan de ene kant 3 jonge jongens en aan de andere kant een Koreaans gezin. Een andere buurman kwam even kijken hoe het met onze tentjes was gegaan omdat hij helaas net te laat was om de tent vast te pakken, het bleek aardig gestormd te hebben op de camping, hij had een tent verderop zelfs met een paar man samen vast moeten houden om hem te redden. Gelukkig was de storm nu boven Monument Valley, 4 miles verderop, wat zorgde voor een spectaculair uitzicht vanaf onze campground. De lucht was in de verte helemaal donker, de bergen waren gewoon zwart en werden om de zoveel tijd opgelicht door een bliksemschicht, prachtig en indrukwekkend om te zien.

Sabine zag onze Koreaanse buurman ouwehoeren met de barbecueplaat die standaard bij de plek zit en bood aan dat ze ons gasstelletje wel even mochten gebruiken. Dit vonden ze helemaal geweldig en ze bedankten Sabine en ons herhaaldelijk. Nadat Laurens hem ook nog hielp met de barbecueplaat door met de pomp van het luchtbed er lucht bij de pompen, konden we helemaal niet meer stuk. De twee zoontjes waren echt schatjes en ik stond al snel half martial arts met ze te doen, iets wat ze helemaal geweldig vonden. Ondertussen probeerde Laurens het kampvuur aan te krijgen en de buurman van de andere kant sprong al gauw bij om te helpen. Hij bleek een expert in het maken van kampvuren. Hij had zelfs ook nog een axe Ibijl) bij zich in de auto liggen waarmee die een houtblok in kleine stukjes kon hakken, ideaal! Volgende keer ook maar toevoegen aan het standaard kampeer pakket. ;-)

De rest van de avond heerlijk kunnen genieten van een kampvuur terwijl Sabine genoot van het spelen met de twee ADHD-ers, want die kinderen waren niet moe te krijgen. Gelukkig was Laurens z’n tent iets opgedroogd dus hij kon redelijk droog slapen ’s nachts.

De volgende ochtend begon er weer een avontuur/drama. We werden wakker en het had fiks geregend. De tenten waren dus zeiknat, iets wat totaal niet handig is als je in moet pakken en naar de volgende bestemming moet. Alsof dit nog niet erg genoeg was, begon het gewoon weer net zo hard te regenen als de dag ervoor dus we hebben een natte tent in de regen in moeten pakken. Gratis douche zou je kunnen zeggen, maar wel een zanderige … Gelukkig alles ingepakt gekregen, klaar om naar de volgende bestemming te gaan: The Grand Canyon. Benieuwd wat we daar weer gaan zien. Voor deze twee dagen in ieder geval weer genoeg beleefd. Ik hoop dat jullie weer een beetje van het verhaal genoten hebben.

Liefs,

Irmgard