Dag allemaal,

Tijd voor alweer de laatste blog vanuit Amerika van deze reis.. Een reis die veel indruk heeft gemaakt! Op het moment van schrijven, zitten we op het vliegveld, te wachten op onze vlucht terug naar huis. De laatste dagen waren intensief, mooi en indrukwekkend met letterlijk het hoogtepunt van de reis in zich! Laat ik niet te ver afdwalen en beginnen bij het vertrek van de camping vlakbij de Rocky Mountains.

Het beloofde een rustige ochtend te worden. We hoefden voor de middagactiviteit namelijk alleen maar de pas over te steken tussen Granby en Estes Park. Rustig ontwaakten we dan ook op een later tijdstip dan normaal. Een verkwikkend ontbijt verder, gingen we op weg richting de Rockies. Bij het ranger hokje wachtte ons een nare verrassing. Door sneeuw en ijzel op de weg konden we de pas niet over. Dit betekende een omweg van ruim 2,5 uur! Dit hadden we niet ingecalculeerd. Stress in de tent want gingen we nu het paardrijden wel redden? Pa was overtuigt van wel terwijl Laurens er geen hoop meer op had. Het enige wat ons nog restte was omkeren en als een speer op weg richting Denver. En zoals het altijd gaat met momenten waarop je geen vertraging kunt hebben… De ene wegversperring, omleiding en zelfs een ongeluk na de ander. De in eerste instantie geplande aankomsttijd kwam met grote snelheid dichterbij terwijl onze plaats van bestemming, de Glacier Creek Stables, steeds verder van ons vandaan leek te geraken. Het hielp ook niet mee dat we een stuk door de Rocky Mountains zelf reden waardoor je grote hoogtes hebt, diepe afdalingen en de geëiste snelheden het inhalen van de verloren tijd niet leek te bevorderen. Hetgeen deze stress wat compenseerde was de prachtige omgeving waar we doorreden met plaatsnamen die zo uit een Western stripboek hadden kunnen komen zoals bijv. Black Hawn en Central City. Net op het nippertje, 2 minuten voor de officiële vertrektijd van de rit, kwamen we de parkeerplaats van de stallen oprijden. Ik sprong snel uit de auto om ons te verontschuldigen voor de late aankomst en ons in te checken voor de rit. Grappig detail is dat we eigenlijk helemaal niet met onze camper tot de stal hadden mogen rijden. We hadden hem op een parkeerplek een stukje terug moeten parkeren en met een shuttle naar boven moeten gaan. Achja, het zij ons vergeven. Toen de rest van de groep ook gearriveerd was, werden onze paarden erbij gehaald en waren we klaar voor vertrek. Onze gids van de dag was een alleraardigste 22-jarige jongeman uit Ohio die dit werk deed als zomerbaantje. Het was even wennen om pa en ma op een paard te zien! ;-) Het leuke was dat we alleen met ons groepje waren. De twee uur durende tocht leidde ons over smalle bergpassen, door stromende beekjes en door dichte bossen. Het uitzicht op de bergen met gletsjers en zelfs een ree zorgden ervoor dat we volledig konden ontstressen. Terwijl we door de Rockies reden, kregen we ook nog uitleg over het een en ander wat we zagen en leerden we onze gids een beetje beter kennen. We konden, ondanks een licht gevoelig achterwerk, bovenbenen en voor sommige heupen, terugkijken op een geslaagde activiteit! Op naar de camping die aan de rand van het park lag. Onderweg konden we niet anders dan stoppen voor een grote groep Wapiti’s met gigantische geweien. Wat een indrukwekkend gezicht. Bij de camping aangekomen, checkte ik ons snel in terwijl de rest de omgeving in zich opnam en de waarschuwingen voor de aanwezigheid van beren. De alleraardigste ranger wist me te vertellen dat er onlangs nog een beer was gespot en we uit voorzorg alles goed moesten opbergen en ’s avonds ook onze camper goed af moesten sluiten. Beren weten tegenwoordig namelijk ook al hoe ze deuren open moeten krijgen, de ranger en een collega hadden beide al een keer een beer in hun auto gehad. Op de plek aangekomen, bleken we recht tegenover het toiletgebouw te staan en lekker de ruimte te hebben. Terwijl de aardappels stonden te garen, liepen Laurens en ik even naar boven om nog wat meer te weten te komen over de omgeving. Bleken er opeens midden op de camping drie Wapiti’s te lopen. Op zo’n moment besef je dat je echt midden in de natuur zit. Twee van de Wapiti’s hadden enorme geweien, een dier dus waar je absoluut geen ruzie mee wil krijgen! Na de dieren een tijd bewonderd te hebben, liepen we weer terug naar de plek om te eten. Hoe verder wij waren met het avondeten, hoe dichter de Wapiti’s bij onze plek kwamen. Heb je opeens drie wilde dieren in je ‘tuin’. Gelukkig liepen ze na een tijdje verder zodat wij onze maaltijd rustig af konden sluiten. Het werd nog een rustige avond met een camper die volledig op slot was! ;-)

De volgende ochtend wilden we eerst de pas,die de vorige dag afgesloten was, proberen te berijden. De snelweg die erdoor heen loopt is namelijk de hoogste van de Verenigde Staten en staan bekend om zijn fabelachtige vergezichten. Natuurlijk hoopten we ook nog een paar wilde dieren te spotten. Hoe hoger we kwamen, hoe stiller papa werd. Hij wist de Wapiti’s nog te spotten maar verder trok hij de hoogte helaas echt niet en hij moest besluiten om op bed te liggen om zo de misselijkheid proberen baas te worden. Op het hoogste punt, ruim 3500 meter hoogte, was het uitzicht inderdaad echt fantastisch. Nog deels besneeuwde bergen, bomen en toppen zover het oog reikte. Na een korte stop in het visitor center (bezoekerscentrum) begonnen we aan de terugtocht. Ik verbaas me er nog elke keer weer over hoe die stroompjes op de bergen ontstaan die door een goot langs de weg een pad naar beneden vinden. We zochten het tijdens de middag maar wat lager op. In Estes Park wandelden we lekker door de, ietwat toeristische, straatjes om nog een paar leuke souvenirs te scoren. Laurens wist nog een paar nummerplaten aan zijn collectie toe te voegen terwijl pa en ma iets leuks voor de kleinkinderen wisten te vinden. Via het tankstation en de Safeway reden we terug naar de camping. Een rustige avond bij het kampvuur was de planning dit keer met als tussendoortje een ranger talk over klimaatverandering en de effecten daarvan op het Rocky Mountains National Park. Tijdens het avondeten werden we verrast door een nieuwe bezoeker; een mule deer, oftewel een langoor. Ook vereerde meneer eekhoorn ons nog met een bezoekje. Na de afwas was en even lezen was het zover om het kampvuur aan te steken. Rond 9en vertrokken Laurens en ik richting het amfitheater terwijl pa en ma lekker mijmerden bij het vuur. Een interessant verhaal en een paar leuke gesprekken verder vergezelden we pa en ma bij het kampvuur om terug te blikken op de geweldige vakantie onder het genot van een drankje en een kraakheldere sterrenhemel. Moe maar voldaan zochten we voor de een na laatste keer ons camperbed op.

Op donderdagochtend was het vroeger dag. Om 8 uur vertrokken we richting Denver. Hier brachten we eerst een bezoek aan de Denny’s voor een must-have ontbijt van super luchtige pannenkoeken, hasbrowns, worstjes, ei en spek. Met goed gevulde buiken zetten we koers naar het State Capitol Building, het gebouw van wat we in Nederland de Provinciale Staten zouden noemen. Hier kregen we een rondleiding door een super enthousiaste dame die ons veel wist te vertellen over de geschiedenis van Colorado en het Capitool. We mochten zelfs tot in de dom komen waar we werden getrakteerd op een prachtig uitzicht over de stad. Eenmaal weer beneden was het de vraag wat we als volgende activiteit gingen doen. Laurens en ik besloten naar het Molly Brown Museum te gaan, de vrouw die onder enkele van jullie wellicht bekend is onder ‘The Unsinkable Molly Brown’, een van de overlevenden van de Titanic. Dit was ook hetgeen waarom ik naar het museum wilde. Er was echter veel meer te vertellen over deze vrouw. Door een georganiseerde wandeling door het huis leerden we veel meer over niet alleen Margaret Brown (zoals ze echt heette) maar ook over de tijd waarin ze leefde. Een interessante besteding van onze middag. Terug bij de camper bleken bij pa en ma al op een stoeltje in de schaduw te zitten. Ze waren al snel klaar geweest met hun stadswandeling, mede doordat het ruim 35 graden was.. Op naar de laatste camping van onze roadtrip. De plek bleek bijna aan het meer te zijn wat voor een lekker briesje zorgde die ons een iets behaaglijker gevoel gaf. Tijdens een kort overleg besloten we om eerst te gaan eten en ons daarna te douchen en de laatste was weg te werken. Op naar een lokaal Mexicaans restaurant voor een goede afsluiter van de vakantie. Dit bleek een schot in de roos. Niet alleen was het eten lekker, ook de sfeer was optimaal. Dit werd mede mogelijk gemaakt door onze top ober Juan en door de muzikanten die aanwezig waren. Wat is er heerlijker dan een prettig Mexicaans deuntje tijdens je diner..? Met goed gevulde buiken reden we een kleine twee uur later weer richting de camping. Snel onder de douche en daarna de was wegwerken. Vervolgens genoten we van de laatste avond in dit immense en prachtige land.

Vanmorgen was het moment daar.. We moesten alles weer inpakken zodat ‘t klaar is voor vertrek. De koffers waren snel gepakt, toen was het de beurt de camper zelf. Even het doekje door het sopje halen en door de camper. Bezempje erdoor en klaar! Op naar Denver voor nog een laatste ‘brunch’ en de camperverhuur. Hier nog even onderhandelen voor een lekkagevergoeding en dan met de taxi naar het vliegveld voor de terugreis. We vliegen eerst op Frankfurt A/M waar we een overstap van 1,5 uur zullen hebben. Hierna nog een vlucht van ruim een uurtje naar Schiphol, een treinreis en dan zullen we morgen aan het eind van de middag weer in Rijssen zijn.

Wat hebben we een reis achter de rug. Veel dingen gezien, gedaan en veel mensen ontmoet. We kijken terug op veel ontmoetingen met super lieve mensen, een enorme diversiteit aan natuur en ook de uitgestrektheid heeft een grote indruk op ons gemaakt. In totaal hebben we ruim 6700 kilometer gereden door 2 provincies (Alberta en British Columbia) en 6 verschillende staten (Colorado, Nebraska, South Dakota, Wyoming, Montana en Idaho). Tijdens die 28 dagen dat we hier zijn geweest hebben we 17 verschillende campings aangedaan, in 4 verschillende AirBnB’s en hotels overnacht en in 5 vliegtuigen gezeten.

Het is zeker geen vaarwel maar een tot ziens! Terwijl we aan de terugreis beginnen weten we namelijk 1 ding zeker: we komen terug en we laten hier een stukje van ons hart achter! Wat een prachtige landen waar we (hopelijk) nog veel meer van gaan zien in de toekomst.

Liefs,

Irmgard