Helicopter, horseback and gambling

Hey there,

Jaja, het was tijd voor Las Vegas, oftewel Sin City. In eerste instantie wilden we in Death Valley slapen zoals eerder gezegd, maar daar zagen we snel vanaf aangezien je niet met 50 graden een tent op wilt zetten. Er is veel gebeurd in Vegas, have fun J

Doordat ik geen internetverbinding had, kon ik het hotel niet bellen om te vragen of ze een kamer hadden voor een extra nacht. Oplossing: gewoon proberen het hotel te vinden en het aan de balie vragen. Dit was makkelijker gezegd dan gedaan want hoe vind je zonder GPS 1 kleine straat in een grote stad als Vegas, want echt mensen: Vegas is HUGE!

Toen we de straat hadden gevonden en via een paar omwegen bij het hotel aan waren gekomen was het aan mij de schone taak om aan de balie te vragen of we onze reservering als het ware konden verlengen. Er stond een super leuke meid aan de balie die niet alleen dit regelede voor ons, maar ook nog dat we gewoon alle 3 de nachten in dezelfde kamer konden verblijven. Hoefden we in ieder geval niet met de koffers te gaan slepen na 1 nacht. En wat een kamer joh! Het heette een suite maar dat was het ook! Mensen kinders, hier konden we ons wel vermaken. Aangezien we nergens geen zin meer in hadden (het was rond een uurtje of 6/half 7) en we dus ook geen behoefte meer voelden om helemaal de stad in te gaan om wat te eten te vinden, besloten we om (jaja heel luxe^^) roomservice te bestellen. Voelt wel vet om te bellen en je eten te bestellen wat dan met een half uurtje aan je deur staat J Menu: pizza’s voor Laurens en mij en voor Sabine een heel gezonde fruitschaal, side: bak patat. Omdat we toch nog even moesten wachten, gingen we maar even naar het ‘cocktail hour’: gratis drinken en snacks op de 3^e verdieping. Typisch voor Hollanders: gratis laten we niet aan ons voorbij gaan ;-) Ff gezellig wat gedronken en toen maar snel weer naar boven gegaan om ons eten te verorberen. :P We hadden alleen veel te veel; Laurens en ik hadden beide nog een halve pizza over. Het lot wilde dat we een magnetron op onze kamer hadden, dus dat was makkelijk: morgen pizza als lunch. Na nog wat gerelaxt te hebben maar het majestueuze bed opgezocht voor een goede nachtrust.

Voor onze activiteit van vrijdag zouden we om kwart over 1 opgehaald worden van ons hotel. Heel veel zin om Vegas dan in te gaan hadden we dus niet. Wat dan te doen? Sabine besloot TV te gaan kijken, maar Laurens en ik gingen de uitdaging aan van een potje Monopoly. Helaas verloor ik het dik, na een tijd op voorsprong te hebben gestaan en smerige dealtjes te hebben gesloten L Na de opgewarmde pizza gegeten te hebben, begaven we ons naar de hotellobby waar ons busje al klaarstond om ons mee te nemen naar……: een helikopter tour! J Eerst nog een rit van ongeveer een half uur doorstaan en toen kwamen we op het vliegveld aan. Hier moesten we alle formaliteiten afhandelen zoals wegen en toen begon het lange wachten. Onze helikopter bleek uiteindelijk een half uur vertraagd maar dat mocht de pret niet drukken. Na maar liefst 1,5 uur wachten was het zover, onze piloot kwam ons ophalen. Vanaf het moment al dat je naar zo’n helikopter toe loopt, lijkt het al alsof je in een film stapt. Dit kan gewoon niet waar zijn. Allemaal ingestapt, koptelefoon op en gaan met die banaan. Het gevoel dat je krijgt zodra die iets in de lucht gaat is onbeschrijfelijk. Sowieso de hele rit met zo’n helikopter moet je zelf een keer meegemaakt hebben om te beseffen wat het is. Via de Hoover Dam en Lake Mead vlogen we richting de Grand Canyon, met onderweg allemaal uitleg van wat waar allemaal is door de piloot, de miljoenen jaren met een korreltje zout nemend. ^^ Eenmaal bij de Grand Canyon aangekomen vlogen we de Canyon echt iets in waardoor je alles nog beter kon zien, al kun je de grootsheid van de plek niet beseffen. Tijdens een pitstop aan de voet van de Grand Canyon konden we in een shop allerlei indianenattributen halen, dit heeft Laurens dan ook gedaan: een heuse pijl gemaakt door een Navajo indiaan. Ook even de foto gemaakt van ons met de helikopter en toen was het alweer tijd om aan de terugvlucht te beginnen. Deze kwam

Sabine iets beter door dan de heenvlucht waar ze ietwat misselijk was. Op het vliegveld weer snel wat gedronken en in de bus richting ons hotel. Hier weer aangekomen de spullen gedumpt voor een avondje The Strip, want ja, als je in Vegas bent moet je toch wel naar de Strip zijn geweest ;) Via de pendelbus van ons hotel kwamen we al een aardig eind. Je moet je de strip eigenlijk voor stellen als een kermis voor volwassenen. Alle hotels hebben casino’s, zijn voorzien van een thema (zoals de Venetian waar je een heuse gondelrit kunt maken) en fonteinshows. En ja, eigenlijk hoort zelf een gokje wagen er ook wel bij. Huppatee, achter een slot machine en gaan met die banaan. Natuurlijk hebben we het binnen de perken gehouden, we hebben zelfs maar $10 verloren in totaal, valt best mee toch ?! ;) Na het gok avontuurtje richting Ceaser’s gelopen waar alles helemaal volgens het Romeinse thema was. Best mooi maar ik werd er ook claustrofobisch van. Het dak is namelijk beschilderd alsof je buiten bent terwijl alles overdekt is, dit werkte bij ons alle drie op den duur benauwend. Als je in Vegas bent mag je de fonteinshow bij The Bellagio natuurlijk niet missen. Ik moet eerlijk zijn dat ik het wel wat vond tegenvallen. Natuurlijk is het prachtig om zo’n show te zien op muziek maar ik vond dat het grootser is gemaakt dan dat het echt is. De stad (lees: de Strip) ligt overigens vol met zwervers, showgirls en chippendales. Toen het begon te regenen hielden we het voor gezien. Maarja, we hadden de hele avond niets gedronken, aangezien de prijzen van drinken schrikbarend hoog zijn. Snel maar supermarkt binnengewipt en daar goedkoop water en frisdrank gehaald. Doordat ik het hotel niet te pakken konden krijgen moesten we een taxi fixen. De beste man was waarheidsgetrouw en leverde ons snel en voor een redelijk bedrag bij ons hotel af. Hier nog lekker gekaart en zitten chillen.

Voor zaterdag stond er weer een activiteit op de planning, namelijk paardrijden bij zonsondergang. Omdat we best laat eruit waren besloten we om maar weer te gaan (ja mensen sorry..) chillen op de hotelkamer. Na overigens eerst een perfect ontbijt te hebben gegeten. Een van de obers bleek uit Frankrijk (Lille) te komen en na het eten hebben we nog wel een uur met de beste man gepraat over zijn land, zijn reis naar de VS en de problemen in de wereld. Op de hotelkamer was het tijd voor een competitie pesten tussen Laurens en mij, waar Sabine lekker lag te slapen op bed. Om kwart over 4 stonden we paraat om naar de tour te gaan. Wat een geweldige chauffeur. We zaten met slechts 2 andere meiden in de bus, dus we konden echt een leuk gesprek met de man voeren. Hij wees ons ook nog op een Indianen reservaat en we deelden onze gedachten over hoe onrechtvaardig er met deze mensen is omgegaan. Hij bleek ook onze kok voor de avond. Op de ranch aangekomen waren de cowboys (twee Mexicaanse mannen van rond de 45) al bezig met het optuigen van de paarden. Tijd om te rijden. Wij kregen de paarden Goliath (Sabine), Hope (Laurens) en Geronimo (ik) toegewezen, 3 prachtige paarden. Tijdens de rit die 1,5 uur duurde konden we genieten van een bergachtig woestijnlandschap met hier en daar en jackrabbit die de weg overvloog en een berggeit. Weer terug op de ranch kregen we een cowboystyle dinner geserveerd bestaande uit: maiskolf, bruine bonen, aardappel, brood en kip, met als toetje appeltaart. JUMMIEEE J Na deze heerlijkheden genuttigd te hebben, had onze Mexicaanse gastheer nog een verassing voor ons: we mochten leren lassowerpen. Dat laten we ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Met onweer op de achtergrond, in een woestijn op een ranch in het donker lassowerpen, kan het nog veel beter? I dont think so ;) Op de terugweg nog meer gepraat met onze chauffeur en toen we de skyline van LV voor ons zagen opdoemen in het duister was hij zelfs bereid voor een fotostop. Eenmaal terug op het hotel nog wat gerelaxt en richting de kazematten gegaan. De volgende dag zou het namelijk zondag zijn.

Op de vroege ochtend eerst genoten van een heerlijk ontbijt en nog wat geouwehoerd met een van de obers. Tsja, je hebt niet elke dag de luxe van zo’n groot en mooi hotel, dus moet je er ook extra van genieten, iets wat wij zeker hebben gedaan. Rustig onze koffers ingepakt en toen hadden we een klein probleempje: we waren 2 van onze kamersleutels kwijt. Ooooooeps. Bij de balie deden ze daar gelukkig niet zo moeilijk over. Na uit te zijn gecheckt richting de kerk gegaan die we via ds Lassche geregeld hadden. Hier woonden we een dienst bij van een huisgemeente bestaande uit ong 10 mensen. Iedereen door elkaar heen, niet uitmakende hoe je eruit ziet of gekleed gaat, ik houd er wel van. Wat een gastvrijheid van deze mensen. Ze hadden een groot scherm aan waarop een dienst plaatsvond. Later vertelden ze ons dat de dominee die we zagen vanaf volgende week hun eigen predikant wordt en dat ze echt een ‘normale’ kerkdienst zullen gaan houden. Echt mensen, als je in Las Vegas bent en je wilt naar de kerk, deze mensen zijn aan te raden! Na de dienst weer on the road gegaan met als volgende doel: Zion National Park! See ya’ll there.! J

Liefs,

Irmgard

Moro Rock, bears and extreme heat!

Hey there,

Deze twee dagen niet bijzonder veel beleefd. Gelukkig voor jullie dus een korte blog ;-) Veel leesplezier.

Na alle groceries in te hebben geslagen was het tijd om de weg weer op te gaan. Waar we dachten dat het ‘slechts’ 3,5 uur zou duren gaf de tomtom 5,5 uur aan. Hmm, gelukkig hadden we alles ingeslagen om zo’n rit door te komen. We moesten helemaal terug door Yosemite rijden, wat op zich geen straf was. Mooie uitzichten, veel natuur en lekkere muziek op de achtergrond. All set voor de lange rit. Na heel wat haarspelbochten was het gelukkig tijd om uit het park te rijden. Tussendoor probeerden we telkens wifi te krijgen wat niet lukte, omdat ik wilde googlen voor een campground. De temperatuur begon aardig op te lopen. Waar we in Mammoth nog een nette 25 graden hadden was het aan het eind van de rit over de 40.

Op onze route kwamen we wel prachtige western achtige stadjes tegen. Gelukkig kon ik snel op google een camping vinden waar we konden verblijven, wederom een KOA waar we in Lake Tahoe ook geslapen hebben. Ik moet wel zeggen, in 40+ graden je tent opzetten is geen pretje. Een stevige maaltijd was welverdiend en die vonden we bij de Denny’s, mensen ik kan nog steeds niet aan de porties werken hiero. Maar snel daarna het zwembad ingesprongen om af te koelen. Daarna lekker boekje gepakt en ontspannen, het moment van slapen uitstellend omdat het een zweetpartij zou worden..

Na een nacht lekker weg te zijn gezweet (^^) ’s ochtends redelijk op tijd opgestaan. Na te hebben ontbeten was het tijd om richting Sequoia te rijden. Dit was een ritje van ruim een uur, ach das niks voor hier. Ons eerste doel was het beklimmen van Moro Rock, een berg die je als een soort trap kunt beklimmen en een PRACHTIG uitzicht geeft. De rit erheen was adembenemend, veel bos, steile en kronkelende wegen en bergen. Onderaan de rots aangekomen de tas ingepakt met water en repen en huppatee, op pad. Ik had de steilheid wel onderschat. Het leek weer alsof ik de toren in Italië beklom van vorig jaar, sommige stukken heel steil en het was allemaal trap. Een tegemoetkomende ranger moedigde ons aan en zei: “Doe maar rustig aan, de berg is er straks ook nog wel.” Boven aangekomen was alles vergeten, wat een uitzicht!!!!! Je kon een groot gedeelte van het park overzien, fris windje erbij en de setting was compleet. Na een aantal foto’s gemaakt te hebben en een tijd van het uitzicht genoten te hebben, begonnen we weer aan de afdaling. Na deze klimtocht was het tijd om verder het Sequoia bos in te gaan. Die bomen zijn echt HUUGE! Sabine had na Yosemite niet zoveel zin in nog een lange hike dus Laurens en ik gingen samen op pad om de General Sherman te gaan bekijken, de grootste Sequoia boom die er bestaat in het park. We waren nog maar net onderweg of ik zag iets de ‘weg’ oversteken. Na een paar tel zag ik goed wat het was: een moederbeer. Al snel kwamen 2 welpjes snel achter haar aangerend. Wat een prachtig iets om te zien, je loopt gewoon echt door hun leefgebied heen. Een stuk verderop was het weer raak, alleen nu met een hert waar we zelfs heeel dichtbij konden komen. Uiteindelijk werd het een tocht waarbij we vooral nog veel klein wildlife hebben gezien. Wat ook indrukwekkend was, dat als we stilstonden we gewoon ook echt helemaal niets hoorden. We waren echt één met de natuur. Terug bij de auto was Sabine net wakker geworden van een middagslaapje ;-)

Onderweg naar ‘huis’ snel even de tank weer volgegooid en boodschappen gedaan. Voor de volgende dag stond Death Valley op de planning dus het was wel belangrijk om genoeg inkopen bij ons te hebben. Nadat Laurens een zeer smaakvolle maaltijd had gekookt, snel omgekleed en een groot gedeelte van de avond doorgebracht in het zwembad. Hier eerst met een stel Nederlandse kinderen gespeelt en daarna met een Amerikaans echtpaar over onze route en het leven gepraat.
Nog even gelezen en snel naar bed omdat we vroeg op pad wouden, er stond weer een lange rit op de planning.

Het afbreken van de tenten gaat steeds sneller. Na een zeer voedzame maaltijd konden we ons opmaken voor een rit door een van de warmste plekken op aarde. Onderweg via de wifi snel nog een aantal slaapplekken gefixt, zekerheid is toch wel fijn. Onderweg zagen we de thermometer langzaam steeds hoger gaan, op de top in de valley zelf op 51. Waar we eerst van plan waren om korte wandelingen te maken naar bijvoorbeeld het zoutmeer had ik na een korte foto pitstop echt geen behoefte om telkens die auto uit te gaan. Enige stop die we nog gemaakt hebben is voor benzine en een enorme burrito die ons extreem liet zweten in combinatie met de hitte. Death Valley zelf vond ik ietwat tegen vallen, ik had er meer van verwacht al was het wel bijzonder om door zo’n desolate plek te rijden. Waar we wel van schrokken is dat we halverwege opeens een enorme rookwolk zagen verschijnen. Wat bleek: er stond een busje in de fik. Voorzichtig er langs gereden maar net voordat we dat wilden doen ontplofte er weer een stuk. Wat een schrik !

We wilden eigenlijk in Death Valley slapen maar de temperaturen in ogenschouw nemende was dit niet echt een tof idee. Doorrijden naar Las Vegas dan maar. Hier zitten we inmiddels in een heerlijk hotel maar daarover meer in de volgende blog :)

LIefs,
Irmgard

Moro Rock, bears and extreme heat!

Hey there,

Deze twee dagen niet bijzonder veel beleefd. Gelukkig voor jullie dus een korte blog ;-) Veel leesplezier.

Na alle groceries in te hebben geslagen was het tijd om de weg weer op te gaan. Waar we dachten dat het ‘slechts’ 3,5 uur zou duren gaf de tomtom 5,5 uur aan. Hmm, gelukkig hadden we alles ingeslagen om zo’n rit door te komen. We moesten helemaal terug door Yosemite rijden, wat op zich geen straf was. Mooie uitzichten, veel natuur en lekkere muziek op de achtergrond. All set voor de lange rit. Na heel wat haarspelbochten was het gelukkig tijd om uit het park te rijden. Tussendoor probeerden we telkens wifi te krijgen wat niet lukte, omdat ik wilde googlen voor een campground. De temperatuur begon aardig op te lopen. Waar we in Mammoth nog een nette 25 graden hadden was het aan het eind van de rit over de 40.

Op onze route kwamen we wel prachtige western achtige stadjes tegen. Gelukkig kon ik snel op google een camping vinden waar we konden verblijven, wederom een KOA waar we in Lake Tahoe ook geslapen hebben. Ik moet wel zeggen, in 40+ graden je tent opzetten is geen pretje. Een stevige maaltijd was welverdiend en die vonden we bij de Denny’s, mensen ik kan nog steeds niet aan de porties werken hiero. Maar snel daarna het zwembad ingesprongen om af te koelen. Daarna lekker boekje gepakt en ontspannen, het moment van slapen uitstellend omdat het een zweetpartij zou worden..

Na een nacht lekker weg te zijn gezweet (^^) ’s ochtends redelijk op tijd opgestaan. Na te hebben ontbeten was het tijd om richting Sequoia te rijden. Dit was een ritje van ruim een uur, ach das niks voor hier. Ons eerste doel was het beklimmen van Moro Rock, een berg die je als een soort trap kunt beklimmen en een PRACHTIG uitzicht geeft. De rit erheen was adembenemend, veel bos, steile en kronkelende wegen en bergen. Onderaan de rots aangekomen de tas ingepakt met water en repen en huppatee, op pad. Ik had de steilheid wel onderschat. Het leek weer alsof ik de toren in Italië beklom van vorig jaar, sommige stukken heel steil en het was allemaal trap. Een tegemoetkomende ranger moedigde ons aan en zei: “Doe maar rustig aan, de berg is er straks ook nog wel.” Boven aangekomen was alles vergeten, wat een uitzicht!!!!! Je kon een groot gedeelte van het park overzien, fris windje erbij en de setting was compleet. Na een aantal foto’s gemaakt te hebben en een tijd van het uitzicht genoten te hebben, begonnen we weer aan de afdaling. Na deze klimtocht was het tijd om verder het Sequoia bos in te gaan. Die bomen zijn echt HUUGE! Sabine had na Yosemite niet zoveel zin in nog een lange hike dus Laurens en ik gingen samen op pad om de General Sherman te gaan bekijken, de grootste Sequoia boom die er bestaat in het park. We waren nog maar net onderweg of ik zag iets de ‘weg’ oversteken. Na een paar tel zag ik goed wat het was: een moederbeer. Al snel kwamen 2 welpjes snel achter haar aangerend. Wat een prachtig iets om te zien, je loopt gewoon echt door hun leefgebied heen. Een stuk verderop was het weer raak, alleen nu met een hert waar we zelfs heeel dichtbij konden komen. Uiteindelijk werd het een tocht waarbij we vooral nog veel klein wildlife hebben gezien. Wat ook indrukwekkend was, dat als we stilstonden we gewoon ook echt helemaal niets hoorden. We waren echt één met de natuur. Terug bij de auto was Sabine net wakker geworden van een middagslaapje ;-)

Onderweg naar ‘huis’ snel even de tank weer volgegooid en boodschappen gedaan. Voor de volgende dag stond Death Valley op de planning dus het was wel belangrijk om genoeg inkopen bij ons te hebben. Nadat Laurens een zeer smaakvolle maaltijd had gekookt, snel omgekleed en een groot gedeelte van de avond doorgebracht in het zwembad. Hier eerst met een stel Nederlandse kinderen gespeelt en daarna met een Amerikaans echtpaar over onze route en het leven gepraat.
Nog even gelezen en snel naar bed omdat we vroeg op pad wouden, er stond weer een lange rit op de planning.

Het afbreken van de tenten gaat steeds sneller. Na een zeer voedzame maaltijd konden we ons opmaken voor een rit door een van de warmste plekken op aarde. Onderweg via de wifi snel nog een aantal slaapplekken gefixt, zekerheid is toch wel fijn. Onderweg zagen we de thermometer langzaam steeds hoger gaan, op de top in de valley zelf op 51. Waar we eerst van plan waren om korte wandelingen te maken naar bijvoorbeeld het zoutmeer had ik na een korte foto pitstop echt geen behoefte om telkens die auto uit te gaan. Enige stop die we nog gemaakt hebben is voor benzine en een enorme burrito die ons extreem liet zweten in combinatie met de hitte. Death Valley zelf vond ik ietwat tegen vallen, ik had er meer van verwacht al was het wel bijzonder om door zo’n desolate plek te rijden. Waar we wel van schrokken is dat we halverwege opeens een enorme rookwolk zagen verschijnen. Wat bleek: er stond een busje in de fik. Voorzichtig er langs gereden maar net voordat we dat wilden doen ontplofte er weer een stuk. Wat een schrik !

We wilden eigenlijk in Death Valley slapen maar de temperaturen in ogenschouw nemende was dit niet echt een tof idee. Doorrijden naar Las Vegas dan maar. Hier zitten we inmiddels in een heerlijk hotel maar daarover meer in de volgende blog :)

LIefs,
Irmgard

Moro Rock, bears and extreme heat!

Hey there,

Deze twee dagen niet bijzonder veel beleefd. Gelukkig voor jullie dus een korte blog ;-) Veel leesplezier.

Na alle groceries in te hebben geslagen was het tijd om de weg weer op te gaan. Waar we dachten dat het ‘slechts’ 3,5 uur zou duren gaf de tomtom 5,5 uur aan. Hmm, gelukkig hadden we alles ingeslagen om zo’n rit door te komen. We moesten helemaal terug door Yosemite rijden, wat op zich geen straf was. Mooie uitzichten, veel natuur en lekkere muziek op de achtergrond. All set voor de lange rit. Na heel wat haarspelbochten was het gelukkig tijd om uit het park te rijden. Tussendoor probeerden we telkens wifi te krijgen wat niet lukte, omdat ik wilde googlen voor een campground. De temperatuur begon aardig op te lopen. Waar we in Mammoth nog een nette 25 graden hadden was het aan het eind van de rit over de 40.

Op onze route kwamen we wel prachtige western achtige stadjes tegen. Gelukkig kon ik snel op google een camping vinden waar we konden verblijven, wederom een KOA waar we in Lake Tahoe ook geslapen hebben. Ik moet wel zeggen, in 40+ graden je tent opzetten is geen pretje. Een stevige maaltijd was welverdiend en die vonden we bij de Denny’s, mensen ik kan nog steeds niet aan de porties werken hiero. Maar snel daarna het zwembad ingesprongen om af te koelen. Daarna lekker boekje gepakt en ontspannen, het moment van slapen uitstellend omdat het een zweetpartij zou worden..

Na een nacht lekker weg te zijn gezweet (^^) ’s ochtends redelijk op tijd opgestaan. Na te hebben ontbeten was het tijd om richting Sequoia te rijden. Dit was een ritje van ruim een uur, ach das niks voor hier. Ons eerste doel was het beklimmen van Moro Rock, een berg die je als een soort trap kunt beklimmen en een PRACHTIG uitzicht geeft. De rit erheen was adembenemend, veel bos, steile en kronkelende wegen en bergen. Onderaan de rots aangekomen de tas ingepakt met water en repen en huppatee, op pad. Ik had de steilheid wel onderschat. Het leek weer alsof ik de toren in Italië beklom van vorig jaar, sommige stukken heel steil en het was allemaal trap. Een tegemoetkomende ranger moedigde ons aan en zei: “Doe maar rustig aan, de berg is er straks ook nog wel.” Boven aangekomen was alles vergeten, wat een uitzicht!!!!! Je kon een groot gedeelte van het park overzien, fris windje erbij en de setting was compleet. Na een aantal foto’s gemaakt te hebben en een tijd van het uitzicht genoten te hebben, begonnen we weer aan de afdaling. Na deze klimtocht was het tijd om verder het Sequoia bos in te gaan. Die bomen zijn echt HUUGE! Sabine had na Yosemite niet zoveel zin in nog een lange hike dus Laurens en ik gingen samen op pad om de General Sherman te gaan bekijken, de grootste Sequoia boom die er bestaat in het park. We waren nog maar net onderweg of ik zag iets de ‘weg’ oversteken. Na een paar tel zag ik goed wat het was: een moederbeer. Al snel kwamen 2 welpjes snel achter haar aangerend. Wat een prachtig iets om te zien, je loopt gewoon echt door hun leefgebied heen. Een stuk verderop was het weer raak, alleen nu met een hert waar we zelfs heeel dichtbij konden komen. Uiteindelijk werd het een tocht waarbij we vooral nog veel klein wildlife hebben gezien. Wat ook indrukwekkend was, dat als we stilstonden we gewoon ook echt helemaal niets hoorden. We waren echt één met de natuur. Terug bij de auto was Sabine net wakker geworden van een middagslaapje ;-)

Onderweg naar ‘huis’ snel even de tank weer volgegooid en boodschappen gedaan. Voor de volgende dag stond Death Valley op de planning dus het was wel belangrijk om genoeg inkopen bij ons te hebben. Nadat Laurens een zeer smaakvolle maaltijd had gekookt, snel omgekleed en een groot gedeelte van de avond doorgebracht in het zwembad. Hier eerst met een stel Nederlandse kinderen gespeelt en daarna met een Amerikaans echtpaar over onze route en het leven gepraat.
Nog even gelezen en snel naar bed omdat we vroeg op pad wouden, er stond weer een lange rit op de planning.

Het afbreken van de tenten gaat steeds sneller. Na een zeer voedzame maaltijd konden we ons opmaken voor een rit door een van de warmste plekken op aarde. Onderweg via de wifi snel nog een aantal slaapplekken gefixt, zekerheid is toch wel fijn. Onderweg zagen we de thermometer langzaam steeds hoger gaan, op de top in de valley zelf op 51. Waar we eerst van plan waren om korte wandelingen te maken naar bijvoorbeeld het zoutmeer had ik na een korte foto pitstop echt geen behoefte om telkens die auto uit te gaan. Enige stop die we nog gemaakt hebben is voor benzine en een enorme burrito die ons extreem liet zweten in combinatie met de hitte. Death Valley zelf vond ik ietwat tegen vallen, ik had er meer van verwacht al was het wel bijzonder om door zo’n desolate plek te rijden. Waar we wel van schrokken is dat we halverwege opeens een enorme rookwolk zagen verschijnen. Wat bleek: er stond een busje in de fik. Voorzichtig er langs gereden maar net voordat we dat wilden doen ontplofte er weer een stuk. Wat een schrik !

We wilden eigenlijk in Death Valley slapen maar de temperaturen in ogenschouw nemende was dit niet echt een tof idee. Doorrijden naar Las Vegas dan maar. Hier zitten we inmiddels in een heerlijk hotel maar daarover meer in de volgende blog :)

LIefs,
Irmgard

Hiking, Ghosttown and loooots of nature

Hey there,

Het waren weer twee dagen vol avonturen en met indrukwekkende natuur. Van back to basic kamperen tot een ware ghosttown. Ik zal een poging doen om te verwoorden wat ik gezien heb maar foto’s en woorden zeggen eigenlijk te weinig, sommige dingen vallen gewoon niet te beschrijven. Veel leesplezier J Het is echt super om al die reacties te lezen en te weten dat mensen mij (ons) volgen. Dank daarvoor !

Na vanuit Lake Tahoe weg te zijn gereden stond er 3 uur rijden op de tomtom. Dat is goed te doen dacht ik nog, al was het wel weer een beste zet. Die 3 uur is uiteindelijk veeeeel meer geworden. Allereerst wil ik gewoon zeggen dat je als je een natuur liefhebber bent, gewoon echt een keer naar Amerika moet gaan.! Zoveel verschillende types natuur, dat moet je gewoon een keer gezien hebben. ;-) In plaats van de standaard route via Sacramento te rijden, besloten wij de toeristische te rijden die ons langs de ‘scenic’ drives leidde. Dit houd in dat je er misschien langer over doet, maar dat je wel de prachtige uitzichten hebt. En die hadden we zeker. Men o men, wat een pracht is de natuur. Zelfs de dorste en doodste bomen hebben nog een pracht over zich. En de rotsformaties zijn ook iets waar je gewoon niet genoeg over kan zeggen om het recht aan te doen. Ik weet niet of enkele van jullie de films van WInnetou kennen, maar ik voelde bij sommige rotsformaties en velden net alsof ik in een scene van deze filmserie was gestapt waarbij Winnetou en Old Shatterhand er zo aan zouden kunnen komen rijden om de Forrester bende weer op te doeken. Of de scéne waar Ribanna zich met haar volk verschuilt in de grot hoog in de bergen om aan de bende te ontsnappen. Dit zijn een paar vergelijkingen die je wellicht kunnen helpen om een beeld te vormen. Op een bepaald punt konden we kiezen of we de grote weg weer op zouden rijden of dat we gewoon door zouden gaan via deze route en je kunt natuurlijk al raden wat we hebben gedaan: de prachtige natuurroute natuurlijk. Soms kom je is een keer door een dorpje dat ook zo uit een western film kan komen, alleen dan iets moderner natuurlijk. Of je ziet in de middle of nowhere gewoon 1 schuur staan en meer niets met af en toe een kudde koeien.

Toen we eenmaal een aardig eind op weg waren kwamen we opeens langs een bordje Bodie. Ik had het in eerste instantie niet door maar Laurens wees me erop. Bodie.. BODIE?? Dat is de ghosttown waarover ik veel gelezen heb toen ik de reis aan het voorbereiden was. Ik flipte dus lichtelijk en was ietwat gepikeerd dat Sabine gewoon doorgereden was. Na door te zeuren en ze te overtuigen dat het echt het spookstadje was, besloot Sabine om te draaien en het stuk terug te rijden. Als je dacht dat we er toen al waren, heb je het mis. Het was nog een kleine 13 mijl die aan het begin nog over verharde weg ging maar al snel overging op onverharde grindpaden. De stofwolken gierden achter de auto aan wat best wel een gaaf gezicht was. Net op het moment dat je denkt dat je kats verkeerd zit (ook al heb je een aantal auto’s zien rijden) zie je daar in de verte opeens een klein stadje liggen met huizen verspreid over de hele bergwand. Bodie was eind jaren 1800 een florerende stad waar goud werd gemijnd. Het stuk wat wij nog hebben gezien was slechts 5% van de oorspronkelijke stad, we kunnen ons dus alleen maar indenken hoe groot het vroeger moet zijn geweest met ong 8000 inwoners. Vanaf het moment dat ik de auto uitstapte, was het alsof ik terug ging in de geschiedenis. Het park wordt onderhouden door de staat maar het enige wat die echt doen is het bijhouden dat de gebouwen niet helemaal uit elkaar vallen, voor de rest zijn ze eigenlijk puur conservators. Met een map bij de hand gingen we op pad. Het ene huis was nog interessanter dan de ander en het lijkt net alsof de mensen zo weg zijn gevlucht. Bedden waarvan je de vering helemaal verroest ziet. Hoe vet is het dat je zomaar een huisje binnen kan stappen waar mensen meer dan 100 jaar geleden in hebben gewoond en waarvan je het gevoel hebt dat je elk moment zo door de vloer kan zakken? Ik kan niet veel beters bedenken dan dat. Afgescheurd behang, krakende vloeren, foto’s/schilderijen aan de muur en de oude kachel nog in de hoek. Als ik mijn ogen dicht deed was het net alsof ik het gezin hier aan tafel kon zien zitten en de mensen zien lopen door ChinaTown. In het museum kon je echt nog veel kleding, de lijkwagen (lees: lijkrijtuig) en zelfs een krant waarin ze al praten over een opkomende Eerste Wereldoorlog. De kerk was precies zoals je het in Dr Quinn en Little House on the Prairie ziet, een klein gebouw met een paar banken en een verhoging voorin voor de dominee. Het schoolgebouwtje was helemaal prachtig. Dat was nog meer alsof je miss Beadle voorin het lokaal zag staan met Laura en Nelly in de banken. Het was zo’n klein gebouw maar in dat kleine gebouw zaten in de hoogtijdagen wel 600 leerlingen. De letters stonden nog op het bord, de kaarten hingen nog aan de muur (zelfs een kaart van Europa) en de schoolbankjes hadden de boekjes er nog op liggen. Het hotel/casino had zelfs de chips nog op de tafel liggen en ik kon me gewoon inbeelden dat de mannen na een dag werken hier aan de bar gingen zitten met een glas whisky.

Na hier ongeveer 1,5 uur gelopen te hebben was ik (en Laurens en Sabine eigenlijk ook wel) de hitte echt zat en besloten we maar weer richting de auto te lopen, maar mensen wat een ervaring. Je stapt gewoon het leven binnen van vroeger. Op naar Yosemite J

Omdat het al ietwat later op de middag was en we bijna geen eten meer hadden (I know we hadden zaterdag boodschappen moeten doen ^^) besloten we om effe snel een restaurantje in te duiken en hier een ouderwetse burger te eten (ik althans..;) ). Dit was onze lunch/avondeten. Vanuit hier (Lee Vining) was het nog maar half uurtje naar het park zelf en onderweg zagen we op de vlakke velden al 3 wilde herten. Je kunt je afvragen wat er bijzonder is aan een hert, maar de context maakt dat het spotten van een hert best tof is. De route naar Yosemite was er ook weer een van de prachtige vergezichten. Diepe dalen, hoge bergen en veel bos. Ons doel was om een camping te vinden maar in het park was dit helaas niet mogelijk, alles was vol. Omdat het al later begon te worden en we geen zin hadden om uren te rijden, besloten we om net van de weg af een hele back-to-basic camping op te zoeken. Enige wat we hadden: een bearbox (een metalen bak waar je alles in moet doen om het van de beren te beschermen), onze tentjes, een picknicktafel, een kampvuurplek en verderop een wc gebouw met alleen een gat eigenlijk waar je je behoefte kon doen. Dan maar toiletteren in moeder natuur zelf. Klinkt allemaal heel tof, maar de aanwezigheid van de vele muggen maakten de ervaring een stuk minder grappig. Onze lichamen zijn momenteel een slagveld wat betreft muggenbulten. L Laurens en ik waren snel de auto ingestapt om paar inkopen nog te doen en te kijken of er ergens een motel beschikbaar zou zijn voor de volgende avond, omdat dit gewoon niet meer leuk was, vooral dus vanwege die muggen. Helaas was het meeste vol maar bij 1 motel kwamen we een super aardig Amerikaans stel tegen die bereid waren om hun adressen waar ze weleens verbleven hadden in de regio via AirBnB te contacteren om te kijken of we daar konden verblijven. Helaas zonder succes maar ze raadden ons aan om nadat we gehiket hadden maar richting Mammoth te rijden omdat daar wel genoeg plek zou zijn. Na hun vriendelijk bedankt te hebben was het tijd om weer op Sabine aan te gaan, omdat het ook al ietwat donker begon te worden. Op de ‘camping’ was het aan Laurens om het kampvuur aan te steken. De rest van de avond was er eentje gevuld met ontspanning. Beetje lezen, liederen zingen, overdenken wat we allemaal al meegemaakt hebben en genieten van de prachtige sterrenhemel die met de minuten steeds mooier werd.

De volgende dag was ik (voor mijn gevoel) al vroeg wakker (je verliest echt je tijdsbesef hiero) en omdat ik geritsel meende te horen, ging ik eruit om te kijken of er dan echt een beer achter de tent liep. Dit bleek niet zo te zijn, helaas maar ook wel weer gelukkig ! Boekje gepakt en maar even gaan lezen. Nadat ook de andere twee eruit waren, was het tijd voor een voedzaam ontbijt wat we wel nodig hadden omdat we van plan waren om een dag te gaan hiken in het park. Ei it was ;) Na onze magen goed gevuld te hebben, tentjes af te hebben gebroken en alles weer in te hebben gepakt in de auto (die op de een of andere manier steeds leger lijkt, maar ik denk dat we gewoon beter worden in inpakken ^^) was het tijd om het park weer in te rijden. Na overlegd te hebben welke route we zouden nemen alles in de tas gepakt (water, brood, noten en meergranen repen) begon het avontuur. In totaal zou blijken dat we wel ruim 10 km zouden gaan lopen, iets wat niet veel lijkt maar wel veel en zwaar is als je berg op en af gaat. ;) Ik zal proberen te beschrijven wat ik gezien heb. Ik moet erbij vertellen dat ik niet echt de meest getrainde persoon ben en mijn conditie ook niet de allerbeste is dus het maakte eigenlijk niet uit hoever we zouden gaan lopen, ik wist van tevoren al dat ik aan het eind kapot zou zijn. Je loopt echt in de woest natuur en je wandelpad is niets meer dan of een klein zandpaadje of een met rotsen bedekt pad. Klimmen en klouteren voor gevorderden dus ;) Na ongeveer een kwartiertje wandelen door de bossen kregen we de eerste mooie uitzichten. Hoge rotswanden en een klein dal gevuld met keien met op de achtergrond nog meer bergen met bomen. Na nog geen uurtje/1,5 kwamen we bij het eerste meertje aan, wat het meer was waar we heen wilden lopen. Mission accomplished. Omdat het wel heer kort was en het eigenlijk nog te vroeg was om door te lopen besloten we om door te lopen en op een gegeven moment kwamen we uit bij een ‘kruispunt’ met bordjes waar andere routes op aan stonden gegeven. M’n camera draaide ondertussen al lichtelijk overuren, al moet je uitkijken dat het niet de ene na de andere rots foto word. Mijn ogen werden ook erg aangetrokken door alle kleine veldbloemetjes aan de kanten van het pad.

Het meest bizarre van het park, en wat we tijdens onze route veel zagen, was dat je stukken van dorre rotsvlaktes hebt die zomaar opeens overgaan in een oase van groen en bebossing. De tweede route zou maar iets van 3,6 mijl zijn alleen wat we niet hadden verwacht was dat het zoveel klimmen zou zijn. Via smalle rotsachtige paadjes gingen we steeds verder omhoog en wanneer je dacht dat je bovenaan was, kwam je er na om het hoekje gelopen te zijn erachter dat de weg nog veel langer en steiler was en dat je bij lange na nog niet op het hoogste punt van de berg was. Ook al was ik erg aan het afzien en kapot aan het gaan, moest ik toegeven dat de uitzichten het wel echt meer dan waard waren. Diepe dalen vol met bos maar ook met grote ‘grasvelden’ gevuld met rots of bomen. Wat ook een aparte ervaring was, was dat je soms een uur kon lopen en niemand tegen komen en dan opeens uit de middle of nowhere (voor je gevoel dan) kwam een groepje mensen op je af lopen die vanaf de andere kant kwamen. Na de standaard begroeting hello, how are you liep je dan weer door. Op een gegeven moment kwam je meerdere keren dezelfde mensen tegen die je weer inhaalde of die ons weer inhaalden als wij even schuilden op een plekje in de schaduw voor een powerstop. Af en toe zagen we ook nog wel eens poep liggen waardoor het kon zijn dat er beesten dichtbij waren, maar na een tijdje goed rond te hebben gekeken bleek er niets te zien te zijn. Zo dubbel, je bent in een nationaal park en je weet dat er herten/bergleeuwen en beren (en wat al niet meer) lopen en je hoop ze zeker te zien maar ondertussen lijkt het je ook wel eng om ze van heeel dichtbij te bekijken. Tijdens onze wandeltocht gebeurde dit dan ook niet. Wat was ik blij toen ik het bordje zag dat het nog maar 0,2 mijl was naar het bergmeer. Ik slaakte dan ook even een vreugdekreetje en een Amerikaan keek me verbaast aan omdat dit kreetje in het NL was, niet begrijpende wat ik zei. Bij het desbetreffende meer (waar je met de route heenloopt) aangekomen te zijn, even opgefrist en opgemaakt voor de laatste ronde. Wat was ik blij toen we van mensen hoorden dat de parkeerplaats dichtbij was.

Eenmaal hier aangekomen bleek het echter niet de parkeerplaats te zijn waar wij de auto hadden staan en op de kaart kijkende bleek het ook nog wel een stuk lopen te zijn. Hmmm, oops.! We besloten dat we maar richting de hoofdweg zouden gaan lopen en al liftend naar de parkeerplaats hopen te geraken. Toen gebeurde echter iets wat we niet meer hadden verwacht. We zagen een stel heel stil in de auto zitten, strak kijkend naar het bos rechts van ons. Wat bleek: daar liep een heuse beer! Jaja, we hebben toch nog een beer gespot J Na even van dit uitzicht genoten te hebben in stilte, zag ik en auto aankomen waar maar 1 iemand in zat, ideaal dus om met ons 3tjes nog bij in te kunnen zitten. Voorzichtig op de auto afgestapt en gevraagd of we met haar mee konden rijden. Dit was geen probleem dus Laurens en Sabine gewenkt dat ze konden komen. Nadat ik haar had gewezen op de beer in het bos gingen we op weg. Het bleek een meisje van (wat wij gokken) achterin de 20 te zijn die alleen aan het rondreizen was vanuit NZ. Ze bleek wel een leuke kletskous wat het leuk maakte om bij haar in de auto te zitten. Genietend van de uitzichten bleek dat we eigenlijk best ver uit de buurt van onze parkeerplaats waren, en ze kon daar maar niet over uit. Na haar bedankt te hebben was het tijd om in de auto te stappen, bij te tanken met water en op pad te gaan richting Mammoth. Ik was zoooo kapot dat ik maar weinig hiervan heb meegekregen. Hier aangekomen was het uiteindelijk nog weer een strijd om een plek te vinden maar na een lodge gevonden te hebben die eigenlijk nog steeds wel prijzig was, heerlijk even opgefrist. Snel wat eten, wat had ik daar zin in. Op het menu: kip met rijst voor Sabine en Laurens en een pizza voor mij. Daarna konden we aan niets anders meer denken dan relaxen. Full House marathon it was J Na een nacht waarin ik alweer niet helemaal fijn heb geslapen was het tijd om rustig aan weer op te starten. Sabine en Laurens op boodschappentocht gestuurd terwijl ik rustig de blog zit te typen.

Vandaag op de planning: de rit naar Sequoia National Park. Het park wat bij de meeste wellicht bekend is als het park met de immens grote bomen. Plan is om daar 2 nachten te verblijven maar zoals met zoveel dingen deze reis zeg ik maar: we gaan zien waar we uitkomen.!

liefs,

irmgard

Supping, Waterfalls and government building

Bij voorbaal excuses voor deze lange blog maar we beleven zoveel dat gewoon opgeschreven moet worden.. Veel succes met het allemaal lezen J

De laatste blog eindigde bij de avonturen van de dag in Monterey. De volgende ochtend werden we wakker gemaakt met het trompetgeschal van de militaire basis die zich schijnbaar vlak bij onze camping bevond. Denk aan de oude western films, dat deuntje ;-) Na ontbeten te hebben en de tentjes te hebben afgebroken (waarom gaat afbreken toch altijd sneller dan opzetten ?! ;-) ) was het tijd om onderweg te gaan richting Lake Tahoe. We zouden een pitstop maken in Sacramento, niet alleen omdat dit de lange rit op zou breken (we hadden ruim 5 uur rijden in het vooruitzicht) maar ook omdat Sacramento de basis is van het provinciegebouw. Laurens wilde dit graag in het echt zien en dus hadden we genoeg redenen om eerst in Sacramento eruit te gaan.

I gotta say, zo’n lange rit breekt je wel op. Natuurlijk heb je wel muziek op de achtergrond en is de omgeving heel mooi en indrukwekkend, maar van zitten raak je wel vermoeid ;-) Omdat het in de ochtend in Monterey aardig fris was (zo rond de 13 graden) hadden we warme kleren aan maar hoe dichter we richting Sacramento kwamen, hoe warmer het werd, zelfs boven de 30 graden. Zit je dan in een auto die gelukkig wel airco heeft …

Na een rit van ongeveer 3 uur waarin ik alweer een bucket list item af kon werken (jaja, het gaat mooi hier) – een echte originele coca cola vrachtwagen zien- kwam de skyline van Sacramento in zicht. Wat ik zo mooi vind aan California in het algemeen is de aanwezigheid die je voelt van de Spaanse bezetting die hier vroeger is geweest. Overal zie je Spaans achtige gebouwen terug komen. De Tom Tom stond op Downtown Sacramento en het gebouw was eigenlijk niet te missen. Maarja, waar parkeer je je auto in zo’n stad? Gelukkig was er aan de zijkant van het imposante gebouw wat enorm veel lijkt op het Capitool in Washington. Dan komt er weer een avontuur: het uitvinden hoe de parkeermeter werkt. Laurens besloot er maar een zooi muntjes in te gooien en langzaam maar zeker kwam er steeds meer tijd bij op te staan. Nou, we waren voor ruim een uur verzekerd van een parkeerplek. Op naar het gebouw. Na een rondje erom heen te hebben gelopen en foto’s te hebben gemaakt, vonden we het wel tijd geworden om wat te gaan eten. Zoals gewoonlijk in Amerika eindigden we bij de Burgers Inn, waar ze – jawel – allerlei soorten hamburgers verkochten. Laurens ging voor de vega groentenburger, ik een ouderwetse cheeseburger en Sabine voor de kipnuggets. Super leuk om te zien dat het geserveerd werd in een mandje met de patat en burger erin. Waar ik nog steeds aan moet wennen is de grootte van de maaltijden hier maar vooral ook van de drinkbekers, die zijn echt ENORM! Ook grappig feitje: de Amerikanen gooien meer ijs dan drinken in de bekers, iets waar wij Nederlanders absoluut niet aan gewend zijn. Gelukkig kunnen je je eigen beker vullen en dus komt er weinig ijs in ;-)

Maar terug naar mijn verhaal. Nadat we klaar waren met eten en nog even bij het gebouw hadden gekeken, zagen we dat er mensen in liepen. Hmm, voor publiek toegankelijk dus. Laurens kennende met zijn interesse in dit soort dingen, besloten dat we er naar binnen gingen. Enige probleem was dat onze parkeermeter bijna leeg was dus was het voor Laurens snel even een sprintje naar de auto om de meter bij te vullen, ondertussen stonden Sabine en ik gezellig te keuvelen met een ranger die ons een aantal dingen vertelde over het gebouw en die vroeg waar wij vandaan kwamen. Nog een leuk feitje: ik heb mijn Canada vest bij me en een shirtje met de tekst Florida erop. Bij verschillende gelegenheden hebben Amerikanen mij al gevraagd of ik uit die plaatsen kwam, puur en alleen omdat ik daar een shirt/vest van aanheb.
Haha, ben ik alweer van mijn verhaal af J (Oops). Na door de security gegaan te zijn en het bleek dat we geen entree hoefden te betalen, konden we het imposante gebouw eindelijk van binnen zien. Het is zeg maar de provinciale staten van California, das het makkelijkste om het te omschrijven. Een gedeelte van het gebouw was ingericht als museum en in de oude staat gelaten zoals de kamer van de Home Secretary met nog een typmachine etc. op de tafel. De architectuur van het gebouw is dus niet alleen mooi, er zit ook een hele lange geschiedenis aan vast. We wilden eigenlijk een guided tour doen maar aangezien die pas 20 minuten later begon en 45 min duurde, waar wij onze parkeermeter niet zo lang door konden laten lopen zonder een boete te riskeren, besloten we maar om op ons eigen houtje door het gebouw te gaan. Hier konden we onder andere de vergader ruimte van het senaat (een vergelijkbare set-up als de algemene zaal van de Tweede Kamer) van dichtbij zien. Helaas waren ze, net als in NL, met zomer reces dus in actie hebben we ze niet kunnen zien. Iets wat ook nog wel grappig was kwam nog iets eerder. Zoals sommigen van jullie wellicht weten is Arnold Schwarznegger gouverneur geweest van California, dus tussen alle statieportretten van best wel ‘degelijke mensen’ was het grappig om opeens het hoofd van de “I’ll be back” ster te zien. Hij schijnt het overigens wel goed te hebben gedaan.

Na alles te hebben bekeken was het tijd om snel weer richting de auto te gaan en we hadden zowaar nog maar 2 minuten op de teller staan. Gelukkig maar, want een van de vrijwilligers van The Capitol vertelde ons al dat een parkeerboete hier al gauw 50 dollar kost en daar hadden wij natuurlijk geen zin in J

In de auto en op naar Lake Tahoe. De weg ernaartoe was er een van steile beklimmingen. Bebossing, rotsen en valleien. En wanneer we het niet hadden verwacht doemde daar het meer opeens op in de verte, wat een helder blauw water zeg.! Aan Lake Tahoe hadden we niets gereserveerd dus het was gokken of we een camping konden vinden. Even gegoogled en richting een camping gereden, maar helaas was deze volledig volgeboekt. Na een aantal telefoontjes te hebben gepleegd, kwam ik telkens weer op het antwoordapparaat terecht dat zei dat het in het hoogseizoen heel druk was en dat ze, als je je gegevens achterliet, contact met je op zouden nemen. Nou, daar hadden we dus niet veel aan. Tijdens het zoeken kwamen we al wel over een prachtige route langs Lake Tahoe te rijden. Op naar een andere camping die gelukkig nog wel een plek had met elektriciteit, want ja.. al onze telefoons/camera’s begonnen wel een beetje leeg te raken. Aangemeld, tentjes opgezet, wat gegeten, snel film afgekeken en toen waren we zo munt dat we maar rond 10 uur het bed op hebben gezocht.

De volgende ochtend hadden we lekker geen wekker wat ook wel eens fijn was. Omdat we geen brood o.i.d. meer hadden maar een plan de campagne gemaakt. De vrouw van de receptie had ons verteld welke dingen we echt niet mochten missen: Emerald Bay en de Glen Pine Falls waren volgens haar absoluut de moeite waard. Ons plan: eerst ontbijt halen, daarna ergens SUPS huren (stand up paddleboards) in de ochtend en ’s middags richting de watervallen en die Emerald Bay. Na een übergezond ontbijt bij de 7/11 van een cinnamun roll en een donut richting de SUP gereden om uiteindelijk bijna 2 uur te suppen. De enige uitleg die we kregen: dit is je board, dit moet aan je enkel, dit is de voor/achterkant en dit is je paddel, verder SUCCES! J Nou, wat hebben we een lol gehad. Balans vinden is lastiger dan gedacht J Iedereen is er wel een aantal keer afgevallen maar mensen mina, wat is Lake Tahoe prachtig en vooral ook vanaf het water. En ja, we hebben geleerd van onze fout, de zonnebrand crème heeft voor de tijd rijkelijk gevloeid.

Bij het strand zat een leuk tentje waar we een net zo übergezonde lunch hadden; voor mij bestaande uit een hot dog en een pizza punt ;) Toen was het eerst een optie dat we naar de gondels gingen om naar de bergtoppen te gaan maar na de prijs te hebben gehoord ($46,- p.p.!!) zagen we daar maar gauw van af. Navigatie ingesteld op de watervallen en daar gingen we. Alleen de route was al prachtig, over kronkelige weggetjes waar je voor tegenliggers uit moet wijken, door een dik bebost gebied. Na lang zoeken eindelijk een parkeerplaats gevonden te hebben was het niet zo moeilijk om de waterval te vinden, het geluid was al te horen. En wat voor waterval dat het was! Prachtig, niet een bak water dat met een noodgang naar beneden valt, maar eentje die in lagen is opgebouwd en in verschillende stromen naar beneden gaat. Het leuke was dat je de waterval ook op kon klimmen wat Sabine en ik slechts een klein gedeelte, maar Laurens helemaal heeft gedaan. Na hier een tijd rond te hebben gelopen onze schoenen weer aangedaan en nog een stuk verder de berg beklommen wat voor nog meer adembenemende uitzichten garant stond. De vrouw van de receptie had zeker niet overdreven, iets waar ik nogal bang voor was aangezien Amerikanen nog enthousiast kunnen zijn over een sandwich J Hierna weer teruggegaan naar de auto en nog naar de baai gereden wat we alleen van bovenaf de weg konden zien. Je moet bedenken dat je hier gewoon in een bergachtig landschap zit en de wegen geen railing aan de zijkant van de weg hebben. Na hier een aantal foto’s gemaakt te hebben richting de TACO Bell en daarna de McD (sorry, het was maar 1 wrap :P ) gegaan en een beetje groceries gedaan. Terug op de camping was het tijd om maar eens wat kleren te gaan wassen aangezien we al een week bijna onderweg zijn. Nadat alles weer schoon was, de lijn iets langer gemaakt en in het pikkedonker onze was opgehangen die nog niet droog was. Toch wel lekker om in plaats van muffe kleren, fris ruikende kleren in de koffer te hebben. Met geïmproviseerd licht aan de boom lukte het nog aardig. Tegen de tijd dat alles opgehangen was, was het ook al weer laat genoeg om naar bed te gaan. Maar dat gebeurde niet voordat we van de prachtige sterrenhemel genoten hadden, want allemensen wat een heldere sterren heb je hier. Er leken er met de minuut meer bij te komen. Ik kan niet wachten om nog mooiere luchten te zien in de volgende nationale parken. Het waren me de avonturen weer wel. Vanochtend was het weer redelijk op tijd dag. Ik werd wakker van Laurens die zijn tent al aan het afbreken was. Gisteren hadden we met de groceries eireren gehaald dus kok Laurens kon zich ‘uitleven’ op het bakken van eieren, vanochtend dus heerlijk ontbeten met een broodje ei. Veel voedzamer kan het haast niet. Eigenlijk was het plan om vanochtend naar de camping kerk te gaan maar helaas konden we dat niet meer redden. Wellicht in de auto maar een preek luisteren ofzo. Wat wel grappig is, is dat we steeds beter worden in het handig inpakken van de auto, we lijken zowaar telkens meer ruimte te krijgen. Rit die nu voor ons ligt: Lake Tahoe – Yosemite National Park, duur van de rit: ruim 3 uur. Ik wens mezelf alvast veel succes. Met spijt nemen we afscheid van Lake Tahoe want wat een leuke tijd hebben we hier gehad in een majestueuze omgeving. Maarja, het kan eigenlijk alleen nog maar beter worden :)

Genoeg gedaan en meegemaakt. Benieuwd naar wat de volgende plek ons te bieden heeft.

Liefs,

Irmgard

Whales, shopping and 1st time camping

Hey there,

San Francisco is alweer ten einde gekomen. Na de hele dag te hebben gewandeld was het ’s avonds heerlijk tijd om te ontspannen met The Fast and The Furious 2. Hello chillmodus. J We waren alle drie alleen best uitgeteld en Sabine was de eerste die de moed op gaf en in slap viel. Kort daarna volgden wij ook. Wekker ingesteld op 6 uur..

Wat een nacht. Toen ik vannacht wakker werd en op Sabine dr mobiel naar de tijd keek was het nog maar kwart voor 3. Dat betekende dus nog veel uren voordat we op moesten staan. Maar weer proberen te gaan slapen, helaas wilde die slaap niet echt meer komen. Ik was dan ook blij dat het 6 uur was en we eruit moesten. Missie voor de vroege ochtend: alles ingepakt hebben en rond 7 uur in de auto zitten zodat we nog een beetje speling hadden voor onze eerste rit richting Monterey. Waar Sabine en Laurens bezig gingen met de koffers, begon ik maar vast met het ontbijt en de lunchpakketjes. Net voor vertrek nog een laatste check om te kijken of we niks vergeten waren en ja hoor, onze douchspullen stonden nog netjes in de douchecabine. Oops, maar goed dat we nog een keer alles langs gingen.

Toen was het toch echt tijd om de roadtrip echt aan te vangen. Natuurlijk kun je onze hele vakantie een roadtrip noemen maar de eerste paar dagen was toch nog veel luxe en op 1 plek zijn. Tom tom ingesteld op Monterey en we waren klaar voor vertrek. Onderweg was het een en al genieten. Waar het eerst nog veel file was en zware bewolking werd naarmate de reis vorderde het verkeer een stuk minder druk en de lucht een stuk helderder. Langs de kant van de weg zagen we ook steeds meer ranches voorbij komen en ook en schoolbus passeerde ons; al met al een heerlijk begin van de reis.

Door de file was het nog wel spannend of we op tijd bij onze activiteit zouden arriveren, in NL hadden we namelijk al de Whale Watching Tour geboekt, een trip waarbij we 4 uur met een boot de baai van Monterey in zouden gaan om walvissen te spotten. Het was de ‘organisator’ ook al opgevallen dat we aan de late kant waren. Terwijl we al te voet onderweg waren naar de ontmoetingsplek kreeg ik een telefoontje waar we waren. Snel uitgelegd dat we er bijna waren en toen was het goed. Wat een idyllische plek was het waar we in terecht kwamen. Echt een vissersdorp 2.0. Een prachtige baai met bootjes en op een pier allemaal kleine restaurantjes waar visgerechten (uiteraard ^^) geserveerd werden. Snel ingecheckt bij de tour en op naar de boot. Het gevoel van Flipper en Free Willy begon gelijk al. Naar het voordek gegaan en aan de reling gaan staan. Na een snelle uitleg van hoe het aan boord allemaal werkte (zeeziekte, reddingsvesten en regels) was het tijd om te gaan varen. Eigenlijk moet je het gewoon zelf een keer gaan doen want het volgende is gewoon bijna niet met woorden te beschrijven.

Allereerst zagen we in de haven zelf al op een aantal rotsen een grote groep zeehonden en zeeleeuwen liggen. De een maakte een nog harder geluid dan de ander of ze zwommen enthousiast in het water. We waren de baai nog maar net uit en toen kon ik al een bucketlist item afstrepen: er kwam en grote groep van wel bijna 200 dolfijnen met de boot meezwemmen. Wat er dan door je heengaat is met geen pen te beschrijven. Je weet niet waar je kijken moet; naast, voor en achter de boot, overal doken de dolfijnen op. Dit was duizendmaal mooier om te zien dan met dolfijnen zelf zwemmen. Een goed begin is het halve werk zeggen ze wel eens maar dat gold hier ook dubbel en dwars. Het was ongeveer een uur varen naar een plek waar de meeste walvissen zitten. Daar eenmaal aangekomen was he net alsof we de jackpot geraakt hadden. Verschillende bultruggen, blauwe walvis en een vinwalvis (die uiterst zeldzaam bleek te zijn) passeerden herhaaldelijk de revue. Het was schijnbaar een extreem goede dag want onze marine bioloog aan boord werd met de minuut enthousiaster. Al helemaal toen ze praktisch langs de boot kwamen zwemmen en keihard met hun staarten sloegen. Nogmaals, je moet dit echt een keer zelf meemaken. Het klinkt misschien saai om walvissen te gaan spotten maar het geeft zo’n ongelofelijke kick om zo’n luchtwolk te zien en daarmee er een te spotten en dat ze dan ook nog keihard met hun staart gaan slaan is echt de top! J In totaal hebben we wel meer dan 20 walvissen gespot en meer dan 200 dolfijnen. Zeker de moeite waard dus.

Na dit wonderschone avontuur (kan de vakantie nog beter worden) was het tijd om inkopen te gaan doen. We wilden namelijk in Monterey voor het eerst gaan kamperen dus de route naar DE allerhande- supermarkt in Amerika (de Wallmart natuurlijk) was snel gevonden. Helaas hadden ze hier niet alles wat we nodig hadden en was het nodig om weer in de auto te stappen en richting de TARGET te gaan. Hier aangekomen bleken ze wel de tentjes en zaklampen te hebben maar nog steeds niet de koelbox die we zochten. Van TARGET naar een andere winkel gestuurd en van daaruit naar NOG een andere winkel waar ze de koelbox ook niet bleken te hebben. Nouja, dan morgen (vrijdag) maar. Wij hadden zin in eten dus het was tijd om de campground op te gaan zoeken. Via vele steile wegen (het lijkt wel of heel Amerika heuvelachtig is) aangekomen op een prachtige natuurcamping midden in het bos. Missie voor de middag/avond: tentjes opzetten. Makkelijker gezegd dan gedaan ^^ Daar had ik dus altijd papa voor in Italië ;-) MAarja die was er niet dus hebben we het redelijk snel nog met zn drietjes gefixt. Kookstelletje opzetten en Laurens kon kokkerellen. Menu: soort opgebakken aardappeltjes met sla. Na het eten lekker even gedoucht (al was mijn pyjama op de natte vloer gevallen dus zo lekker was het ook weer niet na de tijd), en een boekje gepakt. Wat word je moet van zoveel indrukken en dingen doen op een dag. Elk iets wat je onderneemt is gewoon een mini avontuur, met vandaag: 1. Eerste gedeelte roadtrip, 2. Whale Watchen, 3. Shoppen bij wallmart/target, 4. Tent opzetten en koken en als laatste 5 om te douchen en te slapen. Met de zaklamp nog maar even lezen en dan is het alweer tijd voor ons volgende avontuur: via Sacramento naar Lake Tahoe waar ons weer allerlei andere dingen te wachten staan.

Liefs,

Irmgard

Fietsen, cultuursnuiven en heeeel veel wandelen.

Hallo daar,

Hier dan echt de eerste blog over wat we hier allemaal beleefd hebben. Het vorige verhaal sloot ik af met ons autoverhuur debacle, en vanaf daar zou ik verder willen gaan. Er is de afgelopen 2 dagen namelijk genoeg gebeurd ;)

Nadat we de auto opgehaald hadden was het tijd om de American Highway op te gaan. Sabine achter het stuur, Laurens als navigator en ik achterin, genietend van al het moois en in laten zinkend dat ik toch echt in Amerika ben. Wel vet om over een brug te rijden die we vanuit het vliegtuig gezien hadden. Het blijkt achteraf dat dit slechts 1 van de 3 (die wij i.i.g. gezien hebben) bruggen is die San Fransisco met andere plekken verbindt. Radio aan en gaan met die banaan ^^ Het motel was maar een klein half uur rijden van het vliegveld af. Daar aangekomen was het wachten op onze druk-bellende receptionist die geen aandacht voor ons bleek te hebben. Hij bleek echter wel super behulpzaam nadat we in hadden gecheckt en we vroegen waar we een leuke restaurantje konden vinden. Met een plattegrond van Oakland en San Francisco rijker, besloten we onze kamer te inspecteren die van alle basic gemakken voorzien bleek te zijn. FIjne bedden, goede badkamer en zelfs een eigen koelkast met magnetron: wat wil een low-budget tourist als ons nog meer? ;-)
Na ons gesettelt te hebben (het was inmiddels iets van 7 uur/half 8) begonnen we toch wel trek te krijgen en gingen we met de kaart op zak naar het 'centrum'. Al snel bij een tent naar binnen gegaan waar ze trivia avond bleken te hebben, geweldig om op een maandag avond een tent zo vol te zien met allerlei soorten mensen door mekaar heen. Omdat er geen tafeltje vrij was maar aan de bar gaan staan, wachtend tot onze burger (die we aan een loket konden bestellen) gebracht werd. Onze eerste ontmoeting met Amerikaanse porties was gelijk duidelijk, man man wat een burger met patat en dan ook nog een groot glas drinken. Het was wel heeel veel. Maarja, na allemaal van die kleine maaltijdjes in het vliegtuig was dit meer dan welkom. Het bar/restaurant gaf ons gelijk een leuke manier om kennis te maken met de cultuur. Na gegeten te hebben nog even verder de main street opgelopen om te kijken of we nog een supermarkt konden vinden, helaas was alles gesloten maar het was ons nu wel duidelijk waar we de volgende dag boodschappen konden gaan doen. Bij de motelkamer aangekomen maar bijna gelijk het bed ingedoken, zo kapot waren we.

Helaas resulteerde dit in de volgende morgen om half 6/kwart voor 6 wakker zijn. Veel te vroeg :( Maarja, niks aan te doen. De ochtendbesteding bestond in eerste instantie uit het kijken wat we zouden gaan doen: fietsen over de Golden Gate Bridge. Omdat we nog geen boodschappen hadden gedaan, konden we nog niet ontbijten. Gezamenlijk besloten we dat we dit maar in San Francisco te gaan doen. Hoe daar te komen? We wilden het onszelf niet aan doen om in zo'n stad te gaan reden was het op zoek naar het OV.. Thuis hadden we al uitgezocht dat de BART een ideale methode was (een metro/trein) die via verschillende trajecten naar San Francisco reist. Gisteravond had ik al een bordje zien staan en ik dacht dat het dichtbij was, maar het bleek uiteindelijk een kwartiertje lopen te zijn. Eenmaal hier aangekomen kwam de volgende uitdaging: uit zien te vinden waar we uit moesten stappen en hoe we een kaartje moesten halen. Alles uitgewerkt was het tijd om te zeggen: San Francisco, here we come. Toen we het metrostation uitkwamen bleek het dat we midden in het zakendistrict waren uitgestapt (oops) maar wel recht voor een Starbucks. Jullie kunnen al raden: dat werd ontbijten bij de Starbucks al weten de meesten dat ik niet van koffie houd ;-) Water, cinnamon bun en een chocolate chip cookie; een ideale combinatie voor en ontbijt :) Heel voedzaam ook .. ^^ Snel opgezocht waar de dichtstbijzijnde fietsverhuur was en dat bleek maar 5 meter bij ons vandaan te zijn. Ideaaaal ;) Hier maar heen gelopen en fietsen gehuurd. Eerst uitgebereid een uitleg gekregen over hoe we konden gaan fietsen en daarna kwam de vraag: willen jullie een helm op? Uhm,, we zijn Dutchies dus dat slaan we maar af. And off we go: fietsend door San Francisco. Wat we dachten dat een leuk tochtje zou worden bleek nog niet zo vlekkeloos te gaan ;) Kort samengevat zijn we mekaar 2 keer kwijtgeraakt. Eerst waren we Sabine kwijt wat ik ietwat beangstigend vond en daarna dacht ik dat hun weg waren gefietst maar bleek ik al vooruit te zijn gefietst. Achjah, mijn tijd maar gebruikt om foto's te maken van de Golden Gate Bridge want serieus; wat een prachtige fietstocht. De brug zelf is niet alleen pretty impressive, maar ook de natuur en uitzichten die je meekrijgt zijn alleen al de moeite waard! Als je een keer in SF bent: huur een fiets ! :) Nadat we mekaar weer gevonden hadden was de drama nog niet voorbij, want zoals gewoonlijk kan bij Irmgard Averesch nooit iets gewoon goed gaan :( Mijn fietsketting brak af.! JA echt.! Met een ouderwetse telefoon geprobeerd naar het fietsverhuurbedrijf proberen te bellen maar die pakten niet op. Er zat dus niets anders op dan met een kapotte fiets naar een klein dorpje net over de brug te 'fietsen'. Laurens was kind enough om mijn fiets over te nemen en hij racede als een speedy gonzales bergafwaarts. Omdat we het zonde vonden om nu al met de ferry terug te gan naar SF besloten we eerst maar rustig te gaan eten in het dorpje en daarna te gaan shoppen. Fish and Chips it was. Doordat ik mijn handen nog pikzwart had van het proberen te fixen van de ketting, maar vriendelijk gevraagd of ik mijn handen mocht wassen en dit was (ondanks dat er stond 'no public toilet' geen probleem.
Opgefrist en al heerlijk langs de baai gewandeld, krabben gespot en beetje geshopt.
Via de ferry aan het eind van de middag weer terug gegaan naar vasteland waar we bang waren dat we veel moesten bijbetalen voor de fiets omdat hij kapot was en wij hier geen verzekering voor hadden, maar ipv bijbetalen kregen we korting omdat we geen nieuwe fiets hadden gekregen. Hoe top is dat? Een ding: in spitsuur teruggaan met een metro is niet slim ^^ Na de muffe en warme trein overleeft te hebben was het tijd om boodschappen in te slaan :) Super tof om gewoon in Amerika bodschappen te doen, in een local supermarket. TOen bleek dat we toch iets meer hadden gehaald dan we zo konden dragen naar het motel, heeft Laurens snel de auto opgehaald om de boodschappen daarin te laten. Omdat onze wereldstekker het niet deed, ook gevraagd of er misschien een winkel in de buurt was waar we er een konden krijgen (wat zijn jongeren zonder electronica :p), en er bleek er nog een open te zijn, 5 minuten rijden van ons motel. Sabine afgezet bij motel, en wij even op weg naar die winkel. Eenmaal terug in het motel waren we allemaal zo moe dat we maar weer vroeg zijn gaan slapen.

En weer waren we vroeg wakker, dit keer om half 7. Na eerst even gefacetimed te hebben met thuisfront lekker ontbeten met brood. Voor vandag hadden we Alcatraz al geboekt voor de middag, dus tijdens het ontbijt was het tijd om te kijken wat we in de ochtend wilden doen. Chinatown it was.! NA onze lunchzakjes gemaakt te hebben, weer met de BART naar SF gegaan: op naar Chinatown. Wat een super gave ervaring. Het lijkt net alsof je in een totaal andere wereld bent, ver weg van SF. Alles wat je hoort/ziet/ruikt is gewoon Chinees. Lombard Street bleek ook dichtbij te zijn dus daar ook heen gelopen. Dit bleek echter zwaarder te zijn dan gedacht. SF is namelijk opgebouwd uit 50 heuvels en laat Lombard Street nou de stijlste weg te zijn in SF. We hadden in Chinatown al aardig steile wegen gehad, maar dit viel in het niet bij Lombard Street. DE klim was het echter wel waard want WOW what a view we got :) Prachtig uitzicht op de baai. Gelukkig komt na een klim altijd een afdaling en die bracht ons in een prachtig park met uitzicht op de (helaas in wolken bedekte) Golden Gate Bridge. De perfecte plek om onze lunchpakketjes te nuttigen. Hierna nog even in het shopping gedeelte gewandeld bij Pier 39 voordat het tijd was om met de boot richting Alcatraz te vertrekken. Alcatraz was de meest gevreesde gevangenis van de gehele VS omdat het zo'n afgesloten gedeelte is, op een rots in het midden van de baai. NOg nooit is het iemand gelukt om hieruit te ontsnappen en het was een aantal jaar het huis van El Capone. Via een audio tour door het gehele complex geleidt, iets wat je nog meer respect geeft voor het overleven van de gevangenen. Je had uitzicht op de vrije wereld maar je wist dat je er nooit meer zou komen, Alcatraz was voor vele gevangenen namelijk het eindstation. Weer terug op vasteland besloten we maar dat het wel lekker was om richting het motel te gaan en nog even naar een park te rijden. We waren allemaal echter zo munt dat dit niet echt een goede optie was (we hadden al 15 km in de benen zitten), ook meenemend dat we dan in spitsuur op de snelweg zouden zitten. In een opwelling besloten we 2 stations voordat we bij het motel waren uit te stappen en hier maar ergens te gaan eten. Wat een goede beslissing want we kwamen bij een super leuke tent terecht met een extreem enthousiaste serveerster die je het gevoel gaf helemaal welkom te zijn. Na het eten lekker richting het motel gegaan om hier nog even te relaxen. Vanavond niet al te laat naar bed omdat het morgen vroeg dag is voor onze tocht richting Monterey waar we zullen gaan Whale Watchen. Morgen begint onze roadtrip dus echt..! :)

Liefs,

Irmgard