Lange Vluchten en Blauwe Meren

Hi Canadians,

Goedemorgen voor jullie, goedenavond voor mij! Wat hebben we al veel beleefd in die twee volle dagen die we hier nog maar zijn. Voordat ik hierover ga vertellen even een korte terugblik op de heenreis die uiteindelijk 27 uur heeft geduurd van deur tot deur.

Na vrijdag nog een laatste dag gewerkt te hebben, koffers te hebben gepakt en van iedereen afscheid te hebben genomen was het zaterdagochtend toch echt zo ver! Half 6 ging de wekker voor vertrek. Na ons snel aangekleed te hebben, stapten we in de auto van Joop richting Schiphol. Hier aangekomen, bleek Joop nog een kleine verrassing voor ons te hebben: Gysieneke en Evy kwamen nog langs om gezellig een bakje koffie mee te drinken en ons uit te zwaaien. Gezelligheid kent geen tijd, maar we hadden wel een boarding tijd waar we rekening mee moesten houden. Het was dus nog wel even aanmaken om door de douane te komen maar we hadden het nog ruim gehaald. Ons vliegtuig bleek vertraging te hebben wat ons de gelegenheid gaf om rustig ons ontbijt weg te werken, telefoons nog even op te laden en te kletsen met onze Amerikaanse overbuurvrouw aan tafel. Zij bleek stewardess te zijn en op bezoek bij een 'zus' in Nederland, leuk om een blik achter de schermen te krijgen via haar in het vliegtuigleven. Op zo'n manier gaat de tijd lekker snel en voor we het wisten konden we boarden en kon de reis dus echt beginnen. De vlucht van 10 uur naar Houston kwamen we door met films, eten, slapen, muziek luisteren en kletsen met onze buurvrouw die stage ging lopen bij de NASA. Omdat ons systeem helemaal van slag was en we voor ons gevoel 's avonds laat aankwamen (ook al was het lokale tijd nog maar half 3), besloten we dat we, zodra we door de douane waren, snel maar even moesten eten.

De douane was nog wel een leuk verhaal. We dachten de lange Border Security achtige rij te kunnen skippen door ons via een soort paal aan te melden met vingerafdrukken, criminele foto's en paspoort info. Dit ging helaas blijkbaar alleen goed voor Laurens dus we moesten ons toch maar aansluiten in de lange wachtrij. Na een half uur schuifelen, mochten we ons melden bij een alleraardigste douanier die geïnteresseerd vroeg wat we wilden gaan doen, waarom we maar zo kort in Calgary zouden zijn en of we al vaker in Amerika waren geweest. Na nogmaals onze vingerafdrukken en foto af te hebben gegeven, werden we goedgekeurd voor Amerikaans grondgebied. Pfuw, dat hadden we maar even gehad.

Na onze magen te hebben gevuld in een typische diner met hamburgers, patat en te grote glazen drinken, stapten we in de metro naar onze gate om daar te wachten op onze volgende vlucht naar Calgary. Deze vlucht duurde ook nog eens ruim 4 uur, die we doorkwamen met kletsen met een super aardige buurvrouw, een beetje zappen in het entertainment scherm en vooral SLAPEN! Om 10 uur lokale tijd kwamen we aan en toen waren we er helaas nog niet. We moesten ons wederom aanmelden via een paal, langs de douane (wat gelukkig super snel ging) en wachten op de koffers. Hierna konden we onze auto ophalen wat ook nog wat voeten in de aarde had. Wat wel leuk was, is dat we een upgrade van de auto uit mochten zoeken. We rijden nu in een dikke Mitsubishi Outlander rond. Gelukkig was de AirBnB maar 10 minuten van het vliegveld en konden we dus om half 1 eindelijk slapen na een lange dag.

De nacht was helaas best kort aangezien we allemaal vroeg wakker waren. Na een ontbijt reden we richting de kerk waar we hadden afgesproken met Alex en Meagan. Voor de mensen die het niet weten: ik heb 6 jaar geleden stage gelopen in Canada en een tijdje bij Alex en z'n familie ingewoond. Hij is inmiddels getrouwd, heeft een uber schattig dochtertje en woont nu in Calgary. Het was bijzonder om de dienst mee te maken bij hun omdat de kerk erg kleinschalig is en er een fijne ons-kent-ons cultuur heerst. Iedereen stelde zich voor en ook na de dienst bleef iedereen met elkaar kletsen. Bleek ik nu naar de kerk te zijn gegaan met de broer van de directeur van Calvin Christian, de school waar ik destijds heb stage gelopen. Hoe leuk is dat? We gingen voor de lunch met Alex en z'n gezin mee om bij te kletsen en ook hun huis te zien. Het was net alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien, zo leuk en gezellig was het! Na een paar uur met elkaar te hebben doorgebracht en nog een laatste foto te hebben gemaakt, scheidden onze wegen helaas weer. Wat bijzonder om zo de draad weer op te kunnen pakken en iemand waar je zoveel mee hebt gedeeld na 6 jaar weer te zien.

De weg ging voor ons naar Banff NP! Op Alex z'n advies besloten we niet de standaard Highway 1 te nemen maar het zusje ervan, Highway 1A. Deze weg is veel natuurrijker en heeft prachtige vergezichten en dit hebben we ook geweten. Binnen een uur zagen we een coyote langs de weg lopen die aan het zoeken was voor een prooi. Wat ontzettend gaaf om zo'n dier in het wild zo rond te zien lopen en ook nog eens van heel dichtbij. Na van dit schouwspel te hebben genoten was het snel richting Banff. Na ingecheckt te hebben bij ons hotel besloten we om nog even een hapje te eten in het dorpje Banff, waar we overigens twee herten zagen, en door te rijden naar Lake Louise, een van de MUST SEE plekken in Banff NP. Wat een bijzonder schouwspel van bergen, gletsjers, zelfs nog wat sneeuw en kraakhelder blauw water met nog een paar bevroren stukken! Een super afsluiter van onze eerste volle dag in Banff.

Vandaag hadden we een drukken planning. Je wilt natuurlijk altijd te veel doen in die te korte tijd dat je in zo'n majestueus park bent. Ons hoofddoel vandaag was Takkakaw Falls en Johnston Canyon en voor de rest alles meepakken wat we konden. De planning werd al snel anders omdat we de afslag mistten en bij het Tourist Centre te horen kregen dat de weg nog niet toegankelijk was door de sneeuw. Op advies van de beste vrouw besloten we als eerste naar de Natural Bridges en Emerald Lake te gaan. WAUWW!! Een echte must visit met het prachtige blauwe water, de woeste stromen, de bergen op de achtergrond en de relatieve rust. Ik kan gewoon niet in woorden uitdrukken wat je daar ziet. Het liefst wilde ik hier gaan kanoën maar de tijd liet het niet toe, er was nog zoveel moois te zien en te doen. Dus hup de auto weer in, wat overigens geen straf is met de vergezichten, de prachtige beekjes en de eindeloze wegen, en richting Bow Lake. Dit meer licht aan de wereldberoemde Icefield Parkway. De route was wederom fantastisch: super rustig, wederom prachtige vergezichten en ook het meer stelde niet teleur. Er waren nog grote stukken bevroren waardoor je een mooie wisseling zag in kleur met een prachtige gletsjer op de achtergrond. Er ligt hier en daar nog best wat sneeuw. In de auto besloten we de kans te wagen bij Moraine Lake. Dit wederom kraakhelder blauwe meer was gelukkig helemaal ontdooit en is zo ontzettend fotogeniek! Laurens en ik hebben een kleine heuvel beklommen waardoor je nog meer inzicht krijgt in de grootte van het meer en de gletsjers. Na hiervan te hebben genoten was het weer in de auto en richting Johnston Canyon. In eerste instantie leek dit niet te lukken omdat we op de heenweg naar Lake Louise de dag eerder een wegversperring zagen. De lieve vrouw van de Tourist Center wist ons echter een route te vertellen waardoor we hier wel heen konden. We besloten alleen het Lower Falls trail te lopen. Dit vanwege tijdsdruk, we hadden vanavond nog een fotoshoot. Maar deze Lower Fall stelde ons absoluut niet teleur! De foto's spreken boekdelen! Enige minpuntje: ik bleek bij aankomst bij de Natural Bridges mijn camera tas te zijn vergeten, van vandaag zijn er dus alleen iPhone foto's... (I know, hoe kan ik die toch vergeten..!!) Het was inmiddels al 5 uur en we moesten snel naar het hotel om ons om te kleden voor de shoot, een super leuk aandenken van onze vakantie! Een verloren zonnebril en twee wilde herten later hebben we de avond afgesloten met een rondje restaurant en supermarkt.

Het is inmiddels alweer na twaalven! Het is al een best verhaal en ik houd er maar mee op! Lekker naar bed en morgen richting British Columbia.. Ik kan niet wachten wat we allemaal nog gaan beleven! Wat we allemaal al hebben gezien en gedaan in die 2 dagen.. :-)

Tot de volgende keer,

Irmgard

New Roads - New Trip

Howdy Cowboys,

Het is alweer 3 (!!) jaar geleden dat ik deze blog startte als reisverslag van onze USA roadtrip.
In die tijd is er veel veranderd. Waar Laurens op die vakantie gewoon 'een vriend' was, is het nu mijn man!
Het kostte even wennen om 'mijn man' te zeggen en aan die achternaam kan ik nog steeds niet wennen...
Ik pak nog regelmatig de telefoon op met Irmgard Averesch (oeps!).

Enfin, je leest deze blog omdat ik weer op reis ga! Dit keer keren we terug naar het land van 'The American Dream', alleen nu in een andere samenstelling. We gaan 4 weken roadtrippen met 2 duo's: mijn ouders en Laurens en ik. De planning is om 1 week door Canada te reizen, hier heb ik inmiddels 6 jaar geleden stage gelopen en we hopen een aantal van de plekken waar ik heb gezeten te bezoeken en natuurlijk om nieuwe plekken te ontdekken, we hopen hier o.a. Banff NP, een stukje BC en Lethbridge aan te doen. Vervolgens vliegen we door naar Denver om vanuit daar 3 weken met een camper het "Wilde Westen" te ontdekken. Plekken die op de planning staan zijn o.a. Yellowstone NP, Badlands NP, Custer State Park, Mount Rushmore en Grand Teton National Park. We hopen te ontdekken wat de mensen toch dreef om in die omgeving hun bestaan op te bouwen, want we komen deze reis echt op het pad van de 'settlers', de mensen die hun vertrouwde plek achterlieten om het onbekende tegemoet te treden. Een mooi voorbeeld hiervan is te zien in "Het Kleine Huis op de Prairie", waar de familie Ingalls vertrok richting het onbekende om een beter leven te vinden.

Ga met ons mee op ontdekkingsreis! Ik houd jullie graag op de hoogte!

Liefs,
Irmgard

Laatste dagen :)

Hey there,

De laatste blog vanuit Amerika. Los Angeles was onze laatste bestemming tijdens de 4 week durende roadtrip. Wat hebben we veel gezien en gedaan. We hebben hier best de toerist uitgehangen en vooral de standaard dingen gedaan, we hadden ook niet meer zoveel puf om nou extreem veel te doen. Veel leesplezier J

’s Ochtends besloten we het rustig aan te doen. We hadden niet veel behoefte om een volle dag in LA te zijn omdat de stad ons niet heel erg trok. Daarom eerst rustig allemaal gedoucht, ontbeten en de tentjes afgebroken. Rond een uurtje of 10 gingen we onderweg naar de engelenstad. Ook al trok het ons niet echt, LA is toch wel de stad waar alles vandaan komt en waar veel activiteit is; zo heb je hier Venice Beach, Santa Monica Beach, Hollywood etc. Door de aangetrouwde neef van Hektor (de man die wij tegen waren gekomen in Arches) werd aangeraden om in Long Beach te parkeren en dan met de trein/tram naar LA te gaan om zo gedoe met parkeren te voorkomen. We konden echter het treinstation niet vinden. Na geluncht te hebben bij (jawel ^^) de Denny’s was het al rond een uurtje of 2. Sabine en Laurens kwamen toen samen met het idee om eerst maar door te rijden naar ons AirBnB adres, de spullen te droppen en dan LA in te gaan. Dit klonk best aanlokkelijk dus dit hebben we dan ook maar gedaan.

Op ons adres aangekomen bleek een joviale 71-jarige man onze gastheer te zijn. Na ons voorgesteld te hebben een uitgebreide tour gekregen door het huis (niet dat het een gigantische mansion was maar het was wel mooi ruim). Hij bleef maar praten en praten en we moesten zelf een beetje een halt toeroepen en zeggen dat we LA nog even in wilden gaan. Na nog wat last-minute tips gingen we op weg. Eerste stop: Hollywood.

Door de aanwijzingen van Jeff konden we al snel een goede parkeerplek vinden. Hup, op naar de Walk of Fame, een straat met allemaal steren met de namen van sterren. Wel grappig om namen als Celine Dion, Matt Damon en Bruce Lee voorbij te zien komen. Ook stonden er gigantisch veel mensen verkleed als bepaalde film karakters; zo had je Edward Sisserhand, Captain America en Jack Sparrow over de straat lopen. Het was stampesdruk, iets waar we alle drie een hekel aanhebben. We hadden het dan ook al snel gezien. Op nar het Hollywood sign. Op dit punt hadden we al geen navigatie meer (mobieltjes waren dood en de GPS konden we na ¼ van onze trip al niets meer van verwachten), dus Laurens moest met een redelijk basale kaart de weg zien te vinden. Keertje links, keertje rechts en ga zo maar door en toen zag ik m opeens: het Hollywood sign. Het is een stuk minder groot dan ik dacht dat het zou zijn, maar dat kan komen doordat we nog op een redelijke afstand waren. Auto aan de kant van de weg gezet, camera gepakt en de ‘standaard’ foto gemaakt ;-) hierna wilden we eigenlijk naar Santa Monica Beach maar dat ging wat anders.

Onderweg zag ik namelijk opeens het bord van Beverly Hills. Dit is DE rijkenbuurt van LA. Rodeo Drive (de Kalverstraat van de VS) lag er gelijk achter, dus je kunt al raden wat we hebben gedaan.. bye bye Santa Monica Beach, hallo Beverly Hills en Rodeo Drive. Na een pitstop bij het sign van Beverly Hills was het aan Sabine om Rodeo Drive te betreden. Je merkte overigens gelijk aan de auto’s dat je in een betere buurt aangekomen was. Een Porsche was hier maar een ‘gewone’ auto. ^^ Leuke activiteit in zo’n winkelstraat is om proberen te raden of iemand echt rijk is of dat het gewoon een toerist is. Je kunt je afvragen hoe je dat kunt weten maar de rijken hier stralen gewoon echt een status uit. Na te hebben gezien waar de rijken winkelen moet je natuurlijk ook zien waar ze wonen. Nou, dat hebben we gezien, hoe verder we kwamen hoe fraaier de oprijlanen en ‘voordeuren’. Hier een tijdje gecruiset en toen waren we wel zo kapot van de lange dag dat we met alle liefde naar ‘huis’ wilden. Zonder navigatie was het echter nog een beste opgave om de weg terug te vinden. Gelukkig wisten we allemaal nog kleine stukjes van de route en kwamen we zonder kleerscheuren bij het huis aan. Hier nog heel even gezeten maar we doken al snel ons bed in. Wekker op 7:45 uur.

De wekker ging en we waren gelijk redelijk actief. Nadat Sabine er een wasje in had gegooid snel even ontbeten en toen was he tijd om richting Sun Valley te gaan, waar de kerk zich bevond. Hier werden we ontvangen door wat een Nederlander bleek te zijn. De beste man was in de jaren 50 naar California geëmigreerd als engineer en is nooit meer weggegaan. Langzaam maar zeker kwamen steeds meer oudere mensen naar binnen en wat bleek? De meeste ouderen van de gemeente waren Nederlanders die heeeel lang geleden naar Amerika zijn verhuist. Het verhaal dat er jonge Nederlanders in de gemeente waren, ging als een lopend vuurtje want met het begroeten bij aanvang van de dienst kwamen er steeds meer naar ons toe. De gemeente was enorm multicultureel, waardoor een gedeelte van de liederen en de zegen ook in het Spaans werden gedaan. Ik blijf het bijzonder vinden om zoveel verschillende culturele achtergronden samen te zien in 1 gemeente.

Na de dienst was het de kans om mensen te ontmoeten van de gemeente, het zogenoemde fellowship moment. Onder het genot van ‘light refreshments’ konden we genieten van een goed gesprek en nabespreken wat er in de preek was gezegd. Wij kwamen aan tafel te zitten bij 2 zussen uit Nederlands Indië. We raakten maar niet uitgepraat en toen iedereen bijna weg was nodigde 1 van de zussen en haar man ons uit om samen te lunchen. Dit konden we natuurlijk niet afslaan. Uiteindelijk bijna 1,5 uur met de beste mensen zitten lunchen en over van alles gehad. Wij hadden nog campingspullen in de auto liggen en vroegen of hun er nog wat mee konden. Dit vonden ze zo’n mooi gebaar, ze zeiden dat de cadettes van de kerk er zeker wat mee zouden kunnen. Na alles overgeladen te hebben was het tijd voor het afscheid. Wat een lief stel! <3

Op naar Santa Monica Pier. Ik hoopte hier nog een laatste roadsign van Route 66 te kunnen vinden maar dit blek helaas niet zo te zijn. Vanuit de verte vond ik de pier ietwat meevallen maar toen we dichterbij kwamen kon ik wel inzien waarom de mensen het leuk vinden. Allemaal kleine winkeltjes en attracties zijn op een pier boven de oceaan gebouwd. Na hier even rond te hebben gelopen wilden we ven opfrissen in het huis. Op naar Calabasas weer dus. Het leek mij nog wel mooi om een laatste zonsondergang te zien. Sabine had er niet zoveel zin in, maar ik kon Laurens wel zover krijgen om mee te gaan.

Op het strand aangekomen bleken de golven steeds dichter bij te komen, iets waar we geen rekening mee hadden gehouden. Opeens waren onze slippers weggespoeld met de golven. Laurens ging er instinctief achteraan maar dit had hij beter niet kunnen doen. Met dat hij de slippers namelijk vast had, kwam er een grote golf van achteren die hem helemaal overspoelde. Schade: Laurens zeiknat, mobieltjes en autosleutels nat, zonnebril Laurens weg en mijn slippers. Oeps….:O Nou ja, achteraf gezien konden we er best om lachen, al doet Laurens z’n mobiel het nog steeds niet en de mijne kan ik niet opladen.

Bij thuiskomst wilden we de nacht doorhalen. We moesten namelijk rond 5 uur op LAX zijn omdat onze vlucht om 7 uur zou vertrekken. Dit was makkelijke gezegd dan gedaan. Beetje pakken, beetje praten met elkaar en met Jeff was de remedie om het vol proberen te houden maar ik moest toch afhaken. Ik heb snel nog even een powernap gedaan op de bank. Rond half 4 zijn we richting het vliegveld vertrokken. Na onze auto af te hebben geleverd met een bus naar de incheckbalie gebracht waar we echt helemaal NIKS hoefden te doen. Alles werd ons uit handen genomen. We hoefden op LAX zelf niet extreem lang te wachten voordat we konden boarden voor de vlucht. We waren al redelijk snel aan het taxiën alleen toen bleek er iets kapot te zijn waardoor we terug moesten naar de gate. Na dit gerepareerd te hebben was het tijd om te vertrekken richting New York. Wat gaaf om vanuit het vliegtuig die skyline te zien. Ik heb er een grote poster van in mijn slaapkamer hangen maar om hem dan zelf (al is het uit de verte) te zien is super gaaf. Hier op Neward gauw even een burger meegepakt en nu is he wachten tot we kunnen boarden en vertrekken. Eerste 5 uur gehad, nog 7 uur te gaan. Morgenvroeg hopen we om kwart voor 8 te landen op Schiphol.

Liefs,

Irmgard

Ps. Sorry dat ik eigenlijk geen foto’s op de blog heb gepost. Ik heb het een paar keer geprobeerd maar de WIFI verbindingen lieten het mij niet toe om foto’s te plaatsen.

Route 66, Joshua Tree & San Diego

Hey there,

Ik heb besloten om deze blog iets langer te maken i.v.m. het feit dat er anders heel veel korte blogs achter elkaar komen. Hopelijk stoort dit jullie niet en kunnen jullie genieten van het verhaal. Er is namelijk best veel gebeurd met als hoogtepunt dat mijn bril in de oceaan is verdwenen. Jep, jullie lezen het goed maar dat zal verderop wel uitgelegd worden. ;-)

Op aanraden van onze geweldige man bij de tourist informatie in Flagstaff gingen we ’s ochtends op weg naar Route 66. And I gotta say: it’s quite the experience. Je gaat door kleine plaatsjes die alleen maar restaurantjes en hotels hebben maar ook over bochtige bergweggetjes waarvan je niet weet hoe stijl je naar beneden gaat. Gaaf en eng tegelijk. Uiteindelijk besloten we om een tussenstop te maken in Oatman. Dit was een klein plaatsje waar ezels (ja ja echt waar!!) over de weg liepen. Je kon ze zelfs aaien als je wilde. Ik moest heeeel nodig naar de wc en ik was al bang voor wat er komen ging. Mijn gevoel kwam uit: het was een vies groot gat waar ik mijn behoefte in moest doen. Iel, iel iel!!!!! Maarja, als je moet dan moet je ..! Na het wc debacle was ik snel klaar met het plaatsje. Snel maar weer op weg richting Joshua Tree. Dit bleek nog een beste rit te zijn. Volgende pitstop maar bij een Dennies voor een warme maaltijd. Omdat het uiteindelijk rond 8 uur was voor we bij Joshua Tree aankwamen en we geen zin/behoefte meer hadden om nog een tentje op te zetten besloten we in het stadje net voor het park een motel te zoeken. Al redelijk snel vonden we er eentje die voor een schijntje een prachtige kamer opleverde. Lekker brood gegeten, gedoucht en ontspannen met Treehouse Masters op tv.

De volgende ochtend heerlijk rustig wakker geworden en ons kalm voorbereid op de komende dag. Op google nog een aantal opties opgezocht voor een alternatief om te doen in San Diego omdat we daar een dag langer gaan verblijven, via een mailtje kregen we te horen dat de ranch namelijk niet door kan gaan ivm persoonlijke omstandigheden. Na wat zoeken het maar aan het lot overgelaten, oftewel: we zien wel wat we gaan doen. Hup, op weg naar het park en genieten van de natuur daar.

En wat een natuur bleek dit te zijn. Totaal anders dan wat we hiervoor hadden gezien. In het begin was het nogal kaal maar al snel kwamen de aparte bomen en de rotsen. Na een korte klim en klouterpartij hier en daar waren we echter al snel van mening dat we beter in de auto konden zitten met de airco aan..! Mensen wat een hitte.! Maar de klim partij was het zeker waard om uitgeput te raken vanwege het prachtige uitzicht wat we ervoor terugkregen. Nadat we wel uitgekeken waren zetten we koers richting San Diego wat onze een na laatste stop zal zijn.

Op de camping aangekomen voornamelijk rustig aangedaan, aangezien we allemaal zwaar moe waren ! Onze buren bleken een stel gabberachtige loodgieters/bouwvakkers te zijn die niet vies waren van een joint en een waterpijp. Ze waren echter wel behulpzaam dus dat moet ik ze wel meegeven. Na een hamburger te hebben genuttigd en wat gelezen te hebben was het al snel tijd om plat te gaan.

De volgende ochtend besloten we na een ontbijtje met wederom worstjes dat we naar Old Town San Diego wilden gaan. Dit is het historische hart van de stad, het eerste stuk wat later uit zou monden in de stichting van de grotere stad San Diego zoals we die vandaag de dag kennen. De ochtend kwam wel iets te vroeg naar ons idee, omdat de buren om kwart over 7 al keihard muziek aanzetten waar we alle drie wakker van schoten.. L Na een parkeerplaats oorlog te hebben overleefd bleek dat we iets te vroeg in het park waren. Alles ging namelijk pas om 10 uur open. Na eerst een tijdje zelf rondgelopen te hebben langs dichte gebouwen, zijn we als een haas richting de tourist information gegaan zodra de deuren opengingen om informatie in te winnen. Na een inzage in de informatie, de nu open gebouwen ingegaan. Je moet je voorstellen dat Mexico en Amerika hier elkaar ontmoeten, je ziet dus Spaanse invloeden en Amerikaanse invloeden door elkaar heen. Om 11 uur was er een walking tour met een gids en wat zijn we blij dat we een in ouderwets kostuum geklede vrouw vertelde ons veel over de geschiedenis achter de plek. Ook de geschiedenis van de stichting van Mexico, de staat California en de kolonialistische tijdperk kwamen voorbij. Super interessant om zo niet alleen een stadje te bekijken maar ook het verhaal erachter te leren kennen. Hierna nog even zelf naar een paar plekken geweest en toen genoten van een heerlijke burrito om een beetje in de Mexicaanse stemming te blijven. Hier besloten we dat we richting de USS Midway zouden rijden, een vliegdekschip dat in de haven ligt.

Bij het schip aangekomen bleken de meningen echter verdeeld, Laurens zag namelijk oude schepen liggen wat hem interessanter leek en Sabine wilde liever naar Seaworld. Na een democratisch overleg besloten we toch maar voor het vliegdekschip te gaan en daar hebben we alle 3 verre van spijt van gehad. Wat indrukwekkend om al die straaljagers, kleinere vliegtuigen en helicopters van dichtbij te zien. En niet alleen dat maar ook de verhalen achter de mensen die gediend hebben op vergelijkbare schepen, dat gaf zeker een extra dimensie. We konden het hele schip over dus we kwamen van de controle kamer in de machine kamer en ook de vergaderkamer van de kapitein was open voor publiek. Al met al genoeg gezien en beleefd daar. Voor Sabine en mij was dit extra speciaal omdat we zo een beetje voor konden stellen hoe onze opa heeft geleefd toen hij op de Karel Doorman zat vroeger.

’s Avonds wilden we heerlijk ontspannen maar dit lukte niet echt aangezien we een kolonne Duitsers/Amerikanen naast ons bleken te staan die de hele avond rot muziek op hadden staan en zaten te ouwehoeren. Na even te hebben gezeten besloten we maar, ook omdat het zo’n intensieve dag was geweest, om maar naar bed te gaan.

Deze ochtend was ik uit mezelf nog vroeger wakker en besloot ik maar om met mijn boekje maar aan de tafel te gaan zitten en te wachten tot de andere 2 ook wakker zouden worden. De planning voor vandaag was om ’s ochtends naar Mexico te gaan, dit vanwege het feit dat we maar 8 km van de grens afzaten. Voor de middag wilden we naar alle waarschijnlijkheid (na een hele stapel brochures te hebben bekeken) gaan kayakken en snorkelen in La Jolla, een klein strandstadje net buiten SD. Dus na het ontbijt was het eerst op weg naar Tijuana.

Dat het zo makkelijk was om de grens over te komen (alleen onze kofferbak werd gecontroleerd) hadden we niet verwacht, dit gaf ons goede hoop voor de terugweg. Tijuana zelf bleek een beetje tegen te vallen. We merkten wel al gelijk een verschil tussen Amerika en Mexico. Niet alleen waren de gebouwen al een stuk meer vervallen, ook zagen we letterlijk een muur op de grens staan. De muur waar Donald Trump over praat bestaat dus al.. ! ;) Na een aantal taco’s en burrito’s te hebben gegeten (waarbij we echt bijna onze mond verbrand hebben door de iets te scherpe saus ^^) besloten we weer terug te gaan, om zo op tijd te zijn voor onze kajak en snorkel tour. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben uiteindelijk, en dit is geen grap, 3 uur (!!!) in de rij gestaan om de grens over te komen. De Amerikanen schijnen de controle iets belangrijker te vinden dan de Mexicanen, hahah! Er was echter genoeg te zien, de ene straatverkoper na de andere kwam zijn waar voor onze auto showen. Het was trouwens ook nog een gedoe om überhaupt bij die rij te komen, aangezien de borden in Mexico niet helemaal fijn staan aangegeven .. ;)

Nadat we eindelijk de grens over waren snel de tour gebeld dat we er zsm aankwamen en of het een probleem was als we iets vertraging hadden. Enige reactie: probeer op tijd te zijn. Nou dat waren we dus uiteindelijk niet. Parkeerplaatsen vinden bleek een kriem te zijn. Na veel gedoe (long story short) kwamen we uiteindelijk uit op gewoon een rental waarmee we onszelf zouden moeten redden. Na alles aan te hebben getrokken richting het water gegaan. Wat was dat koud op het eerste gevoel! Jakkie! Al het gedoe bleek het wel waard te zijn want wat is het vet om tegen de golven in te kajakken. Na dit een tijdje gedaan te hebben, besloten we te gaan snorkelen. En dat kan niet goedgaan bij mij, wat een zooi zout kreeg ik in mijn mond eh, blegh! Het was het echter wel waard want we zagen een zeehond en een aantal prachtige oranje gekleurde vissen. We werden echter al opgehaald dat onze tijd voorbij was dus snel maar richting de kant gegaan. Dit bleek niet een al te slim idee. Sabine en ik wilden meeliften op een golf en daardoor sloeg de boot om. Ik probeerde mijn bril te pakken maar die vloog in het water. Na een korte zoekpartij kwam de conclusie dat ik mijn bril kwijt was geraakt aan de woeste golven. Dat werd dan maar de rest van de vakantie met een zonnebril oplopen, niet het meest ideale wat er is. Snel de spullen terug gebracht naar de shop, omgekleed, camera gepakt, foto’s gemaakt van de sunset en huppatee, weer richting SD.

Voor de eerste keer echt uit eten geweest, wat een net restaurant was dat eh! We waren terecht gekomen in een steak house. We konden alles niet eens op! :O Hier een gezellige avond doorgebracht en op de camping eigenlijk bijna linea recta naar bed gegaan, het was namelijk al aardig laat.

Vanochtend vroeg eerst lekker allemaal gedoucht. Daarna tentjes afgebroken, ontbeten en weer in de auto gestapt. Op naar onze laatste bestemming: Los Angeles. Ik ben benieuwd wat de City of Angels ons te bieden heeft.

Liefs,

Irmgard

Williams, Grand Canyon en Flagstaff

Hey there,

Aangezien we niet hadden ontbeten op de camping in Monument Valley besloten we om een uitgebreid ontbijt te gaan eten bij de Denny’s. Full American breakfast that is ;-) Compleet met hashbrowns, ei, worstjes en pannenkoeken. Na ons helemaal vol gegeten te hebben (het was eigenlijk gewoon gelijk lunch) gingen we verder op weg richting Williams. De route zelf had niet extreem veel bijzonders, het begon weer lekker groen te worden met boerderijen aan elke zijde van de weg. Op de camping bleek dat we nog niet in konden checken. De vrouw raadde aan om met een uurtje terug te komen omdat we dan geen $10 extra hoefden te betalen. Nouja, dan maar Williams in, een oud stadje dat aan de Route 66 ligt.

Vet gaaf om zo dat sign langs de weg te zien staan. Williams zelf bleek vol te staan met prullaria winkeltjes gerelateerd aan Route 66. Er was ook een autoshow aan de gang, van oude Titanic achtige auto’s tot hotrods en powerauto’s. Voor ieder wat wils laten we maar zeggen. Na hier een tijdje rondgereden te hebben, zagen we een oude trein staan en ik wist van het onderzoeken thuis, dat je een treintocht naar de Grand Canyon kon maken. Hier even gekeken maar dit bleek toch te duur te zijn en niet in de planning te passen. Bij het verlaten van het stationsgebouw zagen we echter iets wat mijn aandacht trok: in Grand Canyon City kon je een dansshow van Hopi indianen zien. Na navraag te hebben gedaan over hoe en wat, gelijk in de auto gestapt en richting de GC gereden.

Onderweg begon het al te regenen, het was dus hopen dat alles weer eens goed zou gaan. Bij de GC aangekomen overviel mij het gevoel wat mijn stagebegeleider van mijn laatste stage ook had gehad: ‘Is dit het?’ Niet dat de GC niet indrukwekkend was maar van bovenaf kun je gewoon niet volledig beseffen hoe groots en diep het is. Het is zeker een prachtig iets om te zien, maar ik kon er meer van genieten tijdens de helicoptervlucht die we vanuit Las Vegas hadden gedaan.

Doordat er storm op komst was, was de dansshow afgelast. Dit zorgde wel voor een aardig dipje bij mij aangezien ik me daar helemaal op in had gesteld. Na een aantal foto’s te hebben gemaakt en nogmaals te hebben genoten van het uitzicht snel in de auto gestapt om richting de camping te gaan. Net op tijd want het begon steeds harder te regenen, we konden zelfs al donder horen in de verte. Snel in het dichtstbijzijnde stadje boodschappen gedaan.

En nu komt de grap. Onderweg zagen we dat er 2 KOA campings waren en wat blijkt: we bleken de andere camping gereserveerd te hebben, dus we zagen de aardige vrouwen helemaal niet weer. We hadden een cabin gehuurd, een klein houten huisje en de schommelstoel maakte het helemaal af. Omdat het bij de camping droog was en de zon zelfs redelijk scheen, allereerst maar de tenten uitgepakt en te drogen gehangen. Sabine heeft hier aardig wat uurtjes van genoten (van de schommelstoel). Ze had namelijk niet echt zin om nog weer wat te eten dus Laurens en ik werden met z’n tweetjes op pad gestuurd. Heerlijk hamburgers gegeten in een typisch Amerikaanse diner, overal platen aan de muur en een Elvis voor de deur.

’s Avonds bij het huisje beetje lopen chillen. Ik bedacht me dat we best dicht bij Flagstaff zaten, wat onze volgende bestemming was. Ik besloot te gaan googlen naar een kerk in Flagstaff en ik vond een gemeente die ons alle 3 wel wat leek. Alle details alvast opgeslagen op de mobiel voor de navigatie en daarna heerlijk het bed ingekropen.

De volgende ochtend (zondagochtend) heerlijk ontbeten met worst en broodjes, alles ingepakt en op weg gegaan naar de kerk. Hier stond een man als gastheer te wachten voorin de kerk (net als Jaap bij ons in de kerk). Na een liturgie te hebben gekregen en Bijbels maar ergens gaan zitten. Al gauw kwam er een vrouw op ons af om te vragen wie we waren en waar we vandaan kwamen. Na uitgelegd te hebben over ons hoe en wat, haalde ze gelijk een andere jongen erbij die net naar Joshua Tree National Park was geweest (de plek waar wij hierna heengaan). Na even met deze jongen gesproken te hebben, begon het eerste gezang van de dienst. Hierna was het tijd om elkaar te begroeten en Laurens had al gauw een gesprek met de vrouw naast hem waarin hij wederom alles uit kon leggen. Na een tijd gezongen te hebben kwam de dominee binnen en hij hield een preek over het herkennen van een ware bekering, waarbij hij Paulus als voorbeeld gebruikte. Een zeer inspirerende man. Na de dienst kwam er gelijk een meid van onze leeftijd op ons af, ze had gehoord dat er Nederlanders aanwezig waren (jaja, ook hier gaat het snel), en hier hebben we ongeveer een kwartier mee gepraat. Daarna kwam de dominee nog op ons af, stelde zich voor als John en vroeg wat we kwamen doen. Hij vond het geweldig om te horen dat er ook nog gelovigen in Nederland waren.

Hierna wat gegeten en richting ons appartement gegaan. Via AirBnB hadden we een kamer in een studentenflat gehuurd. De host bleek zeer gastvrij. Ik had tijdens het eten helaas mijn jurk vies gekregen en wilde me graag omkleden. Terwijl we eigenlijk pas om half 5 erin konden, was het om half 3 geen probleem om me om te kleden en gelijk te settelen. Omdat het zondag was wilden we niet heel veel gaan doen. Uiteindelijk een stuk gewandeld en voor de rest gelezen. Door het vele rijden en de indrukken waren we allemaal best munt, dus heel laat is het niet geworden.

Op maandag waren we van plan om Flagstaff te gaan ontdekken. Onderweg zag ik al dat er veel dingen te zien waren rondom indianen in deze regio, dit leek mij helemaal top. Eerst was het tijd om met het thuisfront te FaceTimen/Skypen. Na weer een ontbijt bij Denny’s richting historic downtown gereden. Hier waren we al snel uitgekeken dus maar naar het visitor centre gereden om te kijken of er nog veel te doen was in de regio. We troffen de perfecte man voor zulke informatie. Nadat Laurens had gezegd dat ik into indianen ben, kwam hij helemaal los. Toen hij ook nog hoorde dat wij naar Joshua Tree gingen hierna en ik zei dat ik graag een foto wilde van het oude road sign van Route 66 kregen we gelijk een plattegrond met daarop een stuk Route 66 aangegeven wat we konden rijden om dit tegen te komen. Genoeg info dus.

Eerste stop: Walnut Canyon. Dit is een rotswand waar in 1100/1200 de indianen hebben gewoond. Je kunt nog de overblijfselen van de woningen zien. We konden er zelfs helemaal heen wandelen maarja, wat je heen doet moet je ook terug en ik had niet veel zin om een half uur trappen te moeten klimmen… (^^) Doormiddel van een film over de geschiedenis van de plek hebben we toch kunnen zien hoe het er van dichtbij uitziet.

Tweede stop: Sunset Crater. Deze relatief kleine berg/vulkaan heeft rond 1200 een groot drama veroorzaakt door een uitbarsting. Het is de meest recente uitbarsting van een vulkaan in deze regio. Indrukwekkend om te zien hoe ver het is gegaan en om zelf over versteend lava te lopen. Hier kwamen we 2 ‘huisgenootjes’ tegen maar die negeerden ons gewoon totaal, raar volk! Na hier een tijdje rond te hebben gelopen was het tijd voor onze derde en laatste stop: Wapuatki National Monument.

Dit is weer een plek waar Indianen hebben gewoond in 1100/1200. Er zijn nog kleine stukken van de rode woningen over. Toen ik bij zo’n pueblo aankwam vond ik het zo lastig om in te denken dat je in zo’n klein huis kan leven. De ‘deuren’ waren zo laag..! Maar wat een uitzicht! Uitgestrekte vlaktes met heel in de verte de contouren van de bergen. Bij een citadel aangekomen bleek er net een park ranger te arriveren. We waren net boven toen hij ook boven kwam en hij vertelde vol passie over de Indianen, hun geschiedenis en de geschiedenis van het gebied zelf. 3 kwartier (!!) :O verder weer terug gegaan naar de auto om via de Wendy’s en Wallmart naar huis gereden. Hier lekker ontspannen door boek te lezen, met Hunter te praten en Criminal Minds te kijken.

Vanochtend lekker rustig aan gedaan. Na eerst op FaceTIme te hebben gezeten met mama, heerlijk ontbeten en langzaam de spullen ingepakt voor onze volgende bestemming: route 66 – Joshua Tree National Park.!

Tot het volgende avontuur J

Liefs,

Irmgard

Arches, Monument Valley and rain..!

Hey there,

Arches National Park. De route alleen al was prachtig. Waar je in het begin nog verlaten prairiegrond had met bergen op de achtergrond, kwam je hoe verder hoe meer in de rotsachtige grond terecht. Meerdere keren hebben we onze oehs en ahs laten klinken vanwege al het natuurschoon. Waar anders dan hier krijg je bordjes te zien met ‘pas op overstekende koeien’, en dat ze dan ook daadwerkelijk voor je neus oversteken. De countrymuziek op de achtergrond hielp veel moet ik zeggen om het plaatje compleet te maken. Kleine dorpjes met misschien nog geen 100 inwoners, allemaal uitgestrekt over het landschap. We kwamen ook langs de ranch waar we in eerste instantie zouden verblijven. De tocht duurde uiteindelijk 4 uur maar met onze tussenstops voor prachtige uitzichtpunten zorgde dat we er langer over deden. We wilden wat gaan eten maar zoals gewoonlijk kom je dan niets anders tegen dan weg,weg,weg en nog eens weg. Uiteindelijk uitgekomen bij Arby’s waar we onder het genot van een persconferentie van Obama, ons tegoed deden aan een kipburger met patat. De camping voor Arches was al besproken dus dat was gewoon een gevalletje melden en de plek gewezen krijgen. Na de tentjes op te hebben gezet, was het weer tijd om een paar boodschappen in te slaan, hiervoor gingen we Moab in. In de supermarkt tips gevraagd over tot hoe laat je het park het beste in kan gaan. Dit bleek nog prima tot 9 uur ’s avonds te kunnen, ideaal! Eenmaal buiten kwam ik opeens met het leuke idee dat we ook wel worstjes als ontbijt konden doen de volgende ochtend, dus toen mochten we nog een keer de winkel in. Na alles ingeslagen te hebben weer richting de camping gegaan waar je een prachtig uitzicht hebt. Omgeven door rotsen aan de ene kant van de weg en prairie aan de andere kant van de weg, wat wil een mens nog meer. De camping beschikte ook over een oude wagon (zo’n ding waar pioniers meer reisden) en een western kerkgebouw. Ideaal voor het maken van foto’s wat ik de volgende dag wilde gaan doen.

We besloten gelijk richting Arches te gaan rijden om zo nog zoveel mogelijk te zien bij daglicht. Eenmaal in het park aangekomen was het tijd om met onze eigen auto een route te gaan rijden waar je een aantal bogen zou gaan zien. Na eerst een aantal prachtige rotsformaties te hebben bekeken wilden we toch echt wel eens zo’n boog zien. Na een kleine wandeltocht kwamen we bij een boog aan die in een soort van binnenplaats was. Hier een aantal foto’s gemaakt. Terwijl wij dat aan het doen waren, zaten een drietal jongens capriolen aan het uithalen op een paar heuvels. Laurens dacht: dit kan ik ook. Voor de foto van een rots afspringen. Op de rots komen ging wel snel en gemakkelijk maar er vanaf komen was iets pijnlijker en moeizamer (en hoger ^^) dan hij had gedacht. Achja, alles voor de foto laten we maar zeggen. Na nog een beetje te hebben rondgespookt weer richting de auto gegaan en verder gereden. Na een groot stuk te hebben gereden kwamen we erachter dat de hikes naar de grotere bogen hem niet meer gingen worden gezien het tijdstip op de avond. Halverwege maar naar een andere boog gehiket. Hier kwam een stel aangewandeld waar we leuk mee aan de praat raakten. Na een tijdje te hebben gepraat en ondertussen richting de auto te zijn gelopen afscheid genomen. Het begon ondertussen ook al wel iets donkerder te worden. Het was aardig bewolkt dus ik dacht eigenlijk geen mooie sunset te zien maar mensen mina, ik keek naar rechts en de lucht was zo mooi gekleurd. Snel de camera gepakt en een aantal prachtige plaatjes geschoten.

Terug op de camping wilden we gaan ontspannen maar er kwam een man aan op een quad, iets waar ik best fan van ben. Laurens wilde voor mij vragen of ik er een rondje op mocht rijden. Dit mocht en terwijl ik erop reed, raakten Sabine en Laurens aan de praat met Hector. Hij nodigde ons uit om bij zijn plek te komen en gezellig te zitten. Nouja, waarom niet? Campinggevoel 2.0 J Ze bleken nog eten te hebben staan en Hector nodigde gelijk uit om burritos voor ons te maken. Mexicaans eten krijgen van een Mexicaan, dat kan niet beter toch? Hier tot in de late uurtjes gezeten en gepraat over allerlei dingen, van politiek tot scholing tot vakanties. Na een korte nacht de spullen weer gepakt, na eerst te hebben genoten van een heerlijk broodje worst op de vroege ochtend.

Alles weer in de auto geladen en toen was het op weg naar Monument Valley. Wellicht interessant om te weten is dat Monument Valley geen nationaal park is maar een Tribal Park. Dit houd in dat het volledig gerund wordt door de originele bewoners: de Navajo indianen. Dit zie je overigens ook helemaal terug in het park zelf, maar daarover later meer.

De rit zou ongeveer 3 uur in beslag nemen. En wat een rit was dit. Waar het in het begin nog lekker aan de temperatuur was, begon het al snel te stormen. Snelheid maar verminderd en rustig op de weg proberen te blijven, chapeau voor Sabine. Het irritante was dat je op een gegeven moment weer uit de regen was maar er ook zo weer inreed. Vanwege de korte nacht een groot gedeelte van de rit liggen slapen. Voor het eten een tussenstop gemaakt in een restaurantje aan de San Juan rivier, best wel sfeer. Het eten bleek echter van mindere kwaliteit te zijn. Ik dacht een goed gevuld Mexicaans gerecht te hebben besteld, bleek ik een lapje bladerdeeg te krijgen met een paar stukjes kip erin, bijgestaan door wat tomaatjes en andere ‘groente’. Achja, zolang je i.i.g. maar wat op de maag hebt laten we maar zeggen.

Hoe dichter we bij Monument Valley kwamen, hoe stiller ik werd. De rotsen werden steeds indrukwekkender. Tijdens een tussenstop raakte ik aan de praat met een Amerikaanse die helemaal geïnteresseerd was in waar ik vandaan kwam (in zowel de zin van nationaliteit als vorige bestemming). Ze moest helemaal lachen dat we duidelijk countrymuziek aanhadden waarop ik reageerde dat je natuurlijk wel in stijl moet reizen ;) Want zeg nou zelf: the wild west without country music doesn’t feel right. En toen kwam daar het uitzicht waar ik op had gehoopt, een stuk weg in aanloop en op de achtergrond de drie rotsen. Het perfecte plaatje wat je ook altijd op de ansichtkaarten ziet, helaas kon Sabine niet stoppen omdat er een hele stoet auto’s achter ons reed. Jammer weer L Alsnog wel een paar mooie foto’s kunnen schieten. We wilden eerst naar de campground rijden om daarna nog naar het park zelf te gaan. De temperatuur was onderhand ook weer mooi opgelopen aangezien het in MV gewoon droog was met hier en daar een wolk en volop zon. Ingecheckt bij de balie en huppattee, de tentjes weer opgezet. Hoe bedreven we daar nu in zijn geworden, niet normaal gewoon. Het was echter te warm om ook nog uitgebreid de luchtbedden op te gaan pompen dus de keuze was snel gemaakt: laten liggen die dingen en op naar het park.

Hier aangekomen eerst door het museum gelopen over een stuk van de Navajo geschiedenis. Hierna wilden we eigenlijk een jeep tour doen door het park om zo meer achtergrond info te krijgen (je word dan gereden door een Navajo) en onze eigen auto niet teveel te testen, maar na wat gepraat te hebben met de beste tour operators besloten we er al snel vanaf te zien. Nog een snelle check bij paardrijden maar ook dit bleek gewoon te prijzig. Wat wel grappig was, is dat de mannen van de jeep tour gelijk met hun prijs omlaag gingen toen we er langs liepen, maar we waren er al snel over uit dat we liever met de eigen auto gingen rijden om zo geld te besparen.

Dit heeft nog voor veel lol gezorgd. De wegen in MV zijn namelijk niet mooi gemaakt, je rijd gewoon over rotsachtige zandwegen. Hobbeltje hier, gat in de weg daar, ideaal (maar niet heus.. ;) ) De rotsen zijn wel erg indrukwekkend om te zien. Om de zoveel meter zag je ook wel een kraampje staan waar prullaria werd verkocht door Navajo vrouwen en mannen. Denk hierbij aan armbandjes, kettinkjes etc. Dit, de tours en de entree van het park zijn de enige bron van inkomsten voor deze mensen. Laurens zei het wel terecht, je voelt je eigenlijk ook wel een beetje een ramptoerist. Je rijd door hun land, wat nog wel enigszins van hun is, maar van de cultuur is weinig tot niks meer over. Na een aantal fotomomentjes met prachtige uitzichten begonnen we merken dat de lucht wel heel donker aan het worden was en voor we het wisten zagen we de eerste lichtflitsen al in de verte, niet veel later gevolgd door de eerste regendruppels. Hoe dichter we bij het einde van de route kwamen, hoe heviger we het onweer zagen worden, maar nog steeds kwamen er nieuwe mensen aangereden. Hoe bizar!! Alles om het park gezien te hebben. Wij verklaarden ze voor gek en reden snel richting de camping.

Laurens zag in een flits toen we van de buitenkant langs onze plek reden dat onze tenten niet meer goed stonden. Sabine en ik dachten dat hij een grapje maakte maar toen we bij onze plek aankwamen zagen we dat het meer dan waar was. Laurens zijn tent lag compleet dichtgeklapt op de grond en onze tent hing half in de lucht. Oeps.. :O Snel maar geprobeerd alle haringen weer in de grond te krijgen en de tenten weer normaal neer te zetten, helaas was Laurens z’n tent aardig nat van binnen. L Na dit debacle te hebben opgelost was het tijd om wat te eten. We hadden nog wat worstjes over dus deze bakte Laurens snel en toen hadden we weer lekker een broodje worst als avondeten. Ondertussen hadden we aan beide kanten buren gekregen. Aan de ene kant 3 jonge jongens en aan de andere kant een Koreaans gezin. Een andere buurman kwam even kijken hoe het met onze tentjes was gegaan omdat hij helaas net te laat was om de tent vast te pakken, het bleek aardig gestormd te hebben op de camping, hij had een tent verderop zelfs met een paar man samen vast moeten houden om hem te redden. Gelukkig was de storm nu boven Monument Valley, 4 miles verderop, wat zorgde voor een spectaculair uitzicht vanaf onze campground. De lucht was in de verte helemaal donker, de bergen waren gewoon zwart en werden om de zoveel tijd opgelicht door een bliksemschicht, prachtig en indrukwekkend om te zien.

Sabine zag onze Koreaanse buurman ouwehoeren met de barbecueplaat die standaard bij de plek zit en bood aan dat ze ons gasstelletje wel even mochten gebruiken. Dit vonden ze helemaal geweldig en ze bedankten Sabine en ons herhaaldelijk. Nadat Laurens hem ook nog hielp met de barbecueplaat door met de pomp van het luchtbed er lucht bij de pompen, konden we helemaal niet meer stuk. De twee zoontjes waren echt schatjes en ik stond al snel half martial arts met ze te doen, iets wat ze helemaal geweldig vonden. Ondertussen probeerde Laurens het kampvuur aan te krijgen en de buurman van de andere kant sprong al gauw bij om te helpen. Hij bleek een expert in het maken van kampvuren. Hij had zelfs ook nog een axe Ibijl) bij zich in de auto liggen waarmee die een houtblok in kleine stukjes kon hakken, ideaal! Volgende keer ook maar toevoegen aan het standaard kampeer pakket. ;-)

De rest van de avond heerlijk kunnen genieten van een kampvuur terwijl Sabine genoot van het spelen met de twee ADHD-ers, want die kinderen waren niet moe te krijgen. Gelukkig was Laurens z’n tent iets opgedroogd dus hij kon redelijk droog slapen ’s nachts.

De volgende ochtend begon er weer een avontuur/drama. We werden wakker en het had fiks geregend. De tenten waren dus zeiknat, iets wat totaal niet handig is als je in moet pakken en naar de volgende bestemming moet. Alsof dit nog niet erg genoeg was, begon het gewoon weer net zo hard te regenen als de dag ervoor dus we hebben een natte tent in de regen in moeten pakken. Gratis douche zou je kunnen zeggen, maar wel een zanderige … Gelukkig alles ingepakt gekregen, klaar om naar de volgende bestemming te gaan: The Grand Canyon. Benieuwd wat we daar weer gaan zien. Voor deze twee dagen in ieder geval weer genoeg beleefd. Ik hoop dat jullie weer een beetje van het verhaal genoten hebben.

Liefs,

Irmgard

Wild West Adventures :)

Hey there,

Bryce Canyon was de volgende bestemming. Welcome to the old West! Laat ik niet te snel gaan en beginnen bij het begin: de rit ernaartoe. Dit keer was de natuur niet zo verbazingwekkend. Natuurlijk is het wel mooi, maar het was ‘een beetje veel van hetzelfde’ (ik hoop dat ik nu niet verwend ga klinken). De rit was ook relatief kort, een uurtje of 2,5. De country zender maakte het wel een beetje goed. Lekker meezingen en lachten met elkaar :D. Al was ik wel een beetje pissig op Sabine en Laurens omdat we niet gingen eten wanneer ik wilde, uiteindelijk vlak voor het park bij de Subway gegeten, wat een heerlijk gezond broodje.

Voor deze plek was er geen campground geregeld, er was hier sowieso niks geregeld, het enige wat we wilden was Bryce Canyon ingaan. Toen we in Bryce Canyon City aankwamen waanden we ons gelijk in het Oude Westen. De stad was helemaal in Western Style gebouwd. Je kon ook een rodeo bezoeken, iets wat we voor de volgende dag wilden boeken. Na de vaste check van parkpas en paspoort bij de ingang van het park, was het tijd om de campground te bekijken. Dit bleken 2 redelijk basic plekken te zijn waar we konden verblijven. Aangezien ik wel graag elektriciteit wilde, besloten we om weer terug te gaan. Na een hardverzakking te hebben gekregen van de prijs van een lodge, terug gegaan uit Bryce waar we tipi’s zagen waar je in kon slapen. Deze waren helaas bezet maar we konden wel in een super schattige cabin verblijven.

Na ingecheckt te zijn hadden we niet veel zin meer in iets anders. In het boekje van de camping zag ik dat je naar een Live Western Dinner Show kon gaan, deze maar geboekt en tot die tijd lekker lopen niksen aangezien we kapot waren. Bij de LWDS aangekomen moest ik weer naar de Lodge omdat ik niet kon pinnen. Na ons gesettelt te hebben aan een tafel met Fransen, was het tijd om te gaan genieten van ouderwetse westerse taferelen. Lassotrucs en zweeptrucs waren het eerste aan de beurt. Hierna was het tijd om te gaan eten. Toen begon de echte fun pas: full on country music. What a joy it was! Na deze geweldige avond was het tijd om nog even te ontspannen in onze cabin en om naar bed te gaan. De matrassen waren stuiterhard dus van slapen is niet veel gekomen.

De volgende ochtend besloten we dat we beter vroeg naar Bryce konden gaan, om zo de hitte te omzeilen. Onze bus driver zei hetzelfde, en die gaf ons ook nog een paar tips voor waar we heen konden gaan. Uitgestapt bij het punt en een stuk gaan hiken. Ik moet zeggen: ik had echt een ‘is dit het nou’ momentje. Natuurlijk, het is indrukwekkend en het ziet er adembenemend uit maar het was best klein. Na hier een tijdje gekeken te hebben besloten we de bus terug te nemen en uit te stappen bij het visitor centre om hier meer over Bryce te leren d.m.v. een educatieve video. Daar heb ik wel meer respect gekregen voor het park en wat er allemaal leeft. Op de terugweg hadden we weer dezelfde buschauffeur. Het begon ook al aardig bewolkt te worden. Sabine ging alvast naar de cabin terwijl Laurens en ik de groceries haalden en tickets voor de rodeo probeerden te krijgen. Dit lukte echter niet want ze werden pas vanaf 4 uur verkocht. De man die achter de balie zat leek overigens wel een zware junkie, hoe sloom en niet alert hij reageerde. Gezamenlijk de was doen dan maar, wat zeer gezellig was omdat we aan de praat raakten met een Nederlandse vrouw die ook lekker enthousiast was over hun vakantie en die ook een blog bijhield.

Toen we uit het washok liepen kwam echter een teleurstelling: door de hevige regenval was de rodeo geannuleerd… baggerzooi! Dan maar even ontspannen in ons huisje en richting de Lodge gaan om een ouderwetse Western photoshoot te doen. Laurens als cowboy, Sabine als nette dame en ik als cowgirl.! Owh the joy we had. Alleen het plezier al om onze outfits uit te zoeken en daarna om in stijl op de foto te gaan.! ;) Na deze uitstap terug in te tijd was het rond etenstijd en we besloten we naar een diner te gaan. Omdat we zo hongerig waren besloten we groot in te slaan: een 17 inch pizza, hot dog en patat voor Laurens en mij en voor Sabine een patat met kipnuggets. Met moeite de laatste stukken pizza naar binnen gewerkt. ’s Avonds in onze cabin gelachen om foto’s van onze vakanties die ik nog op de harde schijf heb staan. Toen was het alweer tijd om naar bed te gaan en ons klaar te maken voor weer een volgende bestemming: Arches National Park. Een rit van 4 uurtjes, dus dat wordt nog wat. Maar de uitzichten onderweg en het park zullen het vast wel waard zijn.

Howdy from here!

Irmgard x

Indian Territory 2.0! :)

Hey there,

Tijdens de rit was het tijd voor ouwehoeren en rijden. Een afwisselende rit waarbij we steeds meer in de buurt kwamen van Western Towns; kleine stadjes die nog echt volgens het oude western principe zijn opgebouwd. Voor ZIon hadden we een campground gereserveerd omdat we niet het risico wilden lopen om tegen een gesloten deur aan te lopen. Bij de camping aangekomen die tussen prachtige rotsen gelegen was, heb ik snel even ingecheckt. Toen ik echter met de creditcard wilde betalen, lukte dit niet. Snel heen en weer naar de auto gelopen, het vereiste geld vergaard en betaald. Op naar de plek. Deze bleek (althans eind van de middag/’s avonds) redelijk in de schaduw te staan waar we zeer blij mee waren. Na de tentjes op te hebben gezet was het tijd voor een oud hollands broodje jam en chocopasta. De rest van de zondagavond heerlijk besteed met lezen en even aan de rivier zitten.

De volgende ochtend eerst heerlijk uitgeslapen. Na de boodschappen in te hebben geslagen, besloten we dat we eerst gingen chillen aan de rivier. Wat een heerlijk schoon water was dat en wat verfrissend na dagen van hoge temperaturen. En het uitzicht mocht er ook wezen, prachtige rode rotsen aan de zijkant. Na een uurtje of 2 in het water te hebben gedobberd (het was niet echt diep genoeg om te zwemmen maar meer om lekker in te zitten) was het tijd om te eten. We besloten dat het net zo handig was om nu al warm te eten en vanavond lekker rustig aan te doen. We wilden ZION natuurlijk wel zien. Vandaag was de eer om te koken aan Sabine en ik moet zeggen het smaakte opperbest! Menu: aardappelkroketjes, wok groenten en BBQ worstjes. Na dit maaltje op een zeer onchristelijk tijdstip (2 uur/half 3 ’s middags) besloten we om Zion in te gaan. We wilden eerst hiken maar zagen hier toch vanaf. Car drive it is! Country zender aan, raampjes naar beneden en rijden maar. Wat een prachtige rotsformaties hier, totaal anders dan een Yosemite en Sequoia. De rotsen zijn hier echt rood van kleur, de kleur die je ook bij de rotsen op foto’s van Monument Valley ziet. We bleken Zion echter al best snel uit te rijden en toen was het de keuze of we gewoon een stukje gingen touren of alweer naar de camping zouden gaan. Keuze viel op optie 1 en daar hebben we absoluut geen spijt van gekregen. Niet alleen werden we verwend met geweldige vergezichten van rotsformaties met ‘die eeuwige jachtgronden’ op de voorgrond maar ook kwamen we langs een buffalo farm. We dachten dat we deze dieren niet gingen zien omdat we Yellowstone niet op de planning hadden gezet vanwege de lange rit, maar we zagen ze nu dus toch. Wat een immense beesten zijn dit toch en wat een respect heb ik des te meer gekregen voor de levenswijze van de indianen die dit dier zo eerden ! Na hier een fotostop in te hebben gelast was het tijd om weer door te rijden. De lucht begon al wel donkerder te worden en heel in de verte zagen we al wat lichtflitsen. We besloten bij een Indian Gift Shop te stoppen om te kijken of we nog leuke souvenirs konden scoren. What a great shop it was. Eerst bezorgde de shopkeeper mij een hardverzakking door een grap met mij uit te halen (leuke man overigens ;-) ) en daarna zag ik alle spullen pas goed. Van opgezette bizon en berenhoofden tot stetson cowboyhoeden en allemaal indiaanse attributen. Wat een keuze, wat een keuze. Laurens was er al snel uit, Sabine volgde rap daarna en ik kon maar geen keuze maken. Uiteindelijk denk ik wel 30-45 minuten in die winkel gestaan. Na toch eindelijk een keuze te hebben gemaakt was het tijd om richting de auto te gaan. Onderweg viel mijn oog echter op mentos rollen (jaja kerksnoep 2.0) en ik besloot er 4 in te slaan. Toch nog beetje gevoel van thuis ;)

Onderweg begon het al te regenen. We kwamen echter langs een ranch waar een beeld van een Indiaan stond waar ik wel mee op de foto wilde. Hup, snel uit de auto, foto en dr weer in. Het begon steeds harder te regenen en ook de lichtflitsen kwamen al wat dichterbij. Sabine besloot maar wat voorzichtiger te rijden omdat de wegen modderig werden. Op de camping aangekomen was het de keuze om in de auto te blijven zitten of in de tent te gaan puzzelen/lezen etc. ik moest naar de wc dus ik vloog de auto uit, iets te snel want ik gleed half door een modderpoel, gelukkig bleef alles schoon. De rest van de avond maar in de tentjes doorgebracht, waar we gewoon konden horen hoe heftig het er aan toeging buiten. We hadden voordat we weggingen de was (badhanddoeken en zwemkleren) opgehangen en die was waarschijnlijk ook al wel droog, maar door de storm was het weer doorweekt geraakt L Snel de zwemkleding maar wel van de lijn afgehaald, mijn topje was al van de paal afgewaaid en in de modder gevallen. Blegh L !! Toen het alleen nog maar waaide snel omgekleed en heerlijk het bed ingedoken.

Vanochtend waren we allemaal al weer vroeg wakker. Snel de tentjes afgebroken en het zeil te drogen gelegd. Ontbeten, zeil afgestoft, ingepakt en weer in de auto. Op naar het volgende avontuur: Bryce Canyon National Park. We zijn alweer over de helft van onze trip. Wat gaat de tijd toch snel. We hebben het super naar onze zin en er zullen vast nog veel gave avonturen volgen. !

Tot de volgende blog..!

Liefs,

Irmgard